Workaholic | Koebie

9. Spijt

Koen
Schuldig, dat is hoe ik me voel.

De hele week leek overdag afspreken een onmogelijke drempel. IkWilTegoed kon ik nog wel eens overslaan voor hem, maar niet komen opdagen op mijn eigen advocatenkantoor? Nee, dat kon ik niet maken. Naast dat ik al volgeboekt ben met afspraken, moet ik de boel ook in de gaten kunnen houden. Wat als er ineens een crisis voordoet als ik er niet ben?

Langzamerhand begin ik er anders over te denken. Elke keer dat ik met hem ben, kom ik tot rust. Het is een rust waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Een rust waarvan ik ook niet wist dat ik het nodig had, maar ik vind mezelf elke dag verlangen naar die rust.

Ik heb hem een hele week lang genegeerd, waar ik me ontzettend schuldig over voel. Hij is de enige die door mijn werk heen lijkt te prikken. De enige die me lijkt te zien voor wie ik echt ben en dan stoot ik hem zo af.

Ik open zijn chat weer voor de zoveelste keer deze week. Het lijkt wel hoe meer tijd er verstrijkt, hoe hoger de drempel wordt om te reageren. Toch besluit ik om over die drempel te stappen.

U: Sorry <3
U: Heb je vanmiddag tijd?

Meteen nadat ik de berichtjes verstuurd heb, kijk ik op mijn horloge. Het is nu half 12, als ik dit document nog even snel doorlees en mijn feedback terug mail, kan ik naar hem toe, mits hij dat nog wil natuurlijk. De vergadering met afdeling drie kan ik vast wel een keertje overslaan. Ik besluit alvast een mail te sturen om mijn komst af te melden.

Van: koenvanheest@vheest.com
Aan: afdelingdrie@vheest.com
Onderwerp: Vergadering

Beste allen,

Bij deze zeg ik mijn komst voor de vergadering van vanmiddag af. Er zijn privé omstandigheden tussen gekomen, waar mijn prioriteiten op dit moment liggen.

Mijn oprechte excuses.

Met vriendelijke groet,
Koen van Heest
Directeur Advocatenbureau van Heest

Hup, verstuurd. Ik open het word documentje weer, waar de managers hun toekomstplannen voor het bedrijf in hebben gezet. We willen de samenwerking tussen de afdelingen nog efficiënter maken, maar daar moet natuurlijk eerst een goed plan voor komen. Dat plan hebben zij afgemaakt en moet ik nu gaan doorlezen en mijn ongezouten mening over gaan geven. Het is en blijft ten slotte mijn bedrijf en dus mijn beslissing.

Mijn telefoon trilt in mijn broekzak en ik weet zeker dat ik nog nooit zo snel naar een nieuwe melding gekeken heb.

Robbie van de Graaf: Kom maar

Het berichtje bevat niet meer dan dat, ook geen aanvullend berichtje erna. Toch vertelt het me veel; ik mag langskomen, maar hij is wel boos op me. Ik snap het, maar toch doet het pijn.

Mijn horloge vertelt me dat het half één is, als ik mijn spullen weer terug in mijn tas stop en mijn computer afsluit. Zo normaal mogelijk probeer ik het kantoor te verlaten. Het voelt illegaal wat ik nu doe, ondanks dat dat niet zo is.

Na een kort ritje in mijn auto kom ik aan bij Robbie. Al snel nadat ik op de bel gedrukt heb, gaat de deur open. Zijn gezicht staat serieus, maar al snel verschijnt er een kleine glimlach.

"Hey," zegt hij. Zijn stem klinkt zachter dan anders. "Sorry, ik-" begin ik, voor ik me wat realiseer, "kut. Ik had bloemen voor je mee moeten nemen." Robbie begint zachtjes te lachen en schudt dan zijn hoofd, "nee, joh. Een knuffel is goed."

Ik zet mijn voeten over de drempel en sla mijn armen dan om hem heen. Met mijn voet trap ik zijn voordeur dicht. Zachtjes laat ik mijn hand over zijn rug heen gaan. Ik voel hoe hij me nog wat steviger vastpakt en zijn hoofd in mijn schouder begraaft. Pas als hij terugtrekt uit de knuffel, vallen zijn wallen me pas op. 

"Gaat het?" Vraag ik, terwijl ik mijn hand kort door zijn haar laat gaan. Hij knikt, "vannacht had ik een aanval en vanochtend vroeg weer, maar heb daarna uren geslapen, dus ik kan er weer tegenaan. Ik ben alleen nog een beetje suf, want ik ben net wakker." Ik knik, "dat geeft niks." 

Mijn hand gaat nog steeds zachtjes door zijn haar heen. Ons gesprek valt stil. Ik betrap mezelf op staren. Mijn ogen bekijken de zijne, voor ze verder kijken naar zijn lippen. In mijn ooghoek zie ik dat hij ook naar mij kijkt. Ik wil dichterbij komen, maar iets in me zegt dat ik dat beter niet kan doen. 

Dat zou mijn leven zo erg op de kop gooien en ik weet niet of ik daar wel klaar voor ben.