Κίτρινος Υάκινθος( girlxgirl) (completed)

Επιστροφή

Διαβάστε το προηγούμενο κεφάλαιο για να θυμηθείτε λίγο το στόρι...πλέον θα ανεβάζω πιο τακτικά (θα σας πω περισσότερα στο τέλος). Καλή ανάγνωση και σόρι αν σας κράτησα σε αγωνία τόσο καιρό!!!♡
........

Ακολούθησα το φορίο με την καρδιά στο στόμα. Ήθελα να μάθω τι είχε πάθει ο κύριος Απόστολος. Άκουσα τους γιατρούς να ψιθυρίζουν κάτι για εγκεφαλικό και τότε ήταν που τα έχασα. Θυμήθηκα την συνάντηση μας το πρωί, πόσο ευδιάθετος και ορεξάτος ήταν. Πόσο πάνω κάτω μπορεί να τα φέρει η ζωή μέσα σε λίγες ώρες;
"Γαμώ" είπα και βάρεσα τον τοίχο. Σκέφτηκα την Νατάσα και πόσο θα είχε τρομοκρατηθεί για τον πατέρα της. Όμως, είχα ασθενείς που έπρεπε να φροντίσω και αυτή έπρεπε να είναι η μόνη μου έγνοια.

Ξεφύσιξα και πριν μπω στο δωμάτιο του μικρού, φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο.
"Καλημέρα, ποιός θα έχει γίνει περδίκι σε μία εβδομάδα και θα δει επιτέλους τους φίλους του;" είπα.
Τότε είδα τον μικρό να χοροπηδάει και χαμογέλασα αδύναμα.
"Κυρία Άδνη, όταν φύγω απο εδω θα μου λείψετε. Όχι το μέρος, μόνο εσείς"
"Και εμενα θα μου λείψετε"
Είπα προσπαθώντας να διώξω τον κόμπο από τον λαιμό μου.

......
Πέρασα από το δωμάτιο όπου είχα δει ότι είχαν μεταφέρει τον Κύριο Απόστολο. Ήθελα να δω αν ήταν καλά. Από την αγωνία μου, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ πλέον.
Το μυαλό μου είχε θολώσει.

Ξαφνικά είδα την Νατάσα να κάθεται στο παγκάκι έξω από την αίθουσα που βρισκόταν ο πατέρας της.

Τα μάτια της ήταν κόκκινα όπως και τα μάγουλα της και τα χέρια της έτρεμαν.
"Γιατί με τρομαζεις έτσι μπαμπά μου, γιατί;" ψιθύριζε στον εαυτό της και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον εαυτό της καθησυχαστικά.

Δεν άντεχα να την βλέπω έτσι, ένιωθα μια τεράστια ανάγκη μέσα μου, να την πλησιάσω.
"Νατάσα..."
Εκείνη γύρισε απότομα την ματιά της προς το μέρος μου. Ήθελα να μείνω σιωπηλή, οι λέξεις είναι αδύναμες μπροστά στις κινήσεις. Έκατσα δίπλα της, την αγκάλιασα σφιχτά και της χάιδεψα το χέρι.
Ένιωθα την καρδιά της να χτυπάει γρήγορα, στο στήθος μου. Εκείνη στην αρχή ήταν σφιγμένη αλλά έπειτα χαλάρωσε μέσα στην αγκαλιά μου και έγειρε το κεφάλι της πάνω στο μπράτσο μου.
"Όλα θα πάνε καλά, Νατάσα μου, στο υπόσχομαι, έχουμε τους καλύτερους γιατρούς και ο πατέρας σου είναι πολύ δυνατός, δεν θα τα παρατήσει εύκολα" .
Εκείνη ένευσε.
"Αριάδνη, δεν μπορω να τον χάσω...είναι ο μόνος άνθρωπος που μου έχει απομεινει σε αυτον τον κόσμο" είπε η Νατάσα με δάκρυα στα μάτια.
Αυτή η φράση της με έκανε να καταρρεύσω . Σκέφτηκα πόσο διαφορετική θα ήταν τώρα η ζωή της αν δεν είχε πάρει ποτέ εκείνη την επιλογή... θα είμασταν μαζί και δεν θα είχα φύγει ούτε ένα λεπτό από κοντά της.