Satır arası yorumları yapmayı unutmayın!
Umarım beğenirsiniz.
🍀
"Ne demek ev bitene kadar Antalya'dayız?"
"Kızım 5 ay sadece, hem çocuklar da sevdi burayı. Efe beyin keyfi yerinde. Sende kafa dinlemiş olursun."
Defne sıkıntıyla nefes aldı ve başını koltukta geriye doğru yasladı.
"Ben çalışmaya başlayacağım."
"Ne?"
Mela Hanım hiç beklemediği bu haber karşısında şaşırmadan edemedi. Maddi durumları fazlasıyla iyi bir aileydi fakat kızının mesleğini yapması için mezun olduğu zamanlarda çok ısrar etmişlerdi.
Defne'nin her zaman hayali olan bir meslekti bu. Necip her ne kadar kızının kötü bir durumda olduğunu anlayamasa da Mela her şeyin farkındaydı ve onun bu şekilde kafa dağıtmasını istiyordu.
Ama bir süre sonra kızları kesin bir dille bu mesleği devam ettirmek istemediğini söylemiş ve konuyu kapatmıştı. Aklında bir soru vardı annesinin. Defne mezun olduğu mesleği yani avukatlığı mı yapacaktı yoksa daha başka bir şey mi?
"Anne? Konuşmayacak mısın?"
"Şaşırdım biraz. Çalışmak istemediğini söylüyordun."
"Evet ama artık istiyorum. Daha ne kadar babamdan para almaya devam edeceğim ki?"
"İşte benim kızım. Gurur duyuyorum seninle. Her zaman arkandayım. Nerede çalışacaksın peki?"
"Bir ayakkabı şirketinde şirket avukatı olacağım."
"Senin adına çok sevindim. Babana haber verdin mi?"
"Hayır, ilk senin duymanı istedim."
"İyi yapmışsın, eminim ki o da çok sevinecektir."
Kapının çalması ile Defne oturduğu yerden kalktı.
"Ben kapatıyorum anne, Duru geldi sanırım."
"Tamam yavrum, kendine iyi bak. Yemeğini aksatma sakın."
"Seni seviyorum."
"Bende seni seviyorum."
Defne telefonu kapatıp kapıyı açtı. Tam da tahmin ettiği gibi Duru gelmişti. Fakat anlamadığı bir şekilde elinde bir sürü alışveriş torbası vardı.
"Ne bunlar böyle? Marketi mi satın aldın?"
"Komedi şelalesi."
Duru mutfağa yönelip elindeki torbaları tezgâha bıraktı. Defne de onun peşinden gelmiş poşetlerin içindeki malzemelere bakıyordu.
"Mangal partisi mi veriyoruz?"
Duru ellerini göğsünde birleştirip Defne'ye baktı.
