How Love Grows (Completed)

Kabanata 11

Kabanata 11

Never again

I feel like I am dreaming while staring at the boy who got so mad at me before. Seeing him again with a smile on his lips feels like a dream come true.



Kent is standing in front of me, licking his lips. He is wearing a plain white t-shirt and black pants. I looked down to his toes and got amused because he only wears slippers inside our school!


Gusto kong matuwa pero ayaw kong umasa.


His hair is still the same, and his face never looks different. Kung ano ang iniwan ko 'yon pa rin ang nakikita ko ngayon.


He laughed at my reaction.

"I am sorry. How are you?"

Napakurap ako habang natitig sa kaniya. Why is he here? Anong ginagawa niya dito? Hindi ba siya galit sa 'kin? Galit siya noh?

Wait up! I know I have been praying that this day would come when he would talk to me normally without shouting or even getting mad, but my heart hurts every time I remember how he treated me back then. Marupok ako pagdating sa kaniya.


I feel like I have never moved on from him; I just got distracted. Dahil ngayon na nasa harap ko siya parang nagbalik lahat. Pilit na binabaon sa limot ang masalimuot na pangyayari.



Nang wala siyang makuhang sagot sa 'kin. He looked at the people in the library before turning his gaze to me. Bigla naman akong kinabahan sa tingin niya. I look away out of nervousness.


"Yeah, I guess I surprised you a bit," he whispered, but I still hear it.

"Why are you here?" This time, I am able to find words to speak.

His board shoulder rose up. Inilabas niya ang kaniyang kamay galing sa bulsa niya pagkatapos ay umupo katabi ko. Napausog naman ako ng walang oras.

"I visit," he simply answered.

Kumunot ang noo ko. Napatingin ulit ako sa suot niya. Gano'n din siya. Nagtama ang aming mga tingin ng pareho kaming nag angat sa isa't isa.

"Hindi ba galit ka sa akin?" I asked.

His brows arced, and a little bit of his lips rose up.


"Ahmm…" he laughed at me.

Umiling ako.

"Ano 'yong sinabi mo kanina?"

Kala mo nakalimutan ko na ha!

I never heard him compliment me back then. Kaya nagtataka ako, pero may sayang dumadaloy sa puso ko.



"I just wanted to see you here. Hindi mo ako pinansin sa graduation at doon sa bahay nila Von. They actually want me to apologize to you that night pero parang ayaw mong makipag usap sa akin. Tinawag kita pero tumakbo ka na pababa. It takes me a long time to apologize because I am truly guilty of not treating you well. I'm so sorry, Felicity."

Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko sa sinabi niya. Siya pala 'yong tumawag sa akin nang pababa akong tumakbo sa rooftop. Tsaka hindi naman siya ang dahilan ng pagtakbo ko.

Bumaba ang tingin ko sa sahig at pilit na pinipigilan ang sarili kong bumigay sa kaniya. Dahil ngayon pa lang ramdam ko na na gusto ko pa siya.

"I hope I still have the chance to make up all of my mistakes. And please be ready every day." He seemed very serious when he said the last one.

His eyes are an evident sign of his sincerity. Ramdam ko na totoo siya sa sinasabi niya.

Ngayon ko lang napagtanto na hindi ko nga natupad ang sinabi ko kay Eve. Dahil sa nararamdaman ko, hindi nga talaga siya nawala dito. Crush ko pa rin siya, I still feel something in my belly whenever he gazes into my eyes. Kailangan ko itong itigil na. Sinabi niya na sa akin na hindi niya ako gusto ko, na hindi siya magkakagusto sa akin. Paano kung presensya pa nga lang niya sumasaya na ako?