OBSESSION

42

Arya.

Stałam przed nim z wyciągniętą w jego stronę bronią. Nie opuszczę rąk, strzelę. Zabije go nawet jeśli mieliby mnie zamknąć.

- kochasz mnie, nie jesteś w stanie tego zrobić.

Powiedział spokojnie. Zadrżałam. Był pięć metrow przede mną, a miałam wrażenie, że jest zaledwie centymetr.

- manipulowałeś mną od samego początku.

Czułam jak po moich policzkach spływają łzy. Vincent się zaśmiał.

- przecież wiesz, że cie kocham. Chodź.

Wyciągnął w moją stronę dłoń.

- wrócimy do domu i wszystko będzie dobrze.

Pokręciłam głową na boki. Opuścił dłoń, ja swoich nie. Trzymałam palec na spuście i byłam gotowa strzelić.

Ruszył powoli w moim kierunku. Zatrzymał się tuż przed bronią, dotykała ona jego klatki piersiowej.

- zrób to Arya.

Patrzyl prosto w moje oczy. Pokręciłam głową na boki, łzy przyspieszyły robiąc kolejne mokre ścieżki po moich policzkach.

Położył dłonie na broni i docisnął do swojego ciała.

- skrzywdziłem cię, zgwałciłem dwa razy, uderzyłem niejednokrotnie, zapiąłem w kajdanki i zostawiłem, kazałem zabić twoją jedyną przyjaciółkę.

Powiedział twardo jakby tłumaczył jakąś regułkę dziecku któryś raz.

- dlaczego mi to mówisz?

Zapytałam cicho.

- naprawdę cię kocham i przepraszam za wszystko.

Chwilę milczał a ja miałam mętlik w glowie.

Po co mi to powiedział? Nie chcę tego wiedzieć, nie gdy mam go zabić. Nie chcę żyć z wyrzutami sumienia.

Położył palec na moim i zanim zdążyłam się zorientować nacisnął spust.

Strzał.

Jego bezwładne martwe ciało upadło ciągnąc mnie ze sobą w dół.

Płakałam jeszcze bardziej niż wcześniej.

Wyciągnęłam broń i ją schowałam. Podniosłam się. Wytarłam mokre policzki i ruszyłam w stronę wyjścia z cmentarza. Nie doszłam do bramy. Kobieca sylwetka objęła mnie od tyłu. Słyszałam jak płacze. Odwróciłam się na pięcie.

- Kate..

Wyszeptałam i przytuliłam ją do siebie z całych sił.

- on.. on mówił..

Zaczęłam ale mi przerwała.

- Damien nic mi nie zrobił, nie potrafił.. nie jest taki jak on.

Wyszeptała, a ja jedynie skinęłam głową.