"တင္း...ေတာင္....
တင္း...ေတာင္"
"...မဂၤလာပါဆရာမ၊ႏႈတ္ဆက္ပါသည္ ဆရာမ"
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းတီးၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ အတန္းရွိဆရာ၊ဆရာမမ်ားကိုႏႈတ္ဆက္သည့္အသံကဆူညံထြက္လို႔လာေနသည္။
"အိမ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာတန္းျပန္ၾကေနာ္ ကေလးတို႔၊ၾကားထဲေလ်ွာက္သြားမေနၾကနဲ႔ဦး မိဘေတြစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ"
အတန္းငယ္မ်ားကို စိတ္ပူစြာမွာေနသည့္ဆရာမအသံကအထင္းသား။
အတန္းထဲမွထြက္လာသည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအသီးသီး၌လည္း ရွားနဲ ့လိႈင္းက ထုံးစံအတိုင္းတစ္ပူးတြဲတြဲ။
"လိႈင္း လြယ္အိတ္ေပး"
ဒါ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း ရွား လိႈင္းကိုပထမဆုံးေျပာတတ္သည့္စကားတစ္ခြန္းပင္။
"ဟင့္အင္း တစ္ျခားသူေတြၾကည့္ေနတယ္"
လိႈင္း စကားကို ရွား ဂ႐ုမစိုက္။လိႈင္း ပုခုံးေပၚမွလြယ္အိတ္ကိုဆြဲယူလိုက္ကာ သူ႔ကိုယ္ေပၚလႊဲေျပာင္းလြယ္လိုက္သည္။
"ရွား တစ္ျခားသူေတြငါမင္းကိုအႏိုင္က်င့္ေနတယ္လို႔ထင္ၾကပါဦးမယ္"
"ထင္ပါေစ ငါ့စိတ္ဆႏၵနဲ႔ငါ"
"ရွား"
"ေတာ္ပါ လိႈင္းရာ၊အိမ္ျပန္ရေအာင္"
"ရွား...မင္း..."
"ေျပာမေနနဲ႔ လိႈင္း ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ဒီေကာင္ငထင္က မင္းကလြဲရင္ဘယ္သူ႔ကိုမွဂ႐ုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး"
ဒီစကားက ရွားနဲ႔လိႈင္းဆီမွထြက္လာသည့္စကားမဟုတ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေဘး ေရာက္လာသည့္ ေအာင္ျပည့္စုံက ၾကားဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းသာ။
ေအာင္ျပည့္စုံကလည္း သူတို႔နဲ႔တစ္တန္းတည္းရယ္။တစ္ကယ္ဆို ရွား တို႔ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းျဖစ္သည္မို႔ ေလးတန္းအထိသာရွိသည္။ငါးတန္းနဲ႔ေျခာက္တန္းကို သူမ်ားရြာကေက်ာင္းနဲ႔တြဲထားသည္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာလည္း ရြာကလူေတြက ပညာေရးကုိ ဦးစားမေပးတာေၾကာင့္လည္းပါသည္။သူတို႔ရြာအနီးအနားက ရြာေတြမွာ ပညာေရးပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္၍ အတန္သင့္တိုးတက္ေနတာေတာင္ သူတို႔ရြာကေတာ့ ေနာက္ေကာက္က်န္ခဲ့တုန္းပင္။တစ္ျခားရြာကေက်ာင္းေတြဆို အထက္တန္းေက်ာင္းေတာင္ရေနၿပီျဖစ္သည္။သူတို႔ရြာကေတာ့ ငါးတန္း၊ေျခာက္တန္းကိုေတာင္ သူမ်ားေက်ာင္းနဲ႔တြဲထားရသည္။ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကလည္း လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရသည္။
YOU ARE READING
ေမာင့္ စိန္လိႈင္းသြင္
Romanceစိန္ပြင့္ကို ေရာင္စုံျခယ္ ႏွလုံးသားရဲ႕ေတးသြားကိုသီၾကဴးလို႔ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕သေဘာတစ္ရားက လွပေၾကာင္း လူေတြလက္ခံလာေအာင္ ေမာင္ တို႔အခ်စ္ေတြနဲ႔အတူ သက္ေသထူရေအာင္....
