Αιώνιες Μάχες: Σατανικά Παιχνίδια #BKAW18 #WWSA2k2018 #WBC2018

Κεφάλαιο 6, παρτ 1

Έχουν περάσει 10 μέρες από την ημέρα που μιλήσαμε με τον Ζάντερ. Αυτό το διάστημα περνάω τις περισσότερες ώρες μετά το σχολείο στο σπίτι της Κάθριν με εκείνη, την Σάντρα και την μητέρα της. Φυσικά εκπαίδευση. Είναι τρελό το πόσα ξόρκια υπάρχουν και έχω μάθει αρκετά από αυτά. Τώρα μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Από απλά μέχρι σύνθετα και είμαι περήφανη για αυτό. Με λίγη ακόμη εξάσκηση θα έχω φτάσει το επίπεδο των κοριτσιών. Δεν έχω ξαναμιλήσει με τον Ζάντερ από τότε και φυσικά δεν είχα την χαρά να μιλήσω ούτε την αδερφή του. Μετά απ' τον καυγά μας που με άφησε μόνη μου στο ξέφωτο δεν εμφανίστηκε στο σχολείο. Ούτε και η Ελένα. Καλύτερα! Δεν θέλω άλλα μπλεξίματα αν και είμαι σίγουρη ότι σε λίγο θα τους αντιμετωπίσω. Θα είμαι έτοιμη όμως.

Ανακάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάω γύρω μου. Το δωμάτιο μου είναι σκοτεινό, οι κουρτίνες κλειστές και δεν αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να μπουν μέσα. Χαμογελάω. Σηκώνομαι και αρχίζω να κουνάω τα χέρια μου απαλά στον αέρα σαν να τον χαϊδεύω. Οι καρποί μου λυγίζουν και τα δάχτυλα μου κουνιούνται ρυθμικά και μια μπλε λάμψη βγαίνει από μέσα τους. Μαγεία. Είναι τέλειο αυτό το συναίσθημα! Κουνάω τα χέρια μου ώστε οι παλάμες μου να έχουν μεγαλύτερη απόσταση η μία απ' την άλλη και η λάμψη γίνεται πιο δυνατή. Τινάζω τα χέρια μου πάνω και σκορπίζεται σε όλο το δωμάτιο. Τώρα πέφτει σαν λαμπερές σταγόνες γκλίτερ γύρω μου και για μια ακόμη φορά χαμογελάω. Τώρα έχουν εξαφανιστεί και αποφασίζω ότι πρέπει να ετοιμαστώ αλλιώς θα αργήσω. Με μια κίνηση των χεριών μου οι κουρτίνες ανοίγουν και το δωμάτιο πλημμυρίζει με φως. Κάνω ένα σύντομο ντους και φοράω καθαρά ρούχα. Η τσάντα μου είναι κάτω στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι ανοιχτή και χωρίς βιβλία. Τα κοιτάω που είναι πάνω στο γραφείο μου. Γέρνω το κεφάλι μου προς το πλάι. Σηκώνω το χέρι μου προς τα βιβλία τα οποία σηκώνονται και τα κατευθύνω προς την τσάντα και αυτομάτως μπαίνουν μέσα. Με μια κίνηση το φερμουάρ είναι κλειστό. Ναι, είναι ωραίο συναίσθημα. Παίρνω την τσάντα από κάτω και βγαίνω απ' το δωμάτιο. Ο Ίθαν βγαίνει την ίδια στιγμή απ' το δωμάτιο του και με χαιρετάει.

''Καλημέρα. Τι κάνεις όμορφη;'', λέει και με φιλάει στο μάγουλο. Γελάω και τον αγκαλιάζω.

''Καλά είμαι. Είσαι έτοιμος;'', τον ρωτάω και κατεβαίνουμε μαζί τις σκάλες.

''Ναι, πανέτοιμος. Θα συναντηθούμε με τα παιδιά λίγο πιο κάτω'', λέει και χαμογελάει.

''Επ, ξυπνήσατε; '', ακούω την θεία να λέει απ' το σαλόνι. Την πλησιάζουμε.

''Καλημέρα'', λέμε τραγουδιστά και οι δυο.

''Λοιπόν εγώ λέω να φεύγω. Γεια σας'', λέει ο Ίθαν και πηγαίνει προς την εξώπορτα. Η θεία μου γυρίζει και μου χαμογελάει.

''Λοιπόν τίποτα ενδιαφέρον στο σχολείο;''

''Όχι τίποτα ενδιαφέρον αν σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι'', της απαντάω με πονηρό βλέμμα.

''Γιατί ρωτάς;'', την ρωτάω με απορία.

''Όχι, τίποτα απλώς τις προάλλες σε είχε δει η Κάντις, η φίλη μου να μιλάς με ένα νεαρό. Αχ πώς τον έλεγαν... Ζάντερ! Ναι! Φαίνεται πολύ καλό παιδί'', λέει και εγώ παγώνω. Η διευθύντρια και φίλης της θείας Ρέιβεν με είδε να μιλάω με τον Ζάντερ. Πόσο είδε; Άκουσε τίποτα; Προφανώς όχι γιατί αλλιώς θα μου το έλεγαν. Δεν θα περνούσε έτσι κάτι τέτοιο. ''Καλό παιδί ο Ζάντερ; Ναι σίγουρα'', σκέφτομαι ειρωνικά.

''Δεν τρέχει τίποτα μαζί του απλώς μου έδινε κάποιες σημειώσεις. '', λέω προσπαθώντας να ξεφύγω.

''Είναι πολύ ωραίο αγόρι πάντως . Ίσως να...''

''Σου είπα τίποτα δεν συμβαίνει μαζί του. Μην το ξανά αναφέρεις.'', της λέω απότομα. Το χαμόγελο της εξαφανίζεται.

''Εντάξει , συγγνώμη.'' Την λυπάμαι. Δεν έπρεπε να της μιλήσω έτσι αλλά δεν μπορώ να ακούω για αυτόν. Ακόμη δεν έχω ξεχάσει τα λόγια του, και είμαι σίγουρη πως αν τα άκουγε κι εκείνη δεν θα τον αποκαλούσε ''καλό παιδί''.

''Πρέπει να φύγω αλλιώς θα αργήσω'', της λέω και την φιλάω στο μάγουλο. Αυτό της φτιάχνει κάπως την διάθεση. Την χαιρετώ και βγαίνω απ' το σπίτι. Καθώς διασχίζω τον κήπο ακούω τον ήχο του κινητού μου. Το ανοίγω και βλέπω ένα μήνυμα απ' την Σάντρα.

Αλλαγή σχεδίων. Θα συναντηθούμε στο σχολείο. Προέκυψε πρόβλημα. –Σ

Τέλεια, σκέφτομαι. Δεν πειράζει θα κάνω και μια βόλτα μιας και είναι λίγο νωρίς. Βάζω τα ακουστικά μου και αφού τα συνδέω με το κινητό μου αρχίζω να περπατάω. Σκέφτομαι πάλι όλα αυτά. Την μαγεία, τις δυνάμεις μου, το τι είμαι ικανή να κάνω. Κοιτάζω το ρολόι μου. Παρασύρθηκα στις σκέψεις μου και άργησα! Αρχίζω να τρέχω και σκέφτομαι να κόψω δρόμο μες στα στενάκια. Σε λίγα λεπτά θα ήμουν μπροστά στο σχολείο. Τότε ξαφνικά ακούστηκε από πίσω μου ένας θόρυβος. Γυρνάω αλλά δεν βλέπω τίποτα. Το καπάκι ενός κάδου είχε πέσει κάνοντας θόρυβο. Γυρνάω παραξενεμένη μπροστά για να συνεχίσω την πορεία μου. Μπροστά μου βλέπω την Ελένα και τινάζομαι. Το καταλαβαίνει ότι με τρόμαξε και γέρνει το κεφάλι της στο πλάι χαμογελώντας ελαφρά.

''Δεν έχουμε γνωριστεί ακόμη. Ελένα'', λέει χαρωπά και μου προσφέρει το χέρι της. Απ' τον τόνο της καταλαβαίνεις ότι σπάει πλάκα. Κοιτάει το χέρι της και μετά πάλι εμένα και μου κάνει νόημα.

Comment & Vote please <3 :*

Πάρτε και μια Jasmine <3 ( I love Lily *.* )