Workaholic | Koebie

6. Pasta pesto

Robbie
Ondanks dat ik heel moe was toen Koen langskwam vorige week, heb ik er wel erg van genoten. Het voelde echt fijn met hem en voor het eerst had ik het idee dat ik een vriend gemaakt had in deze grote stad. Tuurlijk heb ik vrienden in Eindhoven, maar tot twee weken geleden was het me nog niet gelukt om een vriend te maken in Amsterdam. Iedereen lijkt hier op zichzelf gefocust te zijn en ik heb weinig redenen om de deur uit te gaan. Ik doe mijn boodschappen en ik haal zo nu en dan een keer een bakje koffie bij het café om de hoek. Zelfs mijn arts zie ik tegenwoordig amper, nu mijn epilepsie door de medicatie stabiel is. 

Vandaag is een goede dag. Ik ben vanochtend de dag begonnen met een absence aanval, waarna ik geen enkele andere aanval kreeg. Voor de lunch had ik alweer bij geslapen, waardoor ik energiek genoeg was om vanmiddag het huis schoon te maken en naar de winkel te lopen, zodat ik vanavond wat lekkers kan koken voor Koen. De vorige keer kwam hij pas na het avondeten, doordat hij moest overwerken, maar dit keer is hij om vijf uur vrij, waardoor ik hem aanbood om met me mee te eten. Hij nam dat aanbod maar al te graag aan en dus voel ik me genoodzaakt om wat culinairs voor hem te maken. Althans, tot hoever ik culinair kan zijn dan. 

Ik had vanmiddag besloten om pasta pesto voor hem te maken. Een beetje cliché en normaal maak ik dit gerecht altijd belachelijk als de koppels in lang leve de liefde dit gerecht voor de honderdste keer weer besluiten te maken, maar het blijft lekker en het is simpel om te maken.

Het is nu rond kwart voor vijf en ik heb berekend, als de boekhouder die ik ben, dat als ik nu begin met koken, het ongeveer klaar is als Koen komt. Ik pak alle ingrediënten uit mijn koelkast en mijn voorraadkast en leg deze klaar op het aanrecht. Ik controleer even snel of ik mijn pieper in mijn zak heb zitten, want het idee dat ik een aanval krijg tijdens het koken vind ik toch eng, en als ik deze voel, draai ik het gasfornuis aan.

Na een tijdje staat de saus te pruttelen en de pasta te koken, als de deurbel gaat. Ik draai het gas op de zachtste stand en ik loop naar de deur toe. Het is een regenachtige dag vandaag, dus komt Koen meteen binnen als hij de deur open ziet gaan. Hij schudt het water uit zijn paraplu en klapt deze dan in. Ondanks zijn paraplu is zijn pak toch wat nat geworden. "Hier," ik geef hem een stapeltje kleding van mij, "Kleed je maar om." Ik glimlach naar hem, terwijl hij het stapeltje dankbaar aanneemt. Hij loopt naar boven om zich om te kleden, terwijl ik naar de keuken loop om het eten af te maken. 

Ik giet de pasta af als Koen weer naar beneden komt lopen. Ik hoor dat hij naar de keuken komt. "Het eten is klaar," zeg ik, terwijl ik het gas uitdraai en twee borden voor ons pak. Eentje geef ik aan hem, zodat hij zijn eigen eten kan opscheppen. 

We aten op de bank, terwijl Koen over zijn werkdag vertelde. Hij heeft het druk gehad vertelde hij en eigenlijk moest hij vanavond nog wat doen, alleen voelde hij zich daar schuldig over. Daarna vroeg hij naar mijn dag. Ik vertelde trots wat ik allemaal gedaan had en vertelde hem dat het prima was als hij nog wat werk moest doen. Tuurlijk had ik liever wat leuks met hem gedaan, maar ik ben allang blij dat hij de tijd neemt om hierheen te komen. 

En zo ligt hij dus nu in mijn armen met zijn laptop. Hij is een verslag aan het typen, maar waar het over gaat, heb ik nog niet ontdekt. Ik denk ook niet dat ik daar snel achter ga komen, want Koen heeft al een tijdje niks meer getypt. 

"Ben je nog wakker?" Vraag ik, terwijl ik mijn hand door zijn haar haal. Hij humt, wat me vertelt dat hij niet ver van slapen af is. "Ga maar slapen, Koen. Morgen is weer een dag," zeg ik hem, waarop ik zijn hoofd meteen zie schudden. Zijn handen gaan weer naar zijn toetsenbord, om nog een poging tot werken te doen. 

Deze poging gaat niet veel beter, want na vijf minuten vallen zijn vingers weer stil en zakt zijn lichaam volledig tegen die van mij aan. Zijn ademhaling is regelmatig. Hij slaapt. Ik sla zijn document voor de zekerheid op, voor ik zijn laptop dichtklap en op de salontafel neerleg. 

"Je werkt echt te veel, schat," mompel ik en ik begin door zijn haar te kriebelen.