kpop one shot (İstek Alınıyor)

63~° Nayeon - BTS

"Buraya gelmek için neden bahse girdik ki?" Hoseok önündeki gizemli görünen eve bakarken homurdandı.

"Oyunu kaybettin! Beni suçlama!" Seokjin, terk edilmiş evin ön verandasındaki meşaleyi yakarak konuştu.

"Korkak kedi hyunglar!" Jungkook arkadan alay ediyordu.

"Ben korkak bir kedi değilim!" Hoseok ve Seokjin birlikte söyledi ve maknae'ye dik dik bakmak için arkalarına döndüler.

"Hadi hyunglar, bu sadece bir ev. Sadece içeri girin ve arka kapıdan dışarı çıkın. Ne kadar zor olabilir?" Jungkook bunu çok kolaymış gibi söyledi.

çünkü o en cesur üyeydi. İki hyungunu önlerindeki şüpheli evin önüne doğru itti. "Bunu gerçekten yapmak zorunda mıyız? Gerçekten korkutucu görünüyor..." Hoseok şikayet etti, sesi titriyordu.

"Elbette hyung! İyi şanslar!" Bunun üzerine Jungkook gözlerinden kayboldu. Jin ve Jhope, içinde ne olduğundan emin olamayarak önlerindeki gizemli eve baktılar."Hadi acele edelim ve şunu yapalım." Jin ileri doğru adım attı ve ön verandaya çıktı, soğuk rüzgar tenine çarpıyordu. Evin ön kapısının kolunu çevirmeden önce ürpertisini gizlemeye çalışarak ceketini kendine doğru çekti. Sonuçta o en büyük hyung'du, korkusunu kardeşinin önünde gösteremezdi.

Hoseok küçük bir çocuk gibi Jin'in kolunu tutarak minik adımlarla Jin'in arkasından takip etti. Yutkunarak açık kapıdan sahipsiz evin içine baktı. Zifiri karanlıktı. "Hyung! Bu korkutucu!" Çığlık attı.

"Sakin ol. Sorun değil. Hadi, şu işi bitirelim." Jin karanlık yere adım atarak cesur davranmaya çalıştı. Fenerini etrafa tuttu. Normal bir evdi, sandalyeler, bir masa ve evin etrafında bazı dekorasyonlar vardı. Ama aradaki fark her şeyin kırılmış ve örümcek ağlarıyla kaplanmış olmasıydı. Sahip olduğu minimum ışık miktarında etrafta uçuşan tozları bile görebiliyordu. Perili görünüyordu.

Ev 100 yıldır terk edilmişti. Evde mutlu bir ailenin yaşadığı söyleniyordu. Ne yazık ki ölümcül bir araba kazası yaşandı ve, ailenin en küçük kızı Nayeon dışında tüm aile hayatını kaybetti. Evde tek başına yaşıyordu ama diğer herkese karşı mesafeli ve soğuk davranıyordu. Bir gün komşuları evden bir çığlık geldiğini duydular. geldiklerinde Nayeon'un başı vücudunun geri kalan kısmından kopmuş halde kanlar içinde yatıyordu. Ev, yüz yıl önceki o günden beri terk edilmiş durumdaydı. Nayeon'un geri dönüp katiline ve tüm ailesini katleden katile musallat olacağı korkusuyla kimse eve girmeye cesaret edemiyordu.Jin ve Hoseok önlerindeki evin hikayesini hatırladıklarında yutkundular. "İyi olacak. İyi olacak." Jin eve adım atıp Hoseok'u da yanına çekerken kendi kendine defalarca mırıldandı. Ayaklarına baktılar, ayakkabılarını şimdiden toz kaplamıştı. Evin içini daha iyi görebiliyorlardı. Duvarda doğrudan görebilecekleri büyük bir aile portresi asılıydı. Aile üyelerinin yüzleri örümcek ağları ve büyük gri toz yığınlarıyla kaplıydı. Hoseok ürperdi.

BOOM!

İkisi de anında geri dönüp arkalarındaki kapalı kapıya baktılar.. "Hyung! Beni kurtar burada ölmek istemiyorum!" Hoseok sızlandı ve yanaklarından gözyaşları süzülmeye başladı. Artık umut onda görünmüyordu.

Başlarının üstündeki tavan vantilatörü gıcırdadı.. Sanki her an düşecekmiş gibi tehlikeli bir şekilde döndü. Rüzgâr üzerlerinde uğuldadı, etraflarında toz uçuştu. Üst kattaki bir kapı büyük bir gürültüyle kapandı, ses zifiri karanlık evde yankılanıyordu.

Hoseok daha fazla dayanamadı, bacakları jöleye döndü ve başlangıçtaki cesareti yok oldu. Yere düşüp Jin'in bacağını tutarken kanının beyninden çıktığını hissedebiliyordu. "Ben... Burada öleceğim... Ölmek için çok gencim. Hala aileme, arkadaşlarıma, hayranlarıma umut vermem gerekiyor. Ölmek istemiyorum! Hyung kurtar beni!!" Haykırdı.

Jin eğildi ve ağlayan Hoseok'u kaldırmaya çalıştı ama o kımıldamadı. O da içten içe yıkılıyordu ve tek istediği mümkün olan en kısa sürede evden çıkmaktı .

Aniden bir ışık titredi ve açıldı.

"Ahhh! Kurtar beni!!" Jin çığlık attı. Bu, dağılmadan önceki bardağı taşıran son damlaydı. Çömeldi, kulaklarını kapattı. İkisi uzun bir süre bebek gibi ağladılar.

Bir el Jin'in omuzlarına dokundu. "AHHH! Beni öldürmeyin!" O kişinin ya da bir hayaletin önünden sürünerek çıkmaya çalışırken bağırdı.

"Hyung! Benim! Namjoon!" namjoon Jin'in omuzlarını sarstı ve Jin'i çılgınlığından kurtarmaya çalıştı. "Hyung, sadece biziz! Burada hayalet yok!" Taehyung bağırdı.

Jin, ağlamaktan yorulmuş gözlerini ovuşturarak ışıklar açıldığından beri net bir şekilde önünde beliren 5 figüre baktı. Namjoon çömeldi ve onu rahatlatmak için Jin'e sarıldı, Taehyung ise Hoseok'u teselli etmeye çalıştı. "Üzgünüm hyunglar, bu kadar korkacağınızı bilmiyordum. Bunun sadece bir şaka olduğunu düşünmüştüm." Jungkook, Jin ve Hoseok'un ne kadar korktuğunu görünce özür diledi. "Evet... Üzgünüm, size bu kadar büyük bir şaka yapmakla hata ettik..." diye ekledi Jimin.

"Yani kapılar... vantilatör... ışık... hepsi sizin tarafınızdan mı yapıldı? Şaka amaçlı mı?" Hoseok, Taehyung'a daha sıkı sarılırken hıçkırıklarının arasında sordu. "Evet, bu kadar büyük bir şaka yaptığımız için özür dileriz... Artık her şey yolunda. Bir daha böyle bir şey yapmayacağız." Suga tekrar özür diledi.

"Ben yurda dönene kadar bekleyin... Bakalım hepinize ne olacak..." diye tehdit etti Jin,  Hayaletlerin olmadığından yarı yarıya emindi ve kardeşlerine onlara bu kadar büyük bir şaka yaptıkları için kızgındı. Jin ve Jhope ayağa kalktılar, ve evden çıkmak için kapıya doğru yürüdüler.

Bang! Herkesin başı sesin kaynağına döndü; bir zamanlar duvarda asılı olan aile portresinin yere düşmüştü. Aile portresinin camı paramparça oldu. Bir zamanlar tozla kaplı aile portresi artık Bangtan için netti ve 100 yıldan fazla süredir ölü olan ailenin yüzlerini açıkça görebiliyorlardı. Donmuş ve alışılmadık derecede sessiz duruyorlardı.

Aniden ışıklar ve fanlar söndü. Bunu ürkütücü bir sessizlik izledi. Bangtan orada durup etrafa bakıyordu ama karanlıkta kendi beş parmağını bile göremiyorlardı. "Oh~~ beni bu kadar çabuk bırakmayı düşünmeyin küçük çocuklar..." Tüyler ürpertici bir ses çınladı.

"Hey millet... Şakayı bırakın..." Jin'in sesi fısıltıdan daha yumuşaktı. "Artık biz değiliz. Hepimiz buradayız..." dedi Namjoon korkak bir sesle

"Sonunda ailemin intikamını alacak birini buldum........." Bu yaşlı bir kadının, daha doğrusu yaşlı bir hayaletin sesiydi.

Bunu okuduğum zaman çok beğenmiştim ondan attım