Αιώνιες Μάχες: Σατανικά Παιχνίδια #BKAW18 #WWSA2k2018 #WBC2018

Κεφάλαιο 5, παρτ 2

Το μάθημα συνεχίζεται καθώς ρίχνω κλεφτές ματιές στον διπλανό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι σκέφτεται. Μάταιο βέβαια. Ο Ζάντερ, ένας δαίμονας, εχθρός και πάνω από όλα εκνευριστικός όσο ποτέ τύπος, κάθεται δίπλα μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Θέλει τις δυνάμεις μου; Για να γίνει δυνατότερος; Πιθανόν. Εκδίκηση; Αυτό θα έπρεπε να το ζητάω εγώ. Η μητέρα μου πέθανε εξαιτίας του πατέρα του και του είδους του. Ο πατέρας του καταπάτησε την ειρήνη που είχε δημιουργηθεί, όχι η μητέρα μου. Και ξαφνικά είμαι θυμωμένη μαζί του. Με εκείνον, με την αδερφή του, με το είδος του και τους ομοίους τους που θέλουν να πάρουν την πόλη, να μας σκοτώσουν και να πάρουν τις δυνάμεις τους. Αυτό αποκλείεται! Το κουδούνι χτυπάει και μαζεύω με μιας τα πράγματα μου και βγαίνω έξω. Κατευθύνομαι σε ένα σημείο όπου δεν είναι πολλά άτομα ξέροντας ότι με ακολουθεί .  Γυρνάω και βλέπω τον Ζάντερ σε απόσταση 30 εκατοστών από εμένα.

''Λοιπόν για πες μας. Τι θες;''

''Μια απλή συνεργασία. Δεν χρειάζεται εσείς οι μάγισσες να τα κάνετε τόσο δραματικά.'', λέει απλά.

''Και το ότι θέλετε τις δυνάμεις μου τι είναι; Κάποιο αστείο;'', του απαντάω σταυρώνοντας τα χέρια μου.

''Απλά λίγη απ' την μαγεία. Δεν φταίμε εμείς για ότι έχει συμβεί στην πόλη και δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν συμφωνείται να την διοικήσουμε. Δεν σημαίνει ότι θα σας έχουμε σκλάβες. Τουλάχιστον όχι και όλες.'', λέει και γελάει.

''Το βρίσκεις αστείο; Εκτός απ' το ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις έστω και μια σταγόνα απ' τις δυνάμεις μου πιστεύεις ότι εμείς ευθυνόμαστε για το τι έγινε πριν χρόνια; Η μητέρα μου σκοτώθηκε εξαιτίας του πατέρα σου.  Αν δεν είχε κάνει επίθεση αυτός και οι δαίμονες σας δεν θα είχε γίνει τίποτα. Εκείνος καταπάτησε την συνθήκη που είχε οριστεί.'', του λέω. Το κουδούνι χτυπάει αλλά εμείς μένουμε στις θέσεις μας ενώ οι μαθητές κοντά μας φεύγουν προς τον διάδρομο για να πάνε στις τάξεις τους.

''Οι κανόνες είναι για να καταπατούνται. Δεν ήταν σύμφωνοι με την συνθήκη αλλά πιέστηκαν. Έχεις σκεφτεί την δική τους ζωή;'', λέει φωναχτά.

''Ποια εννοείς; Την ήρεμη και ειρηνική ζωή; Συγγνώμη να τους πεις που δεν προκάλεσαν παραπάνω όλεθρο και θανάτους. Αντιθέτως όμως πείσατε τους κατοίκους ότι οι μάγισσες ήταν τα σατανικά πλάσματα.''

''Αν νομίζεις ότι φταίμε μόνο εμείς τότε γελιέσαι. Δεν είστε αθώες και αν η μητέρα σου πέθανε είναι από τα λάθη και τις καταστροφές που προκάλεσε. Της άξιζε να πεθάνει όπώς και του πατέρα σου!'', φωνάζει και το χέρι μου προσγειώνεται δυνατά στο μάγουλο του. Γυρνάει και με κοιτάζει με απάθεια. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου αλλά δεν μπορώ. Τα μάτια μου βουρκώνουν και φεύγω χωρίς να κοιτάξω πίσω. Δεν γυρνάω στην τάξη. Δεν μπορώ. Δεν νιώθω ψυχικά καλά.  Βηματίζω γρήγορα έξω απ' το σχολείο, προσπερνάω περαστικούς και τρέχω προς όποια κατεύθυνση με βγάζει ο δρόμος. Βλέπω θολά καθώς το πρόσωπό μου έχει γεμίσει δάκρυα.