How Love Grows (Completed)

Kabanata 35

Kabanata 35

Almost home

But that wasn't the moment I felt to myself that it was the happiest day of my life. It wasn't the hug that saved me from pain to feel happiness, but knowing what was inside her.

 

Ilang oras kaming nanatili dito sa dalampasigan. Naka upo ako sa kaniyang gilid, habang dinama ang lamig ng hangin at ang hampas ng alon.

 

“You really think I am stupid enough to party while my grandfather has died, Fely? Hindi ko kaya iyon, habang iniisip ko rin na baka naghihintay ka sa akin,” sabi niya.

“Bumalik ka ba?” tanong ko.

She nodded at me.

 

“Oo, bumalik ako, pero wala ka na doon. Iniisip ko noon na umuwi ka na. I was thinking of visiting you at your home, but Ate Cherry called me because I was needed in the house. Kaya inaasahan ko na baka bukas makakausap kita, but many things happened at hindi kaagad ako nakabalik.”

 

She looked at me with her sorrowful eyes. I went down my head. 

 

"I wanted to explain everything to you! I am so eager to tell you everything, Fely! Pero natatakot ako na baka magalit ka, naghahanap lang naman ako ng pagkakataon masabi sayo lahat, eh. Pero naunahan lang, Fely. Hindi ko nga lang inaasahan kung bakit nangunguna ang galit mo kaysa pakinggan ako. Kung bakit pilit mong tinatakpan ang tenga mo sa mga paliwanag ko.”

Eve is right; if only I had listened to her, this wouldn't have happened. Hindi ko rin masisi ang sarili ko sa panahon na iyon, napupuno ako sa problema at parang natatakot na akong makinig sa kung ano man ang sabihin nila. Hindi ko kayang marinig habang nag-iisip ako na baka nagsisinungaling sila. I always think that they will manipulate me because I am an easy person. Just like how Kent used to be closer to Eve. 

Sa panahon na iyon nasusunod ang problema ko. Ni hindi ko alam kung saan ako tatakbo. Hindi ko alam kung ano nga ba ang naging kasalanan ko kung bakit ako ginanon ng mundo. Kahit anong pilit kong maniwala, binabalot ang aking isip sa negatibong pag iisip na nagdudulot ng hindi pakinggan si Eve.

Ako lang pala ang dahilan sa lahat. Life will give you unpredictable events. Walang warning a parang flash kung dumating pero kasing sakit ng saksak sa kutsilyo ang naidudulot nitong pait. 

“Bakit ka umalis? Why do you still need to leave? Pwede naman nating makamit ang pangarap nating dalawa na magkasama, ah. We have Niño, Eve,” untas ko habang tinitignan ang kaniyang namumungay na mata.

 

"Would you think I am going to leave you like that? Would you think I choose not to solve our problem and just run away? Hm, did you think of that, Felicity?"

 

I am sorry, Eve, but I do. I did think a lot like that before because I couldn't properly think right at that time. Sigaw ng isip ko.

Umiling ako at yumuko. May namumuo na namang bagong luha sa aking mga mata. Ramdam ko ang pag pigil ni Eve na huwag umiyak.

"Akala ko, ikaw ang nakakaintindi sa 'kin. Pero mali ako, Felicity. Ikaw pa ang unang tumalikod sa 'kin. You turn your back on me and cover ears for my explanation. I know you are hurt; I know that it's not easy. But don't you remember?"