How Love Grows (Completed)

Kabanata 21

Kabanata 21

Alone

I keep hitting the wall in the race. I am going to the place where I know I am being understood. At first, I didn't know where to go, but one thing my heart was calling for was to go home.

 

It was raining as I ran through my home, Eve's. Hindi na ako pinigilan ng mga gwardyang nakabantay. I don't know what time it is, but the thing I know is that I need her. Galit ako sa kaniya. Yes, I admit it. Yet, I can't resist the fact that she's the only one who will understand me. Alam kong alam niya ang kung gaano ka laki ang pagmamahal ko kaysa sa galit na nararamdaman nito.

 

Sa lahat ng taong tinalikuran ako, alam kong siya lamang ang haharap sa akin.

 

Alam kong sinabi kong ayaw ko siyang madamay, pero karamay ang kailangan ko ngayon. Hindi ko pala kayang wala si Eve sa tabi ko.

Umiiyak parin ako ng makarating sa kanila. Gano'n pa ang suot ko kanina. Wala na akong balak na pumasok ulit sa bahay dahil napapagod na ako. Gusot at halos kita na ang aking kaluluwa habang pumarito sa bahay nila Eve.

 

Hindi na akong nag abalang magbihis gayong sa sobrang pagod ng aking katawan naghahanap na lang ito ng masisilungan.

 

The wind whistled and blew it in my direction, which made me shiver even more. Somehow, it never bothers me more than the pain I am feeling right now. How does the rain share the same feelings as me? Nanginginig ang aking kamay habang pinindot ang kanilang doorbell. Anong oras na ba? I think it is around midnight. I rang the doorbell twice, but no one answered. I tried again with my trembling hands, then suddenly the door opened. Iniluwa doon si Ate Dena na kasambahay nila ni Eve. She's wearing her pantulog at may dalang payong. She opened the gate with a key and was sleepily staring at me.

"Ate, nandiyan ba si Eve?" nanginginig ang aking labi sa lamig, lumalakas na ang hangin na may dalang tubig dahil sa ulan.

Nanlaki ang mata niya ng makita ako nang malapitan. She immediately went to me so I could have a space for her umbrella. Hindi parin nababawasan ang lamig. Kaagad niyang pinulot ang kaniyang braso sa aking katawan. Bahagya akong lumayo dahil baka mabasa siya. Iginiya niya ako papasok sa loob.

 

"Juskong bata ka, bakit ka ba nagpapaulan?" she scolded as we entered the house. "At anong nangyari sa suot mo, Felicity!" Her voice sounds worried and confused.

Nagdadalawang isip pa nga akong umapak sa tiles nila dahil maputik ang sapatos ko pero hinawakan na ako ni Ate Dena papasok. Dumiretso kami sa kusina at pinaupo niya ako sa counter bar.

"Ate, baka madumihan," sabi ko.

Tumungo siya para kunan ako ng isang basong tubig bago ako sinagot at hinarap niya.

"Di bale na basta at makakasilong ka," aniya.

Palihim lang akong ngumiti. Aasa na naman ako. Napatingin ako sa kabuuan ng bahay nila. Nakapatay na ang ilaw sa sala. Sa sobrang dilim nito hindi ko makita ang hagdan patungo sa taas. Ang tanging ilaw lang na binuksan ni Ate Dena ay dito sa kusina kung na saan kami. Nilapag ko ang aking inumin at tinignan siya ulit. I see that she is scanning my entire body. I felt ashamed, but I never bothered about it anymore.

I need to do nothing in order for them to feel that I am okay. I renew my feelings and make my intentions clear about why I ran in here in the middle of this rainy night.