ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Σημειο 2

Περνάω την ώρα μου στο νερό προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι καλύτερο για εκείνη όμως η φωνές που ακούω με κάνουν να κολυμπήσω ποιο κοντά στο σκάφος και να ανέβω επάνω για να αντικρίσω αυτό το άτομο που φωνάζει αλλά αυτή η ενόχληση τσιρίδα της με κάνει κατευθείαν να αντιληφθώ ότι δεν είναι καμίας άλλης εκτός από την σπαστική τσιρίδα της ανν

Προχωράω στης μύτες τον ποδιών μου για να μην γίνω αντιληπτός θέλω να ακούσω αν η ανν φωνάζει κάτι για εμένα στην Αλλισον όμως μόλις ακούω την λέξη "εγκυμοσύνη"  παθαίνω κρίση και τρέχω κατευθείαν για να αντιληφθώ τι συμβαίνει. Όμως όλοι τους είναι στην τραπεζαρία ενώ μιλάνε και απλά με κοιτάνε με ορθάνοιχτα τα μάτια με τον τρόπο που μπούκαρα μεσα λες και θα ανακάλυπτα το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου.

«Ας το αφήσουμε αυτό το θέμα τώρα!»
Λέει ο Βίνσεντ ενώ αναστενάζει.. προσπαθεί να αποφύγει την συζήτηση επειδή μπήκα εγώ μεσα.
Όμως η ανν δεν είναι διατεθειμένη να τον αφήσει και ούτε να αφήσει τη συζήτηση.
«Όχι γιατί να το αφήσουμε μήπως ντρέπεσαι τον Όλιβερ. Και γιατί να ντρέπεσαι αφού εσυ πάντα αυτή την άποψη είχες για μένα.»
Δεν μπορώ να συντονιστώ ούτε δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει απλά κοιτάω την Αλλισον και εκείνη μου δείχνει με το χέρι της να πάω κοντά της να κάτσω στην καρέκλα δίπλα της ενώ ο Σπενσερ κάθεται δίπλα της από την αριστερή πλευρά. εγώ πάω και κάθομαι δίπλα της από της δεξιά πλευρά ενώ εκείνη είναι στην μέση και ακριβώς απέναντι είναι η ανν με τον Βίνσεντ που δεν ξέρω ακόμα γιατί σκοτώνονται.
«Ανν αγάπη μου μάλλον δεν με κατάλαβες από την αρχή εγώ δεν είμαι κατά της οικογένειας αλλά δεν θέλω να κάνω δικό μου παιδί.»
Οπ εδώ σαστίζω λίγο αλλά ηρεμώ καθώς γυρίζω το κεφάλι μου και κοιτάω την Αλλισον όσο σκέφτομαι ευτυχώς που δεν είναι  εκεινη έγκυος. Ευτυχώς που απλά αναλύουν τα προβλήματα τους αυτοί οι δυο..

«Σταματά τώρα Βίνσεντ!»
Λέει η ανν καθως όλοι μας παρατηρούμε ότι έρχονται να μας σερβίρουν το φαγητό που είχαμε παραγγείλει το πρωί δεν μπορώ να καταλάβω πως έχουμε καταλειξει να υπραχει περισσότερο προσωπικό σε αυτό το σκάφος. Εμείς είμαστε μόνο πεντε άτομα και ένα μικρό παράσιτο ενώ το προσωπικό είναι τουλάχιστον δέκα ατομα.

Το κάθαρμα δεν υπολογίζει τίποτα ούτε της ζωές τον ανθρώπων ούτε τίποτα άλλο!

«Μπορούμε να φάμε τώρα;»

Ρωτάει κάπως ειρωνικά ο Σπενσερ. Πάντα αυτό το άτομο είναι ασυναίσθητο δεν τον ενδιαφέρει τι συμβαίνει παρα μόνο η καλοπέραση του.