The Sinister's Web

Chapter 27

RED's POV

Nang makaalis si Ivan ay lumapit ako sa bukas na pinto dahil kanina pa may ingay na nanggagaling doon. As I get closer, sumilip ako at napatakip ang bibig para pigilan ang sarili ko sa pagsigaw dahil sa nakita.

Mga batang nakahiga, nakatali, at ang iba ay nag aagaw buhay. Hindi agad ako nakapasok dahil may nakabantay rito. Dahil atat akong tumulong ay naghanap ako ng bagay na puwede kong panlaban sa lalaking nakabantay roon.

My heart raced as I moved through the dimly lit hallway, a sense of urgency and determination propelling me forward.

Agad kong kinuha ang mahabang bakal malapit sa hagdan at bumalik sa silid kung nasaan ang mga bata. Nang mapansin kong inaantok ang bantay rito ay malakas kong hinampas siya sa ulo dahilan para bumagsak siya.

"Shhhh!" Pigil ko sa mga nakagapos nang mapansin kong umiiyak sila.

The images of the kidnapped students, tied and helpless, haunted my thoughts, fueling my need to free them from this nightmare. Hindi na ako nagdalawang isip na tanggalin ang kanilang mga tali.

My hands trembled from a combination of dread and adrenaline. I worked quickly to untie the ropes that held them, delivering soothing whispers as I assisted them in regaining their freedom. Their eyes were filled with gratitude and fear, a nonverbal appeal for safety that propelled me forward.

"Shhh! Ilalabas ko kayo rito, okay? Just wait me!"

Nangmatanggal ko na ang mga nakatali ay inutusan ko ang ibang students na alalayan ang mga nanghihinang kasama nila. Kung hindi ba naman demonyo si Governor edi hindi nila ito dadanasin. Hindi ko nga alam kung pinapakain ba sila o hindi kasi namumutla na sila at halos hindi na makagalaw ang iba.

As the last student stepped out into the hallway, I could sense a subtle shift in the atmosphere. Sa kalagitnaan ng pagtakas namin ay halos mataranta ako nang ma encounter namin si Melize at Celina na kalababa lang mula sa ikatlong palapag ng gusali.

Their faces a mixture of determination and desperation.
"Red," Melize's voice was urgent, her eyes wide with concern. "We need your help. Oliver and Gazan-nasa panganib sila!"

"ANO!?"

My heart clenched at the mention of our friends' names. Without a second thought, I nodded to Melize and Celina, understanding the gravity of the situation. We couldn't let Oliver and Gray suffer at the hands of those kidnappers any longer.

"Bilisan mo, nanghihina sila at hindi nila kakayanin ang mga lalaki!" Natatakot at hinihingal na sabi ni Celina.

"We have to move, now," Melize urged, her voice tense. "They're upstairs, and they need help!"

"Kayo na bahala sa kanila," utos ko at tinuro ang mga estudyante.

"We will, Red. Go help them upstairs!"

Without hesitation, I run upstairs. As I moved through the labyrinthine corridors of the old building, the echoes of our footsteps seemed to reverberate through the silence, a reminder of the danger that lurked in every shadow.

Nang makarating ako sa taas, nagulat ako nang makita ko sina Gray na pilit linalabanan ang tatlong kidnappers habang tumatagatak ang dugo mula sa kanilang mga sugat.

Anger surged within me, a fierce determination to put an end to this once and for all.

Bago paman ako makalapit ay bumagsak si Oliver sa sahig dahil sa lakas ng kamaong tumama sa mukha niya.

"Oliver!" Sigaw ko.

Without hesitation, I moved forward, my resolve unyielding. Hinampas ko ang sumuntok kay Oliver at nawalan ito ng balanse nang tamaan ko ang kaniyang leeg.