Workaholic | Koebie

7. Concentratie

Koen
"Je werkt echt te veel, schat."

Daar zijn ze weer; de woorden van Robbie. Ze spoken al de hele week door mijn hoofd. Ze spoken door mijn hoofd als ik mijn koffiepauze oversla om nog wat af te kunnen maken en ze spoken door mijn hoofd als ik 's avonds op de bank weer aan de slag ben voor Ikwiltegoed.

Ik heb nog nooit problemen gehad met de hoeveelheid die ik werk, maar sinds ik Robbie heb leren kennen is dat anders. Ineens heb ik het gevoel dat ik 's avonds betere dingen kan doen en ineens ga ik soms met tegenzin naar mijn werk. Het is net alsof het me teveel wordt, maar dat kan toch niet? Ik doe dit nu al een paar jaar zo, dus waarom zou het nu ineens teveel zijn?

Niet alleen de boodschap is de reden dat dit door mijn hoofd spookt, maar ook het laatste woordje; schat. Godsamme, daar zijn die kriebels weer. Ik voel me een verliefde puber die zich niet meer op school kan concentreren door een stomme crush.

Robbie leek trouwens helemaal niet mijn type te zijn. Vanaf jongs af aan is me geleerd om met iemand te eindigen die het goed voor elkaar had. Iemand die hard werkte en daarmee een goed brood kon verdienen. In de basis is Robbie niet iemand die hard werkt en een goed salaris verdient; hij werkt niet en hij krijgt een uitkering, maar toch vind ik hem aantrekkelijk. Hij wil zo graag, maar het lukt hem gewoon niet door die stomme epilepsie. Het zijn die kleine dingen waardoor zijn ambitieuze eigenschap naar voren komt. Dat hij, ondanks zijn vermoeidheid, een potje FIFA met me wil spelen en dat hij, ondanks zijn ziekte, bij mijn bedrijf solliciteerde.

Ik klap mijn laptop dicht en ik pak mijn telefoon erbij. Concentreren kan ik me nu toch niet meer. Ik open de chat met Robbie. De appjes die we vanmiddag uitwisselden, verschijnen weer op mijn scherm. 'Houd je straks wel even pauze? Xx' is het laatste berichtje dat hij me stuurde. Ik ging tegen zijn wens in en werkte tijdens de pauze door, maar een schuldgevoel bekroop me de hele tijd. Alleen ik moest wel, toch?

U: Is het goed dat ik langskom? Ik kan me toch niet meer concentreren.

Robbie van de Graaf: Ja tuurlijk!

Meteen sta ik op van de bank en trek ik mijn jas en schoenen aan. Ik stap in mijn auto en ik manoeuvreer mijn blauwe BMW door de drukke straten van Amsterdam. Met de auto ben ik zo bij zijn huis, waar ik mijn auto op de oprit parkeer. Hij heeft me waarschijnlijk al zien aankomen, want zodra ik bij zijn voordeur sta, gaat hij al open. "Hey," Glimlacht hij. Hij gaat naast de deur staan, zodat ik binnen kan komen. "Hey," zeg ik en ik trek hem in een knuffel, "hoe is het?" "Goed. Ik had vanmorgen één aanval, dus ben nu weer helemaal energiek," grijnst hij. "O help, ga ik eraan?" Lach ik, terwijl ik mijn jas aan de kapstok hang. "Misschien." Hij loopt naar me toe en pakt me bij mijn heupen vast, "misschien ook niet."

Hij loopt na zijn flirt actie meteen weg. Ik blijf even staan en ik probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen, want wat de fuck gebeurde daar zojuist?

Als mijn ademhaling weer terug bij normaal is, loop ik achter hem aan de keuken in. Ik vind hem bij het aanrecht, waar hij drinken inschenkt voor ons beiden. "Cola?" Vraagt hij, terwijl hij de fles ter illustratie omhoog houdt. Ik knik, waarna ik dichter naar hem toe kom en hem bij zijn heupen dicht bij trek. "Dan moeten we dat maar uitvechten met een potje FIFA," fluister ik in zijn oor. Hij draait zich om, waardoor hij ineens wel heel dichtbij komt te staan. Even glijden mijn ogen naar zijn lippen, maar ik hou mezelf tegen.

"Goeie," zegt hij, waarna hij zich weer naar het aanrecht omkeert, de glazen pakt en naar de woonkamer loopt.

"Kom je nog?" Vraagt hij, nadat ik een tijdje in de keuken ben blijven staan. Ik weet nog niet helemaal wat me overkomt en om een of andere reden moet ik er nog aan wennen. "FIFA is al opgestart," hoor ik dan uit de woonkamer komen. Ik loop zijn kant op en ga naast hem op de bank zitten. "Sorry," zeg ik, "ik moet soms nog even wennen aan dit." Ik wijs tussen ons twee, om aan te duiden wat ik bedoel. "Dat is niet erg," zegt hij, terwijl hij zijn hoofd schudt, "Ik ook soms, maar het wordt vast vanzelf makkelijker." Ik knik instemmend, dan pak ik een controller van de salontafel af en kies ik mijn team; Feyenoord. Hij kiest wederom voor PSV en dan beginnen we het potje.

Dit keer is het potje spannender. We staan erg lang gelijk en uiteindelijk wordt het pas in de laatste 10 minuten beslist; Robbie wint met 2-3.

"Ik ben goed in vorm vandaag," zegt hij trots, terwijl hij zijn armspieren aanspannen. "Daar ga ik dan," lach ik, verwijzend naar het grapje van eerder. "Ja," grijnst hij, waarna hij zijn handen in mijn zij zet en me begint te kietelen. Ik barst in lachen uit en probeer zijn handen weg te krijgen, maar met weinig succes. "Robbie, hou op," lach ik. Hij luistert, gelukkig, maar hij blijft wel dicht tegen me aan zitten. Ik sla mijn arm om hem heen. "Film kijken?" Stel ik voor. Ik voel hem knikken tegen mijn borst aan. Ik pak de afstandsbediening en ik start Netflix op.

Stiekem is dit ook wel een heerlijke avond.