Workaholic | Koebie

8. Stilte

Robbie
Koen heeft een leegte gevuld. Een leegte waarvan ik niet eens wist dat hij er zat. Of misschien wel, maar had ik het niet zo door. Al die tijd was ik op zoek naar een baan, denkende dat dat de oplossing zou zijn, maar sinds ik hem heb leren kennen, besef ik me dat ik wat anders erger miste; sociaal contact. Een grote stad kan zo eenzaam voelen als je er niemand hebt. 

Net zoals vandaag; een dag met amper plannen. Het enige plan dat ik had was een telefonische afspraak met mijn arts, om de stand van zaken te bespreken. Het telefoontje duurde niet langer dan een kwartier, maar aangezien het om negen uur 's ochtends gepland stond, nam het een groot gedeelte van mijn slaap weg. Fijn. 

Hij baalde voor me dat ik de baan niet gekregen had, maar hij was des te blij voor me dat ik eindelijk een vriend gemaakt heb hier. Hij benadrukte dat dat goed voor mijn gezondheid kan zijn, maar dat ik ook moet oppassen. Als ik drukker word, kan dat mijn aanvallen uitlokken. Echt kut, want bijna alles kan mijn aanvallen uitlokken. 

Spanning, emoties, stress, alcohol, drugs, slaaptekort, het vergeten van medicatie, lichtflitsen en koorts en dus vanaf vandaag ook drukte. Ik kan echt net niks. 

Na mijn telefonische afspraak, wat me geen positief dingetje heeft opgeleverd, heb ik niks meer gedaan. Ik zou mijn huis kunnen opruimen, maar aangezien ik dat de afgelopen dagen al heb gedaan, is dat aanbod nou niet zo zeer aantrekkelijk. Ik zou niet eens meer een plekje kunnen bedenken die vies is. 

Ik zucht moedeloos en ik denk weer terug aan die avond met Koen van vorige week. Ik weet niet wat me bezielde om ineens met hem te gaan flirten, maar iets eraan voelde goed. Al helemaal toen hij later terug flirtte. Ik schrok er van, doordat ik het niet zag aankomen, en liep van hem weg. Later die avond hebben we knuffelend een film gekeken. 

Avonden met hem laten me anders voelen. Ze laten me voelen alsof ik wel meedoe met de maatschappij. Ze laten me geliefd en gezien voelen, maar helaas kan niet elke dag zo zijn. Koen is iemand die veel te veel werkt en ik ben iemand die niet kan werken, dus de relatie zou net zo gaan als mijn carrière; mis. Tenzij hij natuurlijk minder gaat werken, maar die kans acht ik net zo groot als de genezing van mijn epilepsie; niet. 

Ik besluit hem gewoon een berichtje te sturen en deze keer te vragen voor wat meer dan een avondje bij mij op de bank; overdag afspreken. Ik weet dat hij overdag werkt, maar een dagje vrij zal hem goed doen en een dagje naar buiten met iemand zal mij goed doen. Win win, toch?

U: Zin om binnenkort overdag af te spreken?

Wetende dat het antwoord nog wel even op zich kan laten wachten, trek ik mijn jas aan om een kopje koffie te gaan halen bij het café in de buurt. Zo kom ik toch nog even buiten en heb ik een doel; een overheerlijk kopje koffie. 

De bel rinkelt vrolijk als ik de deur van het café openduw. Wederom is het rustig. Ik begin me af te vragen of het hier ooit wel eens druk is. Ik heb het nog nooit gezien in ieder geval, mijn arts zou trots op me moeten zijn. 

"Hey, hoe is het?" Hoor ik de vrouw achter de kassa bezorgt vragen. Even ben ik verward, tot ik me herinner hoe ik hier de vorige keer schuddend op de vloer lag. Blijkbaar was ze toen ook aan het werk en heb ik een indruk achter gelaten, waardoor ze nu de noodzaak voelt om even te kijken of ik nu niet te pletter ga storten. 

"Ja, alles prima," glimlach ik, "zou ik een cappuccino van je mogen?" "Tuurlijk!" Glimlacht ze terug. Een kleine flits van opluchting aan in haar lichaamshouding te herkennen. De opluchting dat ze haar BHV skills niet hoeft toe te passen vandaag. 

Ik reken mijn koffie af en neem dan plaats aan een van de tafels. Ze hebben hier geen eenpersoons tafels, helaas, dus ga ik weer asociaal aan een vier persoons tafel zitten. Even later komt ze mijn koffie brengen. Rustig drink ik hem op, terwijl ik om me heen kijk. Er zitten maar een paar andere mensen, maar het stiekeme staren blijft vermakelijk. Zo nu en dan komt er een zakenman binnen om een koffie op te halen, soms voor de hele afdeling, soms voor alleen hemzelf. 

Na een uur en twee kopjes cappuccino, ben ik er wel klaar mee. Voor ik weer naar huis ga, open ik de chat met Koen. Ik moet weten of hij al geantwoord heeft. 

Blauwe vinkjes, geen reactie.