How Love Grows (Completed)

Kabanata 13

Kabanata 13

Like

Mahirap ba akong mahalin? Ni minsan hindi ko maisip na masasabi ito sa akin ni Mama. Ni hindi ako nagtanim ng galit sa kaniya dahil ina ko siya. Nirespito ko siya, hindi dahil lang na Ina ko siya, kundi siya ang nagbigay sa akin ng buhay. She carried me for nine months, battling her life for me to be born.

Napaisip ako, hindi ko naman hiningi na mabuhay sa ganitong paraan. Hindi ko pinilit ito, pero bakit parang ang sakit mabuhay? Tanggap ko naman, naintindihan ko ang sitwasyon ko, kaso ang sakit.

Looking into my mother's eyes right now makes me feel envious. The way she looked at my sister gently and with worried eyes. The way her eyes darted at me, furious and disgusted, made me hurt.


What's different is that I'm still her daughter! I still have the blood on her flesh. But why do I feel I don't belong to her?


Okay, I admit it! She has the rights to blame me. I am consecrated to her. Not thinking about what might cause her to like the things she likes. May sakit ang kapatid ko, nagluluha siya ng dugo noong bata pa siya. The doctors said that she needs to get away from things that can trigger her disease. Lalo na ang ulo niya, bawal matamaan. I know Mama prayed for her. She actually asked God for Chloe's life, dahil muntik na siyang mamatay. Kaya gano'n nalang ang turing nila nito.


Pero hindi kailanman nagsabi si mama o ang kapatid ko na bawal siya sa gano'n. I even saw my sister wearing makeup; that's why I thought she was okay with it.


But what she does is convince me and blame it all on me, which makes me think it's unfair.

"Kung sana hinayaan kita sa Papa mo magdusa sa kahirapan, hindi sana ako map-perwisyo sayo! Pahamak ka lang kahit kailan! Hindi ko nga alam bakit nga ba kita sinama dito?! Wala ka rin namang naitulong kundi kahirapan lang!" My mother expressed an outburst of emotion while looking at me.

I cried out of tears as I sat on the tiles, miserable, and my hair buns tangled with each other. Kuya Cike went out of the house. Chloe is still sitting on the sofa, sobbing. But her eyes look sorry. Habang si Mama naman ay nakapamewang na nakatalikod sa 'kin.


"Ma..." I call her out while trying to catch my breath. I am sobbing. My head hurts, but I can endure it.

My tears are like a faucet, blissfully falling.


"Pasensya na po… Sa susunod hindi na po mauulit," pagmamakaawa ko.

Napalingon siya sa 'kin. Galit ang kaniyang mga mata. Kanina pa namumula ang kaniyang mukha sa galit.I looked at my sister, pleading for her to tell our mother the truth.


But it's true that it's my fault. Kahit naman kahit anong gawin ko, ako pa rin ang masisi sa lahat.

"Talagang hindi na mauulit! Dahil kapag nauulit na naman 'to mawawalan ako ng isip na anak kita!" sigaw niya.

Kasalanan ko na talaga. Sa susunod iisipin ko na ng maigi ang mga kilos ko lalo na kapag si Chloe na ang pinaguusapan. I will never forget this.

"Alam mo, mas lalo mo lang dinagdagan ang dahilan kung bakit ayaw ko sa sa 'yo. Mas lalo mo lang sinasabi sa 'kin na wala kang kwentang anak! Wala kang kaiba-iba sa ama mo! Mga walang kwenta! Mas mabuti pa na lumayas ka dito!"

Napaahon ako bigla sa huling sinabi ni Mama. Tatanggapin ko lahat ng masasakit na salita galing sa kaniya pero 'wag lang na umalis ako dito. Hindi ko kayang umalis. Una dahil wala akong mapupuntahan. Pangalawa, mahal ko si Mama. Pamilya ko siya!

Napakapit ako sa paa niya. Umiiyak at nagmamakaawa na lumuhod sa kaniya. Kahit hindi niya ako mahal, kahit hindi niya ako ituring na anak. Basta hindi ko kayang iwan si Mama! Hindi ko kayang gawin 'yon! S

"Ma, please 'wag. Promise po hindi na po ako gagawa na makapagpahamak ni Chloe. Ma, 'wag niyo po akong paalisin dito…" I pleaded.

When I got no response, tumayo ako at kinuha ang natitirang pera ko na nasa kaong nakatago. Kaagad ko binigay sa kaniya. I saw shock in her eyes while she was looking at me. But I am determined to give her the last piece of my money. Wala na akong pakialam kung wala akong baon sa school, basta hindi lang ako makakaalis dito.