kpop one shot (İstek Alınıyor)

26~° Yeji YeonJun

not: Bu hikaye için YeonJun'un Hoonjun adında bir ikizi var ve ikisi tıpatıp aynı

YeonJun bakış açısı

"Yeji, ​​senin için bir şarkı besteledim. Bu şarkının sözlerini birisine yazdırabiliriz ve bu bizim şarkımız olur diye düşünüyordum. Bu konuda ne düşünüyorsun?" Onu gördüğüm an heyecanla anlattım ve bestelediğim şarkının bulunduğu diski ona ittim. Ama o cevap vermedi.

"bir sorun mu var?" Dikkatlice sordum.

"İstemiyorum" Sesi soğuktu.

"Bir şey mi oldu?" Dikkatlice tekrar sordum ve yüzünü bana çevirdim.

"Ayrılalım." Onun bakışı soğuk ve duygusuzdu.

"Ne... Ne?" Gerçekten bunu söyledi mi? Beni hiç sevmemiş miydi?

"Kardeşim yüzünden mi?" Hala inanmayarak sordum.

"Bu seni ilgilendirmez." Bu soğuk sözleri bir kenara bıraktı ve evine gitti.

Şaka yapıyor olmalı. Şu anda hiçbir şey olmadı. O benden ayrılmadı.

"Yeji! Yeji!" Bir cevap almak için çaresizce kapısını çalarken bağırdım.

"Git buradan YeonJun!" Bağırdı.

Bu doğru olmamalı. Bunu öylece yapmış olamaz. Hala bana karşı hisleri olmalı. Benden sebepsiz yere ayrılamaz. Bunun köklerine inmem lazım.

Saçımı kestim, gözlük taktım ve tıpkı ikiz kardeşim Hoonjun'a benzeyen temiz bir takım elbise giydim. Yeji'nin bunu bana neden yaptığını öğrenmem gerekiyordu. Kapısını çaldım ve o açtı.

"Hoonjun oppa, içeri gel!" Kapıyı açtı ve bana cilveli bir gülümsemeyle baktı. Kollarını benimkilere doladı ve beni evine götürdü. Bunu daha önce hiç yapmamıştı. Sesi o kadar iğrençti ki kusmak istedim.

"Merhaba Yeji." Kardeşimin yapacağı gibi sakin bir ses tonuyla cevap verdim. O bir iş adamıydı, gerçekten zengin ve bilgiliydi, oysa ben küçük bir şirkette çalışan normal bir çalışandım.

"Oppa, bugün çok sıkıldım. Burada kalmak ister misin?" Normal sesinden bir oktav daha yüksek bir sesle sordu, göz kapaklarını baştan çıkarıcı bir şekilde bana kırpıştırdı. Artık dayanamadım.

"Yeji, ​​beni tanıyamadın mı?" diye bağırdım, gözlüğümü çıkardım ve gözlerinin içine baktım.

"S-sen? Burada ne yapıyorsun?" Yüzü neredeyse değişti. Çok iki yüzlüydü.

"Seni utanmaz kadın! Kardeşimin bir ailesi var! Bana geri dön, çok geç değil!" Ona bağırdım.

"Ne olmuş yani? Parası var ve benim istediğim de bu!" O da bağırdı.

"Çok utanmazsın! Bunu nasıl söylersin?" Onu azarladım.

"Paran varsa sana geri dönerim ama senin olmadığı belli. Parası olan Hoonjun'la birlikte olmanın nesi yanlış anlamıyorum!"

Öfkeden kudurarak ona tokat attım ve yere düştü. Kendini toparladı ve gözlerinde öfkeyle bana baktı. Ona karşı sabrımı kaybetmiştim. Parmaklarımı boynuna doladım ve onu boğdum.

Seni aptal! Onun böyle bir insan olduğunu bilmeliydin! O kadar ucuz bir insandı ki! Ona nasıl aşık oldun? Kendimi azarladım ve tüm öfkemi serbest bıraktım. Nefesim normale döndüğünde ellerimi boynundan çektim.

O... Nefes almıyordu ya da hareket etmiyordu.

Gözlerim dehşetle büyürken geriye düştüm. Az önce ne yapmıştım? Onu az önce öldürdüm. En çok sevdiğim kişi. Ayağa kalktım ve az önce yaptığım şeyin korkusundan kalbim son hızla çarparak onun evinden kaçtım.

.

"Bay YeonJun?" Polis kapımı çaldı. Kendimi hazırladım. Zaman geldi. "Evet öyleyim" diyerek kapıyı açtım.

"Bayan Yeji, Çarşamba akşamı saat 20.00'de evinde ölü bulundu. Onu öldürdüğünüzden şüpheleniyoruz ve soruşturma için bizimle gelmeniz gerekiyor." Sesi çok korkutucuydu.

.

"YeonJun, Bayan yeji'nin eski erkek arkadaşıydınız, 20 Mart Çarşamba günü akşam 8'de nerede olduğunuzu bana söyleyebilir misiniz?" Beni sorguya çekti.

"Ben... ben evdeydim..." diye kekeledim, dilim boğazıma takıldı.

"Bunu onaylayacak kimse var mı?" O sordu. Başımı salladım. Elindeki belgelere baktı ve şöyle dedi: "Komşular o gece senin ve onun evde kavga ettiğinizi duyduklarını ve ardından sizin kaçtığınızı söyledi. Onu öldürdüğünüz doğru mu?"

"Hayır, onun evinde olabilecek tek kişi ben değilim."

"Onun için bir şarkı bestelediğin doğru mu?" Konuyu değiştirdi.

"Ne olmuş yani? Artık ona ihtiyacım yok." İçimde yükselen öfkeye karşı kollarımı çaprazlayarak karşılık verdim.

"Şarkı sözlerini onun yazdığını biliyor muydun?" Tekrar dedi.

"Hımm! Tıpkı onun yapacağı gibi!" Sahte bir kahkaha attım.

"Lütfen şuna bir bak," diye bana doğru küçük bir kağıt parçası itti. Bu onun el yazısıydı.

Normal bir kız ve normal bir adam tanıştı. Birbirlerine aşık oldular ve çıktılar. Birbirlerinden aldıkları küçük öpücükler ve sarılmalar.

Birbirlerinin yüzündeki gülümseme onları bir gün mutlu etmeye yetti. Birbirimizin kollarındaki sıcaklık. Birbirlerini çok seviyorlardı.

Ama kızın paraya ihtiyacı vardı.

Babasını iyileştirmek için paraya ihtiyacı vardı. Onu terk etmek zorunda kaldı.

Her gün yatağını gözyaşlarıyla yıkıyordu.

İçi çok acıyordu.

Ama bunu kontrol etmesi gerekiyordu.

Onu çok seviyordu. Ama birlikte olmaları kaderlerinde yoktu.

Şarkı sözlerinin sonuna geldiğimde gözlerim bulanıklaştı.

Ne yapmıştım ben?