Κίτρινος Υάκινθος( girlxgirl) (completed)

Ταράτσα

Πρώτη φορά θα ανέβαινα στην ταράτσα. Μόλις έφτασα στο τέλος της σκάλας που οδηγούσε στην ταράτσα, ο ανοιξιάτικος δροσερός αέρας με υποδέχτηκε... μαζί με μια μυρωδιά τσιγάρου και αλκοόλ.

Σύντομα είδα την Νατάσα να κάθεται στην άκρη της ταράτσας και να καπνίζει, με την πλάτη της γυρισμένη προς τα εμένα.
Την πλησίασα αργά αργά για να μην την τρομάξω.
"Νατάσα".
Εκείνη γύρισε απότομα προς τα εμένα και μου χαμογέλασε.
"Δεν περίμενα να έρθεις, έλα κάτσε δίπλα μου" είπε και χτύπησε ελαφρά το χέρι της δίπλα της, για να μου δείξει που να κάτσω.
"Ήρθα όμως" συνέχισα την φράση της.
Παρατήρησα πόσο ωραία θέα απλωνόταν κάτω από την ταράτσα.
Η πανσέληνος φώτιζε ντροπαλά την θάλασσα και διέκοπτε το απέραντο μαύρο της , με όμορφες κίτρινες αποχρώσεις.
"Θέλεις ένα τσιγάρο, μωρό μου;" με ρώτησε.
Μωρό της;
"Άντε βγάλε ένα, μπας και περάσει αυτό το βράδυ".
Δεν μπορούσα να αγνοήσω την δελεαστική μυρωδιά του αλκοόλ που τρυπούσε την μύτη μου.
"Νατάσα, έχεις πιει ;"
"Εσύ τι λες; Πώς αλλιώς θα έπαιρνα το θάρρος να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου χωρίς να είμαι μια κωλό δειλή;".
"Και επειδή ξέρω ότι και εσύ είσαι μια κωλοδειλή..." συνέχισε εμφανίζοντας πίσω από την πλάτη της ένα μπουκάλι και γεμίζοντας ένα ποτήρι με το υγρό του.
"Ορίστε, δικό σου" .
Αναστέναξα και το κατέβασα μονορούφι.
Καθόμασταν για αρκετή ώρα έτσι, σιωπηλές,  η μία πνιγμένη στην σιωπή της άλλης.
Γύρισα προς το μέρος της και την έπιασα να παρατηρεί το πρόσωπο μου με ένα βλέμμα μελαγχολίας ή αγάπης ; Μου ήταν δύσκολο να καταλάβω.
Διστακτικά, μου έπιασε το χέρι.
Ένιωσα να ανατριχιάζω στην επαφή μας.
"Αριάδνη..."
"Ναι;"
"Αριάδνη, σε..." είπε κοιτάζοντας αφηρημένα τα χείλη μου.
"Σε αγαπάω, αλλά σε διώχνω συνεχώς μακριά μου  γιατί φοβάμαι ότι θα με πληγώσεις, ότι θα σε πληγώσω... ότι θα πληγωθούμε και θα τα σκατώσουμε τέλως πάντων" είπε και γέλασε.
"Τι σύμπτωση να νιώθεις ακριβώς όπως εγώ" είπα χαμογελώντας και πιάνοντας την από την μέση, μείωσα την απόσταση μεταξύ μας.
"Σε θέλω, Αριάδνη, μόνο για μένα". μουρμούρισε και με έπιασε απαλά απο τον λαιμό. Ένωσε τα χείλη της με τα δικά μου. Ένιωθα πως όλα γύρω μου είχαν εξαφανιστεί μπροστά στα χείλη της, στο άρωμα της, στην γεύση της. Την χρειαζόμουν. Χρειαζόμουν να γίνουμε ένα.

Ίσως να έφταιγε και το αλκοόλ αλλά αυτήν την φορά δεν είχα καμία αμφιβολία.  Αυτή ήταν η μόνη μου επιθυμία από την πρώτη φορά που την είδα.

Φιλιόμασταν παθιασμένα για πολύ ώρα, θαρρείς και αυτό το φιλί θα αρκούσε για να καλύψουμε  όλα αυτά τα χρόνια που η ζωή μας κρατούσε χωριστά.
Σταματήσαμε για να πάρουμε μια ανάσα.
Αλλά εκείνη δεν ήθελε να ξεκολλήσει από πάνω μου.
"Εκείνη η ξινή, όμορφη μαυρομάλλα που μπαινόβγαινε σπίτι σου, σε γαμούσε καλύτερα απο μένα;" είπε και συνέχισε να πίνει από το μπουκάλι.
Δεν περίμενα αυτήν την ερώτηση. Αλλά μάλλον θα έπρεπε να την περιμένω, μιας που είχα ξεχάσει πόσο απρόβλεπτη γινόταν η Νατάσα όταν έπινε.
"Εκείνη η μαυρομάλλα ξέρει πολύ καλά να κάνει αυτό που κάνει" είπα με ένα πονηρό βλέμμα και χαμογέλασα.
"Καλύτερα από εμένα ;" επέμενε εκείνη κοιτάζοντας με σοβαρά,  μέσα στα μάτια.
Χαμογέλασα με την ζήλεια της. Για κάποιον λόγο με άναβε. Με άναβε πολύ.
"Δεν θυμάμαι καλά. Μάλλον πρέπει να μου το υπενθυμίσετε, κυρία Νατάσα." απάντησα προκλητικά.
"Δεν ξέρεις πόσο μου αρέσει να με προκαλούν, μωρό μου" είπε και για μια στιγμή τρόμαξα με την δίψα που είχε κατοικησει στο βλέμμα της.