Workaholic | Koebie

11. Breekpunt

Koen
Agatha heeft de deur net achter haar gesloten als diezelfde deur weer open vliegt. Ik zet mijn kopje koffie weer terug waar hij stond, met amper een slok eruit. Als ik omhoog kijk, zie ik Casper voor mijn bureau staan.

"Kloppen we niet meer, Simons?" Vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd. Tussen zijn wenkbrauwen is een frons te vinden en met zijn vuisten knijpt hij in mijn bureau. Alsof het niet kapot kan. 

"Je bent toch amper meer op kantoor, dus ik dacht waarom kloppen als er toch niemand is," zegt hij nonchalant.

Verontwaardigd kijk ik hem aan. "Amper? Ik ben hier zowat elke dag. Ja, laatst was ik er niet, maar er kwam een privé omstandigheid tussen."

"Privé omstandigheid?" Lacht hij verbaast, "die vriend van je zeker." Dit keer ben ik degene die verbaasd kijkt. "Vriend?"

"Ja. Vriend. Die jongen waar je al je werk voor laat vallen. Ik zie je wel hoor, regelmatig met je auto zijn kant op rijden. Was hij hier toen ook niet met sollicitatie? Is dat waarom je hem hebt afgewezen?" Beschuldiging na beschuldiging wordt naar me toe geworpen en het erge is dat hij nog deels gelijk heeft ook. Robbie is ook de reden dat ik mijn werk vaker laat liggen de laatste tijd.

Echter is dat niet de reden waarom ik hem niet heb aangenomen. Zijn ziektebeeld zou voor dit bedrijf niet stabiel genoeg zijn.

Ik schud mijn hoofd uit ongeloof. Ik besef me nog niet helemaal wat hier aan de hand is. "Namens alle managers; kom vaker opdagen, anders gaan we maatregelen nemen," zegt hij streng, "aju." Hij draait zich weer om en met een knal slaat hij de deur dicht.

Ik zucht diep uit. Het is net alsof ik een deel van mijn adem heb ingehouden net en dat dat er nu uitkomt. Ik leun achterover in mijn bureaustoel en langzaam drink ik mijn kopje koffie op.

Als ik bijna bij de bodem van het kopje ben, hoor ik geluid uit mijn laptop komen. De mail van Ikwiltegoed staat nog open en dat is ook de plek waar de melding weg komt. Een groot, rood uitroepteken pakt mijn aandacht; de mail is verzonden met hoge urgentie.

Van: peterbakker@ikwiltegoed.nl
Aan: koenvanheest@ikwiltegoed.nl
Onderwerp: Achterstallig werk

Beste Koen,

Het is mij opgevallen dat meerdere van je taken niet/te laat gedaan worden. Dit heeft, zoals je zelf als geen ander zult snappen, cruciale gevolgen voor het bedrijf. Om te voorkomen dat het misgaat, wil ik u dringend verzoeken om hiervoor een oplossing te zoeken.

Met vriendelijke groet,
Peter Bakker.

Mijn ademhaling word sneller bij het lezen van de woorden die in de e-mail staan. Ze vinden me niks. Ik heb ze allemaal teleurgesteld; zowel Ikwiltegoed als mijn advocatenkantoor. Fuck. Ik heb het helemaal verneukt.

Ik weet dat ik dit moet oplossen nu, dat weet ik als geen ander, alleen het enige waar ik nu aan kan denken is weggaan.

Dus dat is wat ik doe.

Robbie
De deurbel gaat, ondanks dat ik niemand verwacht. Er kunnen maar een paar mensen voor de deur staan; Koen, mijn arts, mijn ouders of mijn zus.

De kans dat de laatste twee opties waar zijn is klein, maar de optie is groter dan dat er een complete vreemdeling voor de deur staat. Ik hijs mezelf van de bank af. Ik was echt net wakker van mijn dutje, die al eigenlijk te kort was.

Als ik de deur open doe, zie ik Koen staan. Zijn gezichtsuitdrukking is anders dan normaal. Hij lijkt haast, verdrietig?

"Hey," zeg ik, en ik geef hem een voorzichtige knuffel. Hij slaat zijn armen stevig om me heen. Ik zet een paar stappen naar achteren, zodat hij ook binnen staat, en gooi dan de voordeur dicht met één van mijn handen. Het geluid van gesnik betreed mijn oren en ik voel zijn lichaam schokken tegen de mijne aan. Ik hou hem wat steviger vast en teder beweeg ik mijn hand over zijn rug. 

Het duurt even, maar dan wordt Koen toch wat rustiger. Ik laat hem voorzichtig los en met mijn rechterarm nog om hem heen, leid ik hem naar de bank. "Zo terug," zeg ik, waarna ik naar de keuken toe loop. Ik probeer zo snel mogelijk twee kopjes koffie te zetten, zodat ik zo snel mogelijk weer naast hem op de bank kan liggen. 

Even later loop ik met de twee kopjes weer terug naar de bank. Ik zet ze op tafel neer en zodra ik op de bank zit, voel ik Koens lichaam tegen de mijne aankruipen. Zijn hoofd ligt op mijn schoot. Ik ga met mijn hand door zijn haar heen. Ik voel de vermoeidheid weer toeslaan. Voorzichtig duw ik hem omhoog en ga ik naast hem liggen. Het is krap, maar het past net. Dicht liggen we tegen elkaar aan en beschermend sla ik mijn armen om hem heen, om te voorkomen dat hij van de bank afvalt. Ik druk meerdere kusjes op zijn lippen, waardoor hij zachtjes begint te lachen, dan geef ik hem een langere kus. Niet veel later voel ik mezelf weer in slaap vallen.