Çocukken her şey ne kadar da güzeldi. Bütün hayallerimiz,umutlarımız, geleceğimiz her zaman bize ışık tutar, onları gerçekleştirme hayaliyle yaşardık ve gerçekleşeceğine inanırdık. Aslında hiçbir şey göründüğü gibi değildi. Artık, hiç bir şey güzel...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni kurgumuz İlk Aşk için yorumlarınızı bekliyorum ❤️❤️🙏🙏
4 SENE SONRA
Günler ayları, aylar yılları kovalarken yalnızlığımı daha katlanır kılan hiçbir şey yoktu. Geçmişe gitmek bana iyi gelmiyordu. Hiçbir zaman da gelmeyecekti. Ne babamın yokluğuna alışabiliyordum ne de onun yaptıklarını unutabiliyordum. O zamanlarda sürekli hapishaneye ziyaretine gitmiştim, fakat hiçbirinde gelmemişti. Her defasında görüşmek istemediği iletiliyordu ve ben asla pes etmiyordum. Bir gün yine ziyaretine gittiğimde öldüğünü söylediler. Tuvalette kavga çıktı ve Akif öldü.
Akif öldü.
Ben yine öldüm. Yaşarken bir kez daha öldüm.
Babam da Akif te öldü.
İki mezar kaldı sadece onlardan geriye.
O haberden sonra Mehmet amca da yok oldu. Omuriliğine gelen kurşun onu felç etmişti ve Mehmet amcayı yakınları bakımevine yatırmıştı. Ne onu bulabilmiştim ne de kendimi.
Yaşarken ölmüştüm.
O yüzük ise parmağımdan çıkmamak üzere bana kalmıştı.
Bende sevdiklerimle beraber 4 yıldır toprak altındaydım.
Bu süreçte Döndü annemle aynı evi paylaşmaya başladık. O bana yeniden anne oldu bende ona olmayan evladı.
İkimizde geçinebildiğimiz kadar geçiniyorduk. Kazandığımız para ikimize de yetiyordu. O dikiş, nakış işleyip satıyordu, bende bir bakım evin de hasta bakıcı olarak çalışıyordum.
''Deniz''
Bana seslenen Döndü annemle beraber karışan aklımla, yemeğin altını kapatıp mutfaktan çıktım. Gözlüğünü burnunun ucuna indirmiş bir şekilde hala oya yapıyordu.
