Elisa~Mauro İcardi

5

İstanbul' 4 gün geçirmiştik Mauro iki gündür atrenmanlara gidiyordu bizde İstanbul'u gezip alışveriş yapiyorduk. Yarın maç günüydü lig in 3. Maçıydı ilk iki maçı takım kazanmıştı. Mauro da kadroda yer alıcaktı yarın. İstanbul güzel bir şehirdi Asya ve Avrupa yı bağlayan eşsiz güzellikleri olan bir şehir. Bugüne kadar çok şehir çok futbolcu görmüştüm, çevirmenlik yapmıştım Paris'te güzel bir işti benim için Arjantine bir an önce dönmek ve orda beni bekleyen kulüple devam etmek istiyordum bu işe 15 yaşıma kadar sabit bir yerde yaşamadım hiç bir süre İtalya bir süre Fransa şimdi Türkiye. Ben ülkemi çok seviyordun orda babam vardı her şeyden önce beni bekleyen beni koruyacak olan babam.

Peki neden son 3 gündür gitmemek için beni dürten bir şeyler vardı,sanki burda kalsam daha mutlu olabilirmişim gibi hissediyordum. Altın çocuk muydu bunun sebebi rüyalarıma giren o futbolcu dedim ya bugüne kadar ondan çok daha yakışıklısını ve daha iyisini görmüştüm neden o zaman formasına her gün dokunmadan odadan çıkamıyordum.

Mutfakta kahve içerek instagramda dolanıyordum boş boş. Yanımdaki bar sandalyesine birinin oturduğunu farketmemle kafamı kaldırdım annemdi oturan, "seninle biraz konuşmak istiyorum güzelim" dediğinde telefonumu yavaşça tezgaha koyup yönümü anneme çevirdim.

"yarın olacak maçtan sonra kardeşlerinle birlikte Arjantin'e gidiyoruz babana bırakıcam Valen, Constan ve Benedi'yi Valen ordaki kulüple anlaştı ve temelli babanla kalıcak artık. Diğerlerinde önümüzdeki 2 ay orda kalmak istiyorlar." Bunları az çok biliyordum aslında "anne ben bu planın neresindeyim?" derin nefes aldı yuzünden anladığım kadarıyla zordu bunu açıklamak anlamıştım. O sırada kapıdan Mauro girdi bize söyle bir göz gezdirdi "sanırim benim çıkmam gerekiyo önemli bir konuşmayı böldüm" tam geri çıkacakken onu durduran ben oldum "hayır hayır gitme gel tam da annem benim hayatım hakkında aldığı önemli planları bana anlatıyordu sen de katıl bize yabancısı değilsin buranın babalık" kinayeyle konuştum. Elini sıkıntıyla boynuna uzattı ve yanımiza geldi oturdu. Annem sadece benim yüzüme bakıyordu.

"annen ne düşünüyorsa senin hakkında iyiliğini düşünüyordur Adella" hep aynı cümle yıllardır aynı. "senin burda kalmanı Mauro ile yaşaman hepimiz içun daha iyi olacak kızım" Mauro ile yaşadığımız şok aynıydı aslında bunu ikimiz de beklemiyorduk. Benim burda onunla ne işim vardı orda babam varken üljem dururken bu ülkede kan bağımın bile olmadığı bir adamla ne yapabilirdim ben. "benim için sorun yok aksine seninle zaman geiçrmeyi çok seviyorum biliyorsun, yani istediğin kadar burda kalabilirsin canım " yüzundeki ufak tebessümle konuştu ben hâlâ şoku atlatamamıştım.

"anne ben burda bir başıma bu adamla nasıl yaşarım ben babamla kalmak istiyorum. Orda bir iş beni bekliyor zaten, ben napıcam burda?" annem sessiz kaldı yine Mauro da gözlerini bana dikmiş düşunüyordu oçk derinlerdeydi. Gözlerimden yaşlar gelde anlayamıyordum saklıyordu bir şeyler. Ağladığımı görünce Mauro derince bir of çekti ve ayağa kalktı sanki bir şeylere tahammülü kalmamış gibiydi. Peçete uzattı almayınca geldi kendi sildi gözümü alnımı öptü "sakin ol güzelim" dedi.

Anneme baktığımda ağladığını gördüm "anne bir şeyler saklıyorsun farkındayım babam da saklıyo onun da farkındayım ama lütfen söyle artık yalvarırım söyle" annem nefessiz kalmış gibi ayaklandı ve bahçeye çıktı. Mauro bana sarıldı sıkıca her şeyden korur gibi "öğrenicem sana yemin ederim 2 gün bekle 2 gün sonra gelicem konuşucaz tamam mı Adellam sakin ol sadece" ne dediğini anlayamıyordum neyi açıklayacakti 3 gündür annemle her gün bağira çağıra kavga ediyorlardi tam bedenini anlayamasak da Valen le anlıyorduk çoğu şeyi aslında yaşlarimiz büyüktü bizim.

"seni iki gün bekliycem ama eğer iki günde hiç bir şey çıkmazsa İstanbul da kalirım ama bu evde bir dakika durmam anladın mi beni?" o da ağlıyordu kafasını salladı anneme bir şey demeden evden ayrıldı. Bende çıkmak istedim evde boğuldum bir an telefonumu aldım dışarı çıktım. Üzerinde şort ve siyah bir crop vardı hava esiyordu akşamüzeriydi vakit. Ama içimdeki yangın o kadar büyüktü ki hissedemedim bile.