ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Κεφαλαιο Νο16

Βρισκόμαστε μέσα στο ασανσέρ εγώ η
Άνν, και δύο σωματοφύλακες που κάνουν το χώρο του ασανσέρ ασφυκτικά μικρό.
«Αν γιατί ήρθαμε τόσο γρήγορα εδώ;»
Εκείνη σφίγγει το χέρι μου και κάνει μία γκριμάτσα στο πρόσωπό της να σωπάσω.
«Αλλισον έχω κάποιες ενοχλήσεις και πρέπει να πάω στο γυναικολόγο, αλλά δεν το έχουμε αναφερει ότι δεν θυμάσαι τίποτα. είναι ίδιος γυναικολόγος που γέννησες εσύ οπότε θα κάνεις ότι όλα είναι φυσιολογικά.»

Απλά γνέφω θετικά και κατεβάζω λίγο το κεφάλι μου κάτω για να μην δουν οι σωματοφύλακες την έκφραση μου.

Μόλις οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν η Ανν βγαίνει γρήγορα έξω, και με τραβάει από το χέρι να βγω μαζί της. γυρίζει προς τους δυο σωματοφύλακες και τους στρέφει το δείκτη της κατά πάνω τους.

«Θα μείνετε έξω από την πόρτα, δεν θέλω να μπείτε μεσα ενώ ανοίγω τα πόδια μου στον γιατρό.»
«Μα ο κύριος Ντερν δεν μας επιτρέπει να σας αφήσουμε καθόλου μόνες σας, πρέπει να μπούμε μέσα μαζί σας κύρια σαντς.»
Νομίζω ότι έχω ταχυπαλμία και ότι όλο αυτό δεν θα πάει καθόλου καλά.
«Ποιος από τους δύο κυρίους Ντερν  είπε κάτι τέτοιο;»
Ρωτάει Ανν νευρικά.
«Και οι δύο»
Απαντάνε μηχανικά χωρίς να κουνάνε ούτε τα βλέφαρα τους.
«Ακούστε με εδώ αν τους πάρω τηλέφωνο και τους πω ότι θέλετε να με δείτε να ανοίγω τα πόδια μου στο γυναικολόγο θα σας σκοτώσουν. οπότε θα μείνετε έξω από την πόρτα όσο εγώ θα κάνω την εξέταση μου το καταλάβατε.»
Από πότε η ανν έχει γίνει τόσο αυταρχική, επιβλητική, και να δείχνει εξουσία.
Όσο εγώ κρατάω το κεφάλι μου κάτω κοίταω την ανν και τρίζει τα δόντια της λες κι είναι σκύλος έλεος θα βρεθούμε μπλεγμένοι.

Αλλά τελικά εκείνοι απλά δεν κάνουν τίποτα  και κατεβάζουν το κεφάλι τους. εμείς προχωράμε προς την λευκή πόρτα του ιατρείου και εκείνοι στέκονται έξω όσο εμείς μπαίνουμε μέσα.
Κοιτάω λευκός χώρος ροζ πίνακες με μήτρες, μωράκια, και έγκυες, νιώθω αγχωμένη. Κοιτάω και την γραμματέα με τα κόκκινα γυαλιά μυωπίας να τα κατεβάζει λίγο και να μας κοιτάει και σηκώνεται απότομα πάνω.
«Κυρία Ντερν!»
Λέει απότομα και εγώ γυρίζω πέρα δώθε το κεφάλι μου μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι εγώ είμαι αυτή.
«Έχουμε τον ίδιο γιατρό Αλλισον οπότε κάνει πως θυμάσαι τα πάντα.»
Απλά κουνάω λίγο το κεφάλι μου προσπαθώντας να είμαι πειστική.
«Γεια σου Άννα είμαστε εδώ για να δούμε το γιατρό σε έχει ενημερώσει;»

«Ναι κυρία Σαντς με έχει ενημερώσει. Να περάστε μέσα κατευθείαν μόλις έρθετε, είπε.»
Μας χαμογελάει μηχανικά και η Ανν κάνει το ίδιο, εγώ σηκώνω τους ώμους μου προσπαθώντας να με φυσιολογική αλλά μόνο φυσιολογική δεν είμαι.