Κίτρινος Υάκινθος( girlxgirl) (completed)

Ποτέ

Μετά από λίγες μέρες...
Μπήκα στον θάλαμο με την καρδιά στο στόμα, το μόνο που ήθελα να αντικρίσω ήταν τον μικρό να είναι καλά. Οι εξετάσεις του είχαν βγει θετικές για το μικρόβιο και του είχε δωθεί ήδη θεραπεία. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα προς το κρεβάτι του.

Εκεί είδα μόνο την μαμά του να κάθεται στην καρέκλα.
"Που είναι ο μικρός;" ρώτησα και ξαφνικά πετάχτηκε από το πουθενά ο Κωστάκης τρέχοντας.
"Κυρία Άδνη...μου λείψατε"
Ξεφύσηξα.
"Και εμένα μου έλειψες μικρό δαιμόνιο, βλέπω η θεραπεία είναι δραστική "
"Δραστικότατη... έχει τρέξει μαραθώνιο όλο το δωμάτιο ήδη 9 φορές, δεν μπορώ να τον μαζεψω" είπε γελώντας η μαμά του.
"Είναι λογικό, βρήκε πάλι τις δυνάμεις του" είπα και του χαίδεψα το κεφαλάκι.
"Ναι, μικρό;"
"Ναι, μεγάλη" μου απάντησε ο μικρός βάζοντας τα χέρια του στην μέση του.
"που είναι τα αυτοκολλητάκια μου, κυρία Άδνη;" μου είπε απορημένος.
"Εδώ τα έχω βρε ζουζούνι" είπα βγάζοντας τα από την τσέπη μου.
"Ντροπή, μην είσαι ζητιάνος" του είπε η μαμά και γελάσαμε.

........
Η Μαριέττα είχε να μου μιλήσει δύο μέρες. Με έκανε έξω φρένων αυτή η γυναίκα... μόλις υπάρχει ανάμεσα μας διαφωνία, κατευθείαν συμπερεφέρεται σαν κανένα πεντάχρονο...ακόμη και ο Κωστάκης πιο ώριμα φέρεται.

Ξαφνικά την είδα στον διαδρομο και όπως έκανε για δύο ολόκληρες μέρες, γύρισε το κεφάλι της αλλού και με αγνόησε παρόλο που παραλίγο να πέσουμε η μία πάνω στην άλλη. Ε όχι δεν άντεχα άλλο αυτήν την μαλακία και την κωλοανώρημότητα της. Αμάν.
Γύρισα, την έπιασα από τον χέρι και την έκανα να με κοιτάξει.
Αυτή αναστέναξε.
"Αριάδνη, όχι εδώ"
Τότε την τράβηξα πιο δυνατά από το χέρι και την σκούντηξα σε μια αποθήκη λίγο πέρα, όπου δεν πήγαινε ποτέ κανείς, και έκλεισα την πόρτα.
"Ευχαριστημένη τώρα για την επιλογή τοποθεσίας;" ρώτησα ειρωνικά.
Στριφογυρισε τις κόρες των ματιών της.
"Είσαι με τα καλά σου;"
"Εγώ μια χαρά είμαι, εσύ θα συνεχίσεις να με αγνοείς όπως κάνεις πάντα ή θα καταδεχτείς να μου μιλήσεις επιτέλους σαν ενήλικας;"
Κοίταξε τα χέρια μου και τότε κατάλαβα ότι την είχα σκουντήξει με τα χέρια μου πάνω στον τοίχο.
"Θα με απελευθέρωσεις πρώτα;" είπε και εγώ σταμάτησα να την πιέζω προς τον τοίχο .
"Ωραία, καλύτερα τώρα, λοιπόν..." ξεκίνησε.
"Αρχικά δεν σε αγνοώ, απλώς έχω πολύ δουλειά και αυτήν την στιγμή με καθυστερείς"
"Τότε λοιπόν επιλέγεις...ή εγώ ή η δουλειά σου"
Η Μαριέττα φάνηκε να ταράζεται με αυτήν την ερώτηση και προσπάθησε να την αγνοήσει.
"Μαλακίζεσαι, Αριάδνη πρωινιάτικα;"
"Καθόλου, ή θα κάτσεις να μου εξηγήσεις έστω και για λίγο ή θα φύγεις οριστικά " της είπα κοιτάζοντας την μέσα στα μαύρα της μάτια.
"Αριάδνη σε παρακαλώ..."
"Γιατί μου το κάνεις αυτό τώρα;" ψιθύρισε.
"Γιατί δεν μπορώ άλλο, Μαριεττα, για αυτό"
Εκείνη μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου τα έβαλε πίσω από το αυτί μου. Προσπαθούσε να με καλοπιασει όπως έκανε πάντα και όπως άλλωστε "λύναμε" πάντα τις διαφορές μας χωρίς πραγματικά να τις λύνουμε ώσπου τώρα... έφτασε ο κόμπος στο χτένι.
"Μαριεττα, απάντησε μ-"