Κίτρινος Υάκινθος( girlxgirl) (completed)

Σκοτάδι μέσα στο φως

Για κάποιον περίεργο λόγο που προσπαθούσα να ερμηνεύσω λογικά, ήθελα πάρα πολύ να δω την διπλανή γυναίκα. Η φωνή της , μου είχε μείνει στο μυαλό και στριφογύριζε σαν ένα άλυτο κουβάρι. Ήθελα να δω το πρόσωπο της ...σε ποιον άνθρωπο ανήκε αυτή η φωνή.

Ένιωθα θυμό που μου είχε κινήσει τόσο την περιέργεια. Δεν ήθελα να έχω γειτόνισσα, θα ήμουν πολύ καλύτερα χωρίς αυτήν, σκεφτόμουν. Αν και δεν έκανε τόση φασαρία, όπως μου είπε και ο πατέρας της.

Όμως, ώρες ώρες άκουγα ελαφρά νότες πιάνου . Έπαιζε όμορφα, μπορώ να πω. Αν και ήμουν ένα βήμα πριν να της κάνω παρατήρηση τις προάλλες, η αλήθεια ήταν ότι έπαιζε τόσο όμορφα που δεν έβρισκα το κουράγιο.

.....................
Πήγα στον θάλαμο με τους ασθενείς μου. Σήμερα μου είχε ανατεθεί να ελέγξω τους θαλάμους των παιδιών.
Και αυτό ήταν το χειρότερο μου.

Εκεί έβλεπα παιδάκια είτε με πιο ελαφριές καταστάσεις όπως γρίπη είτε με πιο σοβαρά...

Γεγονός που με έκανε να αναρωτιέμαι την αιτία. Ποιος κακούργος προκαλεί όλη αυτήν την αρρώστια δτον κόσμο, ειδικά σε αθώες γλυκές ψυχούλες των οποίων το παιδικό μυαλό πρέπει να είναι γεμάτο χρώματα, πεταλούδες και αστέρια και αντ'αυτού περιορίζεται και συμπιεζεται σε τέσσερις ψυχρούς, λευκούς τοίχους ενός νοσοκομείου. Γιατί; Δεν ήταν άδικο; Δεν ήταν παράλογο;

Αυτά είναι ερωτήματα που κάνεις δεν μπορεί να απαντήσει...δεν έχουμε τόν ελεγχο πάνω σε αυτά. Ο μόνος έλεγχος που έχουμε είναι αυτό που κάνω εγώ τώρα. Αυτό που κάνουμε εμείς γιατροί, αυτό μου δίνει χαρά και ελπίδα στην δουλειά μου.

Ένας νέος μικρός ασθενής ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και η μαμά του φαινόταν εξουθενωμένη δίπλα του. Καθόταν σε μια καρέκλα. Το αγοράκι ωστόσο ήταν απτόητο, χαμογελούσε και έπαιζε ξενοιαστο.

"Καλημέρα, εγώ θα είμαι η γιατρός του μικρού, θα ελέγχω την κατάσταση του και θα κρίνω ποιες εξετάσεις είναι αναγκαίες " είπα κοιτάζοντας την μαμά, η οποία μου χαμογέλασε αμυδρα και αδύναμα.

Κοίταξα το καρτελάκι της κατάστασης του μικρού... τον έλεγαν Κωνσταντίνο Δήμου. Είχε τελευταία ζαλάδες, πονοκεφάλους και είχε λιποθυμήσει δύο φορές, σύμφωνα με την καρτέλα.
"Ωπ για κοίτα μικρέ έχουμε το ίδιο επίθετο" είπα καθώς έπαιρνα το στηθοσκόπιο μου. .
"Σας λένε και εσάς Κωνσταντίνο;" είπε εκείνος χαμογελώντας πλατιά.
"Κωνσταντίνος είναι το όνομα σου και Δήμου το επίθετο " του είπε η μαμά του.
"Αληθεια;" είπε με τα πράσινα ματάκια του να ανοίγουν διάπλατα.
Η μαμά του αναστέναξε.
"Ναι, αγάπη μου"
"Λοιπόν, μικρέ τώρα θα παίξουμε ένα παιχνίδι, είσαι έτοιμος; ".
"Εμένα μου αρέσουν παιχνίδια με δεινοσαυρους "
"Ενδιαφέρον" ψέλισσα προσπαθώντας να βρω κάτι στο " παιχνίδι " να σχετίζεται με δεινόσαυρους, που θα ήταν στην πραγματικότητα εγώ που θα τον έλεγχα με το στηθοσκοπιο.
Για κάποιον λόγο όλα τα παιδάκια το φοβόταν και για αυτό ήθελα να τους αποσπάσω την προσοχή.