𝘚𝘦𝘷𝘪𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮, 𝘩𝘦𝘮𝘥𝘦 𝘰̈𝘭𝘶̈𝘮𝘦 𝘬𝘢𝘥𝘢𝘳...
𝘉𝘪𝘭𝘪𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮, 𝘦𝘯 𝘪𝘤̧𝘪𝘯𝘦 𝘬𝘢𝘥𝘢𝘳...
𝘐̇𝘴𝘵𝘪𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮, 𝘩𝘦𝘳 𝘻𝘦𝘳𝘳𝘦𝘮𝘦 𝘬𝘢𝘥𝘢𝘳...
𝘋𝘦𝘴𝘵𝘦𝘬𝘤̧𝘪𝘺𝘪𝘮, 𝘣𝘦𝘯 𝘴𝘰𝘯𝘶𝘯𝘢 𝘬𝘢𝘥𝘢𝘳...
-𝘒𝘌𝘋𝘠-
Bağırma seslerini duyuyor ama ne dediklerini anlamıyordum.
Bütün cesaretimi topladım ve başımı yavaşça uzattım. Etrafta simsiyah giyinmiş, tamemen donanımlı, asker olduğunu düşündüğüm insanlar vardı. Bir süre tetikte gezindiler. Sonra silahlarını indirip bakınmaya başladılar. İlgiyle camların ardına bakıyor, etrafı inceliyorları.
O an öyle bir şey oldu ki, zaman durmuş beynim uyuşmuştu.
O 3 saniye bana 5 dakika gibi gelmişti.
Kalbim öyle sert çarpmıştı ki, kan vücuduma dağılmak yerine bütün bedenimden çekilmişti.
Ben, o silahlılardan biriyle göz göze gelmiştim.
Beni görmüştü.
Doğal olarak silahını bana doğrultmuştu.
Bense donup kalmıştım. Belki anında eğilmiş olsam, fark etmeyecekti bile.
Camın kırılmasına sebep olan tetiği çektiğinde anca eğilmiştim. Geçebileceği kadar kırıkları döktü ve küçük parçalara basan adım sesini duydum.
"Burada ne işin var? " Dedi sakince.
Ses tonu çok farklı gelmişti. Sanki, iyi niyetli gibi.
"Silahsızım! " Dedim olduğum yerden çıkmadan.
"Biliyorum. Yoksa çoktan nefes almayı bırakmıştın. "
Beni netçe görebileceği hizaya kadar geldi. Eli silahında olsa da tetikte değildi. Yavaşça doğruldum. Saçlarımı elimle arkama atıp ona baktım. O an açık renk gözlerinin bakışı değişti. Bakışlarındaki anı yumuşama kaşlarımın çatılmasına sebep olmuştu.
"Kimsiniz? " Dedim usulca. Cevap vermedi. Sadece bakıyordu.
"Adın ne? " Dedi. Bu kez sesindeki yumuşaklık oldukça fazlaydı. Sanki suçsuz olduğumu anlamış gibi.
"Mehir." Dedim.
"İyi misin? "
"Hm hmm. "
"Neden buradasın? " Dedi odaya göz gezdirirken. Sonra aklına bir fikir gelmiş gibi durdu. Kaşları havalandı.
"Yoksa- " Dedi.
"Zorla buraya getirildim ve testlerde kullanıldım. " Dedim sözünü kesip olanları kabullenemeyerek, kısaca.
Ellerimi havaya kaldırıp teslim oldum. Üzülmüş gibi görünüyordu. O an onu inceledim. Açık kahve gözleri, kalın biçimli dudakları, yüzüyle uyumlu burnu, yapılı ve benden uzun görünen boyu vardı. Sanırım benimle yaşıt olabilirdi. Kaskı ve kulaklığı yüzünden saçını göremiyordum. Normalde böyle bakış açım asla olmazdı. Ama bu donanımlı kıyafetlerle kendisini tamamlamış ve neredeyse mükemmel görünüyordu.
İçeriye giren başka biri şaşırarak bir bana bir de karşımdaki çocuğa baktı.
"Kim bu? " Dedi merakla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝔼𝕍𝕊𝕀̇ℤ (🅺🅰🅾🆂)
ActionTamamen kurgudur! ...... 𝙃𝙖𝙮𝙖𝙩ı𝙢ı𝙯ı 𝙮𝙤̈𝙣𝙚𝙩𝙢𝙚𝙠 𝙣𝙚 𝙠𝙖𝙙𝙖𝙧 𝙯𝙤𝙧 𝙤𝙡𝙖𝙗𝙞𝙡𝙞𝙧? ..... 𝙱𝚒𝚕𝚖𝚎𝚖 𝚔𝚊𝚌̧ı𝚗𝚌ı 𝚍𝚞̈𝚗𝚢𝚊 𝚜𝚊𝚟𝚊𝚜̧ı, 𝚊𝚛𝚝ı𝚔 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝ı 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚖𝚊𝚣 𝚑𝚊̂𝚕𝚎 𝚐𝚎𝚝𝚒𝚛𝚖𝚒𝚜̧𝚝𝚒. 𝙰𝚌ı𝚢ı 𝚟...
