Workaholic | Koebie

10. Leuk

Koen
Ik heb me altijd voorgenomen om pas een vrije dag aan te vragen als het echt moet. Als er iemand in mijn sociale kring in het ziekenhuis ligt, of ik zelf, of iets dergelijks. Nooit had ik verwacht om een vrije dag te nemen, om met iemand wat leuks te gaan doen.

De versie van mij van een paar maanden geleden, zou me haten. Toch doet dat me weinig. Robbie trekt me langzaamaan uit mijn werkritme en inmiddels begin ik me te realiseren dat dat een goed ding is. Het middagje, en avondje uiteindelijk, heeft wat met me gedaan. Ik voelde me menselijker dan ooit toen ik samen met hem door het park liep en een kopje koffie ging halen.

Dat is dan ook de reden dat ik voor de tweede keer deze week niet op mijn werk ben. Sterker nog; ik ben de hele dag vrij, in plaats van een deel van de dag.

Vanochtend werd ik vroeg wakker, puur door mijn werkritme. Na een korte douche en een ontbijtje zat ik er helemaal klaar voor. Één probleempje; het was nog maar acht uur in de ochtend. En dus slingerde ik de tv maar aan.

We hadden rond elf uur bij hem afgesproken, maar nu de klok bijna tien uur tikt, krijg ik een appje van hem.

Robbie van de Graaf: Ik heb net een heftige aanval gehad, schudden en alles, dus ik ga even pitten. Kom maar wanneer je wilt. Je bent welkom, ookal slaap ik. De code van mijn sleutelkastje is 1913 <3

Ik besluit nog even te wachten, want als ik nu meteen voor de deur sta, is dat ook zo vreemd. Na een kwartiertje ben ik er wel klaar mee en loop ik richting de voordeur. Onderweg loop ik langs een spiegel. Ik heb een paar van mijn vrije tijds kleding uit de bodem van mijn kledingkast weten te vissen, zodat ik niet in werkkleding voor zijn deur sta. Ik heb een zwarte broek aan die wijd valt met een zwart t-shirt. Het is basic, maar prima genoeg.

Ik haal mijn hand nog een keer door mijn haar heen en loop dan naar de auto. Onderweg vraag ik me af wat ik ga doen als ik bij hem ben. Kan ik gewoon wat te drinken pakken of niet? Het feit dat hij slaapt is oké, maar ergens voelt het toch ongemakkelijk om in mijn eentje door zijn huis te zwerven.

Heel lang kan ik er ook niet over nadenken, want zijn huis komt al in zicht. Ik parkeer mijn auto en ik haal zijn sleutel uit het sleutelkastje. Zachtjes probeer ik de deur open te doen, om hem niet wakker te maken. Ik trek mijn schoenen uit, wat ik normaal nooit doe, maar schoenen op laminaat maakt lawaai.

Als ik de woonkamer inloop, zie ik hem meteen al op de bank liggen. Hij ligt opgekruld op zijn zij, met zijn gezicht naar de ruimte toe. Ik ga naast de bank zitten, op het tapijt, en ik kijk naar hem. Hij is mooi, ook al slaapt hij.

Voorzichtig haal ik mijn hand omhoog en streel ik door zijn haar heen. Het is zacht, waarschijnlijk heeft hij het vanochtend gewassen. Ik blijf door zijn haar strelen. Mijn andere arm rust ik op de bank, waar ik vervolgens mijn hoofd op leg.

Na een kwartiertje beweegt zijn lichaam en gaan zijn ogen voorzichtig open. Hij zucht tevreden uit. "Hey." Zijn stem is zachtjes en schor, doordat hij net wakker is. "Ik had niet verwacht dat je er al zou zijn."

"Ik kon niet wachten om naar je toe te gaan, om eerlijk te zijn," zeg ik zachtjes terug. Rode blosjes verschijnen op zijn wangen. "Ik ben blij dat je er bent," fluistert hij. Ik laat mijn hand zakken naar zijn wang en we blijven elkaar in stilte aankijken. Zijn ogen gaan van de mijne naar mijn lippen en ook ik betrap me erop dat ik naar zijn lippen kijk. Ik kom iets dichtbij, waarna hij die stap ooit zet en onze lippen elkaar raken.

Voorzichtig en teder bewegen onze lippen kort over elkaar, voor we weer terugtrekken. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht, waarna hij zijn armen opent. Ik kruip naast hem op de bank, wat nog maar net past. Hij slaat zijn armen stevig om me heen.

"Je bent leuk," fluistert hij. "Jij nog leuker," fluister ik terug en ik druk een kusje in zijn haar.

Ik denk niet dat we de deur nog uit zullen gaan vandaag.