𝔼𝕍𝕊𝕀̇ℤ (🅺🅰🅾🆂)

•5• AĞZINI AÇ

"Ben patlatmadım! " Diye haykırdım.

"KES! Alın bunu! "

"Yemin ederim ben basmadım düğmeye komutanım! Ben kaçtım. Sizi aradım. Dediklerini yapmadım! "

"Alın bunu! "

"Yemin ederim. Ne olur inanın! "

Kolumdan tutup uçurumun kenarına kadar sürüklediler. Haykırış ve yakarışlarım sadece bana zarar veriyordu. Bıraktılar. Kendimi taşımaya yeltenmeyip yere bıraktım. Ağlamaktan gözlerim kanamaya başlamıştı.

Karşıma gelen bir çift çıplak ayağı görünce eğik başımı kaldırdım. Bir kadındı. Eski elbisesi olan, çok genç, kahverengi saçlı, beyaz tenli, eli karnında olan bir kadın.

"Ben yapmadım. " Dedim yalvarırcasına.

Yüzündeki nefret ve kin o kadar fazlaydı ki... Sanki bana akıyor ve yavaş yavaş ciğerlerimi parçalıyor gibiydi.

"SEN YAPTIN! "

"Lütfen... İnanın... Ben, ben çok uğraştım. Her şeyi denedim-"

"Karnımda bebeği vardı! Orada kaç şehit var biliyor musun!? Senin yüzünden! Pisliğin tekisin sen! Ben onsuz kaldım. Kim bilir kaç anne evlatsız, kaç evlat babasız kaldı. Kimler kimlersiz kaldı kim bilir...! Hain! "

" Ben patlatmadım, yalvarırım öyle demeyin... "

Eğilip yüzüme tükürdü. Öylece durdum. Yoksa... O düğmeye ben mi basmıştım gerçekten... Yapmış mıydım?.. Bunu yapmış olamazdım! Ben olamam!.. Ben yapmam... Hayır...

Kadın aniden yakamdan tutup beni uçurumdan aşağı fırlattı. Dudaklarımdan fırlayan çığlık kadına, bedenim ise boşluğa yayıldı.

Korkuyla gözlerimi açtım. Gözyaşı ve ter içinde kalmıştım.

"Ben yapmadım! "

Ne?

Rüya mıydı?

Ellerim arkamdan bağlıydı. Bir yere yaslanmış yarı oturur pozisyondaydım. Ayaklarım da bağlıydı.

Etrafa bakındım. Kırık spor aletleri, tahta parçaları, eski sandalye ve koltuklar, bunlar gibi hurdalar vardı. Ellerimi oynatmaya çalıştım. Çok sıkıydı. Ayaklarımı da denedim. Onlar da öyleydi.

"Kahretsin! "

Bütün vücudum ağrıyordu. Karnımın mosmor olduğuna yemin edebilirdim. Dudağım ve bir gözümün şişikliğini de hissediyordum. Ayağa kalkmayı denemek istedim. Yorgun vücudum değil ayağa kalkmak yerimden bile kıpırdamama izin vermedi.

"Heey! Kimse var mı? "

Kesik kesik sesimi yükseltmeyi deneyip bir daha seslendim.

"Orada birileri var mı acaba?! Beni duyan var mı? "

Çıt bile gelmedi. Kendi kendime hareket etmeye çalıştım. Bir kaç dakikada karada yuvarlanan fok balığına benzemeyi başarsam da bir ilerleme kaydedememiştim.

"HEY! Biri baksın artık! "

Etrafta keskin bir şeyler aradım. En azından ayaklarımı halletsem gerisi kolay diye düşündüm. Diğer köşede gözüme bir şeyler takıldı. Bir yığın kırık dökük görünen kürek, çapa, tırmık vardı.