Σημειο 9 διαλυμένα κομμάτια χρόνος δεύτερος 1/2

127 12 49
                                    

Πέντε μήνες μετά την έξοδο από το ψυχίατρειο...

«Αυτός ο καναπές είναι ότι χειρότερο σε κρεβάτι έχω δοκιμάσει»

«Λυπάμαι που δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις πολυτετλιες σου Όλιβερ, αλλά εγώ είμαι μια νέα ασκούμενη δικηγόρος· και εσένα σου έχουν παγώσει όλοι οι λογαριασμοί σου και δεν θες να τους ενεργοποιήσεις για να μην γίνεις αντιληπτός στον Σπενσερ. οπότε μην παραπονιέσαι γιατί θα κοιμάσαι για πολύ ακόμα σε αυτόν τον καναπέ. Εκτός αν θες να έρθεις να κοιμηθείς στο κρεβάτι με εμένα.»

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω καταλήξει να είμαι στο έλεος ενός νέου χιτλερ. Ότι πει είναι κανόνας!
Πραγματικά με έχει κάνει να μετανιώσω την κάθε βοήθεια που της ζήτησα και το κακό είναι ότι με απειλεί αν φύγω θα με καταδώσει η ίδια.

«Προτιμώ να κοιμάμαι στο πάτωμα παρα να μυρίζω το αρωμα βανίλιας που έχεις επάνω σου.»

Της λέω ενώ τελικά σηκώνομαι. Δεν είχα σκοπό να πάω σήμερα στην συνέδρια μου όμως εκείνη όπως πάντα μπορεί να εκνευρίσει και το τελευταίο εγκεφαλικό μου κύτταρο.

Εκείνη δεν απαντάει και εγώ βγαίνω έξω φορώντας ενα ελαφρύ μπουφάν. Νιώθω σαν μικρό παιδί η αντελάιν πληρώνει για τα πάντα. Αλλά το κακό είναι ότι δε με αφήνει να φύγω, με θέλει εκεί μέχρι εγώ να γίνω καλά. δεν ξέρω πως θα περάσει αυτή η περίοδος, και πως θα αντέξω αυτή τη συγκατοίκηση μαζί της, γιατί είναι ανυπόφορη· είναι ανυπόφορη και δεν μπορώ να την αντέξω. όμως πέντε μήνες τώρα η ψυχανάλυση πάει πολύ καλά, όμως έχω τρεις συνεδρίες που αποφεύγω να πηγαίνω γιατί έφτασε η στιγμή που θα πρέπει να αρχίσω να μιλάω για την Άλλισον.  έφτασα στο σημείο που εγώ γνώρισα εκείνη. Στο σημείο που τη συνάντησα εκείνη την ημέρα.

Αποφεύγω τρεις εβδομάδες να κάνω αυτή τη συνάντηση και αποφάσισα τελικά να πάω γιατί δεν μπορώ να αντέξω την Αντελάιν.

Ζω πέντε μήνες σαν σκιά απλά πηγαίνω στην ψυχανάλυση, γυρίζω στο σπίτι της Αντελάιν, κοιμάμαι στον καναπέ, διαβάζω και ξανά το ίδιο· δεν ξέρω πως την αντέχω! σίγουρα  δεν μπορώ να την διαχειρίζομαι,  το δέχομαι όλο αυτό και κάνω υπομονή, κάνω υπομονή!

Διστάζω να χτυπήσω την πόρτα της γιατρού όμως τελικά παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποφασίζω να πάω μέσα. να αρχίσω να καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που η καρδιά μου άρχισε να έχει αισθήματα για την Άλλισον.

«Καλησπέρα σας δε σας περίμενα είναι οκτώ  η ώρα και εφτάμιση ώρα έπρεπε να ήσασταν εδώ»

ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ Where stories live. Discover now