Κίτρινος Υάκινθος( girlxgirl) (completed)

Εφιάλτης

Το τραγούδι που έπαιζε στο πιάνο η Νατάσσα : ↑

Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει από τον πονοκέφαλο, αναγούλιασα αντικρίζοντας μόνο, τα άδεια μπουκάλια στο πάτωμα. Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να φτάσει σε αυτήν κατάσταση; Έτσι ήμουν από πάντα, πνιγόμουν σε μια κουταλιά νερό. Ό,τι ελάχιστα δυσάρεστο να μου συνέβαινε, ένιωθα πως ήταν το τέλος του κόσμου. Μου ήταν πολύ εύκολο να νιώθω πως χάνω τον έλεγχο.

Αναστέναξα και άνοιξα το κινητό μου. Είχα 5 κλήσεις από τα παιδιά. Μάλλον ανησύχησαν που δεν με είχαν δει στο διαλείμμα και που δεν τους απαντούσα.

Η Ελένη, μου είχε στείλει πόσα μηνύματα από χθες το απόγευμα.
"Άρι, είσαι καλά;"
έλεγε ένα μήνυμα της.
Αναστέναξα, ένιωθα ανακουφισμένη που έστω και κάποια άτομα σε αυτόν τον αναθεματισμένο πλανήτη νοιάζονται για μένα...αλλά από την άλλη νευρίαζα που δεν με άφηναν μόνη μου και που έπρεπε να τους δίνω εξηγήσεις. Ναι, ήταν οι φίλοι μου και τους αγαπούσα αλλά μερικές φορές προτιμούσα την μοναξιά.

Άκουσα τις μελωδίες πιάνου από το διπλανό σπίτι και ανατρίχιασα καθώς θυμήθηκα το όνειρο μου. Όσο δεν βρισκόταν δίπλα μου η Νατάσα, νόμιζα ότι την είχα ξεχάσει, ότι ήταν μια απλή ηλίθια ανάμνηση από το παρελθόν. Αλλά πλέον το σύμπαν μου θύμιζε συνεχώς ότι υπήρχε...ότι ήταν δίπλα μου...

Χτύπησα το χέρι μου δυνατά στον τοίχο για να το ακούσει και να σταματήσει να παίζει. Με ενοχλούσε. Επίσης, το τραγούδι ήταν τόσο καταθλιπτικό και δεν άντεχα άλλο να το ακούω. Ωστόσο εκείνη συνέχιζε να παίζει ανενόχλητα.
Ε άι στον διάολο!
Σηκώθηκα, με το ζόρι, καθώς το μεθυσμένο κεφάλι μου ήταν σαν να το τραβούσε η βαρύτητα με μεγαλύτερη δύναμη.
Γαμώ την βαρύτητα πια!

Όχι, το αποφάσισα, θα πήγαινα να της κάνω παρατήρηση.Όσο και να μην το παραδεχόμουν ίσως να ήθελα και να την δω ...για αυτό και θα το έκανα όλο αυτό.

Χτύπησα το κουδούνι της και περίμενα για αρκετή ώρα. Μετά από λίγο ξεπρόβαλλαν τα καστανόξανθα μαλλιά της. Ένιωθα έναν κόμπο στον λαιμό μου κάτω από το βλέμμα της.
Γαμώ γαμώ τι κάνω! Απλώς στεκόμουν και την κοιτούσα για αρκετή ώρα, όπως και εκείνη εμένα, εώς ότου να θυμηθώ για ποιον λόγο είχα χτυπήσει μόλις το κουδούνι της.

Καθάρισα τον λαιμό μου.
"Νατάσα, κόψε με το πιάνο σου πια, με ενοχλεί" είπα αυστηρά.
Εκείνη στριφογύρισε τα μάτια της.
"Παλιά με παρακαλούσες να σου παίζω, θυμάσαι;" είπε και γέλασε.
Ένιωθα την υπομονή μου να εξαντλείται.
"Έχουν περάσει 7 χρόνια και έχουν αλλάξει πολλά απο τότε" της ειπα ψυχρά.
"Εντάξει τότε, θα σταματήσω να παίζω τόσο συχνά, αφού ενοχλείσαι"
" Καλώς" απάντησα.