" Gözlerinde yaşam vardı bayım, kurtuluşum onlardı.. "
Jîn EDİZ
" Gülüşün var oluşumun temel sebebi iken nasıl bırakırım seni ellere.. "
ARHAT KARAMANLI
Gördüklerime hâlâ anlam verememiş bir şekilde dışarıyı izliyordum. Bu şık giyinimli, güzel yüzlü ve elleri dolu insanlarda kimdi?
Balkondan içeriye süzülüp yengemi bulmaya çalıştım. Ona soracaktım. Eminim ki o biliyordu, tanıyordu gelenleri.
Odalara tek tek bakmama rağmen bulamayınca aşağıya indim. Sesler artıyordu. Merdivenlerden başımı eğip hâlâ kapıda bekleyen insanlara baktım. İçeri bile girmiyorlardi.
Kafamı biraz daha eğip bakmak isterken arkamdan duyduğum yengemin sesiyle irkilmem bir oldu.
" Ne yapıyorsun sen burada? "
" Gelenlere bakıyordum yenge, yabancı oldukları için aşağı inmek istemedim "
" Onu yapacağına gidip üstüne düzgün bir şeyler giysen daha iyi edersin. Çabuk ol "
O aşağıya inerken ben hâlâ yerimde durup onları izlemeye devam ettim. Dediğini yapacağımı zannediyordu ama çok beklerdi.
Yengem asagiya indiğinde kapı önünde bekleyen insanlara tek tek hoşgeldin deyip içeri alınca ani bir panikle başımı koyduğum merdiven korku luğundan çıkarıp hızla yukarı çıktım .
Telaş ettiğimden dolayı çıkarırken biraz acıtmıştım. Başımı okşaya okşaya içeri girerken yengemin en küçük oğlunu mutfakta dolaba dadanırken buldum.
" Ne yapıyorsun sen bakayım burada ha minik şeytan ? " Diyerek yanına gittim
" Sana ne ? " Demesiyle kulağını çekmem bir oldu
" Aa anası kılıklı şeytan seni, ne demek bana ne biraz terbiyeli ol "
Dolaptan bir domates çıkarıp ters ters bakışlar atarak uzaklaştı yanımdan. Anasına bak oğlunu anla işte. Ne beklersin ki.
Odama geçip üzerimdeki siyah kıyafetlerden kurtulup beyaz bir kiras ( elbise - kıyafet ) giydim ve dünden kalma örgülü saçlarımı açıp yanlara bıraktım. Bunu sırf yengem söyledi diye değil yastaymış gibi gözükmemek için yaptım.
Bu esnada yengem kapıdaki tüm insanları içeriye doldurmuştu bile.
