Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese mutlu seneler dilerim. Yeni yıl size sağlık, huzur ve mutluluk getirsin. Sizi yeni yılım ilk bölümüyle baş başa bırakıyorum. :)
İYİ OKUMALAR
Bazen kelimelerinin kifayetsiz kaldığı bir zaman vardır. O zamanlarda ne diyeceğini bilemez şaşkınlıktan veya mutluluktan kala kalırsın. Şu an o durumdaydım. Yıllardır beklediğim adam kanlı canlı karşımda duruyor bana bakıyordu. Hem de sapa sağlam bir şekilde. Ben onun öldüğüne kendime inandırmış bir şekilde hayatıma devam etmeye çalışıyordum. Ama o yine bir şekilde hayatıma girip benim hayatımı harabeye çeviriyordu.
Biliyorum hep onun gelmesini ümit edip yıllarca herkeste onun yüzünü aramıştım. Bulamamam bana her ne kadar acı verse de onu sürekli aramam kendimi inandırdığım yalandan ibaretti. Her baktığım yüzde onu görmediğimde içimde oluşan o his onu bulmanın hissiyatını giderek öldürmüştü. Şimdi ise o histen az bir zerre bile kalmamıştı belki de. Ama karşımdaydı.
Bulmuştum.
Daha doğrusu o beni bulmuştu. Şimdi birbirimizin gözlerine bakıyorduk. Beni nasıl buldu demeyecektim. Onun hayatını ve yaşamını biliyordum. Bir zamanlar onunla ne durumda beraber kaldığımı da.
Odada sadece ikimiz vardık. Adamlar gitmiş bizi yalnız bırakmışlardı. Ama kendimi tek kelime edemeyecek kadar yorgun hissediyordum. Aklımda onlarca düşünce vardı. Neden karşıma çıkmıştı? O gün ne olmuştu? Neden şimdi gelmişti? Yedi yıldır ne yapmıştı? Daha fazla bir sürü soru ile aklımda dolanıp duruyordu.
"Selam."
Konuştu. Sesi bile hala aynıydı. Hiç değişmemişti. Hep aynı olan bakışları ile bana bakıyordu. Keskin ve korkulası. Konuşmaya korkuyordum. Bu yaşadığım olayın gerçek olmadığına bile kendime inandırmıştım. Bazen bazı şeyleri kendime yaşmadığıma dair öyle inandırıyordum ki o anı yaşadığımda beynim tüm gerçeklik algısını yitiriyordu.
Tek kelime dahi edemiyordum. Ona soracak tonlarca sorum varken ben sadece susmakla yetiniyordum. bana yaklaşmaya başladığında sadece elimi kaldırmakla yetindim. Durmadı yaklaşmaya devam etti. onun yakınıma gelmesini istemiyordum. Buradan gitmek ve önceden yaşadığım hayata geri dönmek istiyordum. Onu her yerde ararken hazır olmadığım bir anda karşımda olmasını hiç beklememiştim.
"Dur. Yaklaşma!"
Durdu. Bana sadece bakmakla kaldı. Kaşları çatıldı. Anlının ortasında belirgin bir çizgi oluşurken bu durumu algılayamadı. Ne bekliyordu ki boynuna sarılmamı mı? Bilmeliydi. Ben eski ben değildim. Masanın arkasına ilerleyerek aramızda ki mesafeyi çoğalttı.
"Otur."
Emir eden halleri hiç bir zaman değişmemişti. Onda değişen hiç bir şey yoktu. Hala aynıydı. İlerledim. Oturmam gerekiyordu. Yoksa yere yığılıp alacaktım. titriyordum ve kendime mani olamıyordum. Dudaklarımı ıslattım. Kendime konuşmak için güç verip ilk adımı attım.
