ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Σημείο 11 αποδοχή 1/2

Γυρίζω στο σπίτι όντας απλά ένα πτώμα μετά από όλα αυτά που έμαθα! Δεν μπορούσα να διανοηθώ τα λόγια αυτά. Το ήξερα ότι μου έλεγε αλήθεια! Δεν υπήρχε περίπτωση να μου έλεγε ψέματα. Αλλά αυτή η αλήθεια με έκανε έναν χειρότερο άνθρωπο εμένα. Όσο για την Αντελάιν πρέπει να της αναφέρω ότι ακριβώς έκανα.

Δεν ξέρω πως θα αντέξω τον θυμό της, απλά θέλω μια της αγκαλιά, και ένα της χαμόγελο για να νιώσω λίγο καλύτερα. Είναι σαν ηρεμιστικό σε κάθε πόνο μου.

Ανοίγω την πόρτα σιγά γιατί πλέον είναι δέκα το βράδυ και μπορεί να κοιμάται, αλλά όχι την βλέπω να κάθεται στο σκαμπό της κουζίνας και να πίνει κρασί. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει γρηγορότερα και τα ακροδάχτυλα μου χάνουν την επαφή τους με το αίμα. Εστιάζω επάνω της αλλά το βλέμμα μου τρεμοπαίζει επάνω στις δυο βαλίτσες που είναι έτοιμες και είναι δίπλα της. Φεύγει, έχει ταξίδι;

Όσο το σκέφτομαι καλύτερα, νομίζω πως με εγκαταλείπει. «Μικρή μου.....»
«Δεν θέλω να ακούσω ούτε μια σου λέξη! Πάρε τις βαλίτσες σου και εξαφανίσου όπως είσαι!» Όχι δεν μπορεί! Όχι! Όχι! Εκείνη με μισεί!

Δεν μπορεί να με μισεί!
Δεν θέλω να με μισεί!
«Σε παρακαλώ μικρή μου άκουσε με.»

Χαμογελάει και μετά κατεβάζει όλο το ποτήρι με το κρασί και απλά ξανά γεμίζει το ποτήρι.
«Αντελάιν Σε αγαπ........» «σκάσε!» Με διακόπτει φωνάζοντας δυνατά! Και η χροιά της φωνής της γδέρνει την καρδιά μου. «Πάρε τα πράγματα σου και εξαφανίσου! Πραγματικά σκέφτηκες ποτέ πως θα ένιωθα αν σε βάζαν μέσα μετά από τόσο κόπο που έκανα για να σε κρατήσω έξω; Σκέφτηκες ποτέ τι θυσίασα για να έχεις την ελευθερία σου; Σκέφτηκες ποτέ ότι για εμένα είσαι η πρώτη μου προτεραιότητα, κάτι που δεν ισχύει για εσένα.» 

Είσαι η μοναδική μου σκέψη για όλα αντελαιν!
Θέλω να της φωνάξω αλλά μαζεύω τα λόγια μου και απλά τραβάω τις βαλίτσες και φεύγω. Μόλις καταφερα να διαλύσω άλλο ένα άτομο για να νιώσω εγώ καλύτερα. «Σαγαπω αντελαιν» ψιθυρίζω και κλείνω τη πόρτα στην οποία μάλλον η Αντελάιν πέταξε το μπουκάλι του κρασιού, γιατί ακούγονται σπασμένα γυαλιά παντού.

Προς στιγμήν το σκέφτομαι, αλλά τελικά γυρίζω πίσω και της χτυπάω την πόρτα. Τι κάνω γιατί φεύγω; μπορεί να χτύπησε, είναι μεθυσμένη, όταν μεθάει φέρεται παράλογα μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Μπορεί να θέλει κάτι!
«Άνοιξε» φωνάζω δυνατά! Αλλά δεν απαντάει.

Έχω κλειδιά! Μα ναι! Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα αλλά εκείνη στέκεται ατάραχη εκεί που την άφησα. Πάω γρήγορα κοντά της και την αρπάζω απότομα από το πρόσωπο ενώνοντας τα χείλη μου με τα δικά της. Κάτι μουρμουραει αλλά δεν με σταματάει. Είναι και λίγο μεθυσμένη και αυτό είναι υπέρ μου. Σταματάω το φιλί μας και ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό της. «Συγγνώμη!» Της ψιθυρίζω. «Συγγνώμη που δεν ήμουν κοντά σου τόσο καιρό. Συγγνώμη που αδιαφορούσα για το τι περνούσες δυο χρόνια ενώ εγώ αρνιόμουν πεισματικά να συνέλθω. Συγγνώμη που σε έχω κάνει να κλαις. Ο μόνος λόγος που ήθελα να το κάνω ήταν για να μην βασανίζεσαι.»
«Το ξέρω μου το είπε η γιατρός σου.»
Λέει και με αγκαλιάζει δυνατά.
«Αλλά έπρεπε να με ενημερώσεις, δεν μπορείς να φεύγεις έτσι από την ζωή μου.» Την αγκαλιάζω και την σηκώνω στην αγκαλιά μου θέλοντας να μην χάσω καμία στιγμή μαζί της. «Θα με έδιωχνες;»
Ρωτάω απεγνωσμένα ενώ τα χέρια μου τυλίγω πιο δυνατά το σώμα της. 
«Αν δεν γυρνούσες πίσω μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά!» ενώ μου δαγκώνει το λαιμό, κάνω ένα μικρό παράπονο ενώ την ακουμπάω στον πάγκο της κουζίνας. Την κοιτάω σαν μαγεμένος και εκείνη χαμογελάει. Δεν είμαστε έτοιμοι για να μιλήσουμε για αυτό που έγινε. Οπότε κάνουμε κάτι για να χαλαρώσουμε και εγώ, και εκείνη.
Την φιλάω και συνεχίζω να της ζητάω απεγνωσμένα συγγνώμη, δεν ξέρω τι μου έχει κάνει αλλά, δεν μπορώ να φανταστώ ένα κόσμο χωρίς εκείνη.