Κίτρινος Υάκινθος( girlxgirl) (completed)

Τέλος Τέλους

Ξύπνησα στην ζέστη αγκαλιά της. Το άρωμα της με ταξίδευε, δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει αυτή η στιγμή. Θα μου ελειπε. Θα μου έλειπε πολύ να την αισθάνομαι δίπλα μου.  Όμως, η ώρα ήταν 7 και έπρεπε να πάμε σχολείο.
Την ξύπνησα με ένα φιλί στο μάγουλο,
"Μωρό μου, ξύπνα" της ψιθυρισα.
"Δεν θα έρθω σήμερα, μάλλον καλύτερα να αρχίζω να ετοιμάζω βαλίτσες" μου είπε νυσταγμένα.

Η συνειδητοποίηση ήταν σκληρή. Ένιωσα θαρρείς και μου κοβόταν ο αέρας...κάθε φορά που ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένη...κάποιος μου το στερούσε.  Πάντα.

"Εσύ πρέπει να πας όμως, αγάπη μου, εντάξει;" μου είπε χαιδεύοντας μου τον ώμο.
"Σήκω ρε κοιμισμένο μου" μου είπε και με σκουντηξε.
Τότε είδε τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια μου .
"Όχι , μην τυχών και κλάψεις ξανά για μένα" είπε.
"Θα μπορώ να σε βλέπω, έστω;"ρώτησα.
"Όχι κάθε μέρα αλλά σίγουρα κάτι θα βρούμε" μου είπε.
Και δεν την πίστεψα ούτε στιγμή.

..........
Ο διευθυντής είχε ανακοινώσει πριν μπούμε ότι η Κωνσταντινίδου θα έλειπε σήμερα.
Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά...τα πάντα είχαν χάσει το νόημα τους χωρίς αυτήν. Τίποτα δεν μπορούσε να αναπληρώσει το κενό που είχε αφήσει μέσα μου η απουσία της. Ένιωθα θυμό, θυμό με τον εαυτό μου. Εγώ έφταιγα για όλα αυτά και ας ήθελε η Νατάσα να με κάνει να πιστέψω ότι κάτι τέτοιο ήταν ανυπόστατο. Τώρα έπρεπε να συνηθίσω να ζω όπως πριν την γνωρίσω...μέσα στην μαυρίλα. Από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσε η φωτογραφία μας να είχε δημοσιευτεί...ή μπορεί και ήδη να την ειχαν δει όλοι, όμως δεν είχα ανοίξει το κινητό μου από χθες. Γιατί ήξερα ότι αν το άνοιγα θα είχα αρχίσει να γίνομαι παρανοϊκή.

Το  πρώτο άτομο που αντίκρισα όταν βγήκα για διάλειμμα ήταν η Αναστασία. Η Έυα ευτυχώς είχε πάει να βρει τον Χρήστο, και δεν ήταν μαζί μου.
Γαμάτα.
Ήθελα να της σπάσω τα μούτρα για αυτό που μας έκανε, ήθελα να την κάνω να πληρώσει.
"Γιατί με κοιτάς μωρή σάπια;" είπα.
Αυτή μαζεύτηκε απευθείας και η έκφραση του προσώπου της έδειχνε λύπη και μετάνοια.
"Πώς έχεις το θράσος να με κοιτάς μετά από όλα αυτά;" συνέχισα απτόητη.
"Αριάδνη.." προσπαθούσε να μιλήσει.
"Βουλωσετο δεν αξίζεις να μιλάς "
"Αριάδνη...δεν έχω δείξει  σε κανέναν ακομη την φωτογραφία σας" ψέλισσε.
"Τί;" ρώτησα.
"Δεν θα την δείξω σε κανέναν, αλήθεια" συνέχισε δακρύζοντας.
"Νομίζεις ότι θα σε πιστέψω; Θέλεις απλώς να με βασανίσεις και να με κάνεις να τρελαθώ,  αυτό δεν είναι;"
"Ξέρω ότι είναι δύσκολο να με εμπιστευτείς και το καταλαβαίνω...αλλά χθες...χθες" προσπαθούσε να πει κλαίγοντας.
"Χθες χώρισα με τον Νίκο, τον είδα να φιλιέται με άλλη...καθώς γυρνούσα από το σχολείο"
"Τι πρωτοφανές " είπα ειρωνικά.
Αυτή συνέχισε να κλαίει.
"Κατάλαβα πως ένιωσε η Εύα όταν είδε την φωτογραφία μας...πως νιώσατε εσείς...τα κατάλαβα όλα..τον θυμό , την προδοσία που σας έκανα να νιώσετε." Πήρε μια βαθιά ανάσα και πήρε το θάρρος να με κοιτάξει στα μάτια.
"Είχες δίκαιο τελικά...κατάλαβα ότι θα συνέχιζα να νιώθω άδεια και αφότου δημοσίευα την φοτό σας, αυτό που θα έκανα θα ήταν άδικο για εσένα" .
Δεν ήξερα πως να νιώσω για αυτά που άκουγα.  Δεν ήξερα πως να αντιδράσω.  Τα μάτια της φαινόταν να λένε την αλήθεια.
"Συγγνώμη για όλα" μουρμούρισε.
"Τι θέλεις να σου πω εγώ τώρα" ρώτησα .
"Τίποτα...απλώς ήθελα να το βγάλω από μέσα μου".
"Έσβησες την φωτογραφία;" ρώτησα.
Μου έδωσε το κινητό της.

"Σβήστην και σβήσε και τα αντίγραφα" μου είπε εκείνη.
"Και πώς θα ξέρω ότι δεν έχεις και άλλα αντίγραφα αλλού;" ρώτησα υποψιασμένα.
"Υποθέτω πως δεν μπορείς να ξέρεις...αρκεί να με εμπιστευθείς" μου είπε.
"Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, Αναστασία, η εμπιστοσύνη ειναι αρετή που κερδίζεται με τον χρόνο"
Αναστέναξε. Και μετά γέλασε.
"Γιατί γελάς;" ρώτησα.
"Γιατί εσύ και η Κωνσταντινίδου ταιριάζετε τόσο πολύ τελικά...Ίσως για αυτό να ζήλεψα τόσο πολύ, ίσως θέλω και εγώ να βρω μια αγάπη σαν την δική σας κάποια στιγμή" .