☆𝑸𝒖𝒆𝒆𝒏 𝒐𝒇 𝒕𝒉𝒆 𝑺𝒕𝒂𝒓𝒔☆bakudeku

Spokój

🥀

I co ja mam zrobić?

Wskoczyłem na jeszcze wyższą gałąź, a następnie na jeszcze wyższą i wyższą.

Przecież nie chcę mu wybaczyć. Pojawił się, I wszystko popsuł.

Chwyciłem się kawałka drewna, I podciągnąłem, w efekcie konar zakołysał się, ale ja byłem już ponad nim.

A jeśli już wie, że mamy dziecko? Nie, mina na pewno mu nie powiedziała.

Skakałem po gałęziach, wspinając się na stary dąb w środku lasu. Musiałem sobie wszystko przemyśleć. Przemyśleć, ale sam. Tak, żeby nikt nie wpływał na moją decyzję.

Jeśli mu serio zależy, to zrobilby wszystko, prawda? Mam gdzieś, że za nim tęsknię. Chcę, żeby Kira był bezpieczny. Ale jak to rozegrać?

Dotarłem do celu mojej podróży, a raczej wspinaczki. Wdrapałem się na czubek najwyższego drzewa w stolicy Astry.

Usiadłem na czubku, I popatrzyłem w niebo. Nogi wisiały mi parę metrów nad ziemią. Machałem sobie nimi, próbując coś wymyślić.

Nie chce go więcej widzieć, miesza mi w głowie swoim zapachem. I on może o tym wiedzieć. Tego jestem pewien. Nie chcę go w swoim życiu. Wogule.

Wszystko, wszystko, wszystko to dużo.

Astro daj mi jakiś znak.

Złapałem się za talizman. Najjasniejsza gwiazda na niebie mignęła mi szybko.

No i co z tego że mnie słuchasz, jak nie możesz mi powiedzieć co robić? Ty byś wiedział. A może nie?

Tęskniłem za nim, bardzo. Ale uczucia nie mogą wchodzić w grę. Tu chodzi o moje życie, o życie mojego syna, o przyszłość mojego królestwa...

A może?... Nie. To nie może się udać. Ale warto chyba spróbować...

🥀

-...Przekażesz jej to, proszę?-Dokończyłem, mojemu posłańcu, który pokiwal głową.

Wyjrzałem przez okno na korytarzu. Już wschód słońca. Na niebie malowały się czerwono-złote barwy.

Co z Kirą?

Na tą myśl zerwałem się z miejsca, I ile sił w nogach pobiegłem do pokoju małego Alfy. Proszę bądź tu. Wparowalem do jego pokoju. Może powinienem był zrobić to ciszej, ale bardzo się wtedy bałem, że Katsuki wie Już, że mamy syna. Nie. Ja mam syna. To nie jest jego dziecko. Kira nie ma ojca.