The Sinister's Web

Chapter 15

"Huy! Ano ba iniisip mo d'yan" kalabit sa akin ni Clark.

Nilingon ko siya at nagpabuntong hininga. "Kawawa naman sila."

Bumalik ang tingin namin ni Clark sa mga pamilyang nasa harap ng city hall. Clark and I had decided to witness the rally and protest organized by the families of the missing students. The desperation and pain in their voices echoed the haunting questions in my mind-where were their loved ones?

Ligtas pa ba sila?

BUHAY PA BA SILA?

"Tulungan niyo kaming mahanap ang anak namin!" Sigaw ng mga tao.

May mga dala pa silang karatula at bakas sa mga mukha nila ang pag aalala. I think they've been like this since lately. I couldn't help but to feel sad for them, subrang init tapos tinitiis nila para makahingi lang ng tulong.

"Sana nga matapos natin 'tong investigation para naman makatulong tayo sa kanila," saad ni Clark.

I nodded. It will he hard for us but we will try everything to help. Ang mahirap lang ay iyong wala kayong kakampi sa mga plano niyo. We have to keep it as a secret kasi walang puwedeng makaalam dahil paniguradong hindi kami papayagan ng iba specially our loved ones.

Hindi rin namin puwedeng ipawalang bahala dahil mas dadami ang mabibiktema ng mga kidnapers.

"Lapit tayo."

As we got closer to the municipal hall, the sounds of the protest grew louder. My spine tingled when I heard the families' heartbreaking screams and witnessed their resolve to find answers. With them, I couldn't help but feel a sense of relationship as we seek justice and the truth together.

Lumabas ng hall si Governor Damzelle at hinarap ang mga tao. "I understand all of you. But, right now, we need your cooperation. Be patient because we are doing everything para maibalik ang mga anak ninyo."

"Parang awa niyo na po, tulungan niyo po kami!"

"Ilang araw nang may nangyayaring ganito pero hanggang ngayon ay hindi parin nahuhuli ang nasa likod nito!"

"Parami nang parami ang nawawalang kabataan!"

"Nasaan ang action!?"

Naka ilang ulit nang paliwanag si Governor sa mga tao ngunit hindi parin kumakalma ang mga tao.

"Ang hirap humarap sa mga ganyang tao," sambit ni Clark.

Niyaya ko na lang siyang bumalik sa kanila. He picked me up lately because Gray can't go with me, he is sick. Buti na lang nasundo ako ni Clark at napadaan lang kami rito sa hall at panandaliang sumilip sa mga taong nagproprotesta.

"Ano ba nangyari do'n kay Gray?" Tanong ni Clark habang nilalagay ang seatbelt niya.

"Sumakit daw tiyan kagabi," sagot ko.

Kasalanan ko talaga.

Hindi ko naman kasi alam na hindi siya puwede sa mga pagkaing hindi pamilyar sa kanya. Tsaka masarap pagkain nila do'n!

"Clark?" Tawag ko sa kaniya.

He start up the engine. "Hmm?"

"Can you tell me about Gray?" Direkta kong tanong.

I really wanna know more about him and since matagal na si Clark sa special prgram, siguro kilalang kilala na niya si Gray.

"Gray? Bakit?" Takang tanong niya.

Umayos ako ng pagkakaupo at kinabit ang seatbelt.

"Curious ako sa tunay niyang ugali, tulad ng nasabi ni Melize, sinabi rin ng dad niya na wala raw talagang nagtatagal kay Gray. I mean lahat ng ka roommate niya, hindi raw nagtatagal."