TAMAMLANDI
"Soyun."
Gözlerim irice açılırken dudaklarım aralanmıştı. Gözlerim, simsiyah kanatlarındayken benden soyunmamı istiyordu.
O bir şeytandı.
O benim öğretmenimdi.
O benim sevdiğim adamdı...
Ona aşık olmuştum. Bir insan, bir şeytana aşık ol...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Herkes sen çok güçlüsün diyor. Değilim diyemiyorum. Öyle görünmek zorundayım diyemiyorum. Güçlü dediğiniz kızın yastığı her gece ıslak diyemiyorum. Baş ağrıları yüzünden ilaçlara bağımlı diyemiyorum kahvelerle durmaya çalışıyorum diyemiyorum. Yastığım günlerdir siyah rimellerim yüzünden. Okulda makyaj yapmayı çok saçma bulduğum hâlde günlerdir evdekiler görmeden yüzümü kapattığımı kimseye söyleyemiyorum. Okulda birileri bir şey diyince gülerken içimin acıdığını söyleyemiyorum. Yanımda olma sebebiniz kullanıyormuş gibi hissettiriyor diyemiyorum. Canım yanıyor diyemiyorum. Duygusuzsun dediklerinde içimde oluşan acıdan bahsedemiyorum. Ellerim titrerken arkamda saklamaktan yoruldum. Zorla gülmek için çenemi sıkmak zor geliyor. Sesim titremesin diye sadece kafa sallıyorum ama kimse hiç farkında olmadı.
Çok konuşuyorum konuşmak zorundayım gülmek zorundayım. İma yapınca susmak zorundayım gülüp geçmek zorundayım. Nöbet geçiremem yanınızda. İyiyim diyorum. Çünkü iyi olmak zorunda olduğumu biliyorum. Susmak zorundayım. Güçlü olmak zorundayım. Kendime yetmek zorundayım. Çünkü biliyorum düşünce tutacağım el yok, düşünce beni kimse kaldırmayacak. Beni kimse dinlemeyecek. Gözyaşımı kimse silmeyecek. Bunların hepsini tek yapacağım. Hep tek yaptım. Yapıyorum..
Bağcıklarım birbirine bağlanmışçasına düştüm hep yere. Saçlarım hiç okşanmadığından kısa. Bedenim yaslanacak bir yer bulamadığından böyle sızlanıyor. Rüzgarın saçlarımı dağıtışı artık yaşadığımı hissettirmiyor bana. Açtığım şiirler yaralarımı kanatıyor. Oysa geçti sanmıştım ben. Geçmemiş. Hiç geçmezmiş de. Öyle dedi annem, rüyamda. İlaçlarımı bıraktığımdan böyleymişim. Nefes almam bile zararmış. Öyle dediler. Ben de sustum. Kabulleniş değildi susuşum. Bir yardım çağrısıydı.
Sesimi duymamak adına kulaklarını kapatanlar sessizliğimden anlar sandım. Yanıldım. Hep yanıldım. Sonra sustum işte. Yazdım, yazmaktan nasır tuttu parmak uçlarım. Kimse görmedi beni. Eyvallah, dedim geçtim. Ama kolay değildi hiç. O sahilde, o çıkmaz sokakta tek başıma kaç paket bitirdim saymadım. Anneme sarılamadım. Babama sığınamadım. Ben çocuk olmadım ama çocuk yanımı yaşatmak için her şeyi yaptım, yemin ederim. Olmadı işte. Vazgeçtim ben de. Ses etmedim. sus dediler, sustum. Bir tokat beni yerle bir etti. Ayağa kalkarken kaç kere yere düştüm, saymadım. Zaman, dedi herkes bana. Zamana bırak, geçer dediler. Bıraktım. İpler elimden koptu.
Hayatın akışı beni ezdi. Tutunamadım hiçbir şeye. İki bira alıp oturdum sahile. Acıma mı içtim, bilmiyorum. Ama çok ağladım. O sahilde, tek başıma. Çok ağladım. Düşmanım görse hâlime acırdı ama ben kendime acımadım. Acımasız olmayı öğrendiğimi o an anladım. Kalktım ayağa. Canımı yakan herkesi öldürdüm içimde. Sıra bendeydi artık, ölme sırası. Artık bende. Ama ölemedim.
Ölmeme bile izin vermediler.
Yaklaşık birkaç dakikadır uyandığım yatakta etrafı boş gözlerle izliyordum. Yanım boş uyandım. Yine.
