Αιώνιες Μάχες: Σατανικά Παιχνίδια #BKAW18 #WWSA2k2018 #WBC2018

Κεφάλαιο 12, παρτ 1

Δεν θέλω να σηκωθώ! Δεν θέλω να πάω πουθενά. Ακούω την θεία μου απ' έξω να με φωνάζει και χώνομαι παραπάνω κάτω απ' τα σκεπάσματα. Δεν έχω την δύναμη να το αντιμετωπίσω αυτό. Δεν μπορώ αλλά πρέπει. Πώς πρέπει; Είμαι ερωτευμένη μαζί του! Και αυτός το μόνο που κάνει είναι να μου δίνει ψεύτικες υποσχέσεις και σ' αγαπώ και εγώ η ηλίθια τα πίστεψα. Σηκώνομαι απ' το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο. Ξεπλένω το πρόσωπο μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

''Πρέπει να είσαι δυνατή σήμερα. Πρέπει να του δείξεις ότι δεν κέρδισε, ότι δεν σε πόνεσε!'', λέω στον εαυτό μου. Μα ποιον κοροϊδεύω; Για αυτόν έκλαιγα όλο το βράδυ. Μου έσπασε την καρδιά μου και την έκανε κομμάτια. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι όλο αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω.

Μόλις μπαίνω στην τάξη αφήνω την τσάντα μου και ανοίγω το βιβλίο μου σε μια τυχαία σελίδα. Δεν έχω καμία όρεξη αλλά πρέπει να το υποστώ. Όταν σηκώνω το βλέμμα μου όμως το λίγο θάρρος που είχα καταφέρει να πάρω εξαφανίζεται. Τον βλέπω να μπαίνει με άνετο περπάτημα και χαμόγελο με το μαύρο του τζάκετ και τα μποτάκια του. Όταν τα μάτια του συναντούν τα δικά μου τον βλέπω να μου χαμογελά αχνά αλλά δεν του ανταποδίδω. Κάθεται ένα θρανίο πίσω μου δεξιά και προσπαθώ να αντισταθώ στην επιθυμία μου να τον κοιτάξω. Δεν πρέπει... Ξέρω ότι εκείνος όμως με κοιτά.

''Ωραία, παιδιά σήμερα θα γράψουμε τεστ πάνω στο κείμενο 5'', ακούω τον καθηγητή να λέει και τους αναστεναγμούς και τις διαμαρτυρίες πολλών. Ο καθηγητής μοιράζει τις κόλες μας και παίρνω την δική μου αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δεν ξέρω καν τι να γράψω. Προσπαθώ να ηρεμίσω και διαβάζω τις ερωτήσεις προσπαθώντας να σκεφτώ απαντήσεις. Απαντήσεις για τι όμως; Για τα δικά μου προβλήματα ή της Τζέιν Όστεν; Γράφω ότι προλαβαίνω, ότι έχω την δυνατότητα να σκεφτώ και παραδίδω την κόλλα μου πάνω στην ώρα που το κουδούνι χτυπά. Βγαίνω απ' την τάξη γρήγορα και κατευθύνομαι προς το τέλος του διαδρόμου απομονωμένα απ' τους άλλους. Θέλω να μείνω μόνη μου αλλά αυτό φαίνεται αδύνατον καθώς ακούω το όνομα μου πίσω μου. Γυρνάω και βλέπω τον Ζάντερ να έρχεται κοντά μου με ανήσυχο βλέμμα.

''Νόμιζα ότι θα με περίμενες'', λέει.

''Λοιπόν, λάθος νόμιζες'', του λέω απότομα και κάνω να φύγω αλλά εκείνος με πιάνει απαλά απ' τον αγκώνα και με γυρνά προς το μέρος του.

''Τι έγινε; Γιατί μου συμπεριφέρεσαι έτσι τώρα;'', με ρωτά απελπισμένα. Ψεύτη!

''Τέλειωσε το παιχνίδι σου, μέχρι εδώ!'', του λέω έντονα και πάω να φύγω αλλά με κρατάει σφιχτά.