Αιώνιες Μάχες: Σατανικά Παιχνίδια #BKAW18 #WWSA2k2018 #WBC2018

Κεφάλαιο 10, παρτ 2

Ήταν 5 το απόγευμα όταν με πήρε τηλέφωνο η Σάντρα και μου είπε ότι της είχε τηλεφωνήσει η Ελένα λέγοντας της να συναντηθούμε κατά τις 6. Η Κάθριν όμως έπρεπε να φύγει έξω απ' την πόλη με την μαμά της για δικούς τους λόγους. Έτσι, όταν οι δείκτες έδειχναν 6 εγώ και η Σάντρα βρισκόμασταν έξω απ' την πύλη του σχολείου. Βλέπουμε δυο φιγούρες να πλησιάζουν και πηγαίνουμε κοντά τους. Πράγματι, είναι ο Ζάντερ και η Ελένα που έρχονταν.

''Λοιπόν σκεφτήκαμε να ψάξουμε για την σύναξη του Τράβις όπως είπα στο τηλέφωνο. Αν είναι όντως παλιά τότε ναι υπάρχει περισσότερος κίνδυνος από ότι φανταζόμασταν. '', λέει η Ελένα.

''Όλα αυτά είναι κάπου καταγεγραμμένα. Όπως έχετε εσείς την ιστορία της φυλής σας, έτσι έχουμε και εμείς την δική μας. Μόνο που αυτά τα έγγραφα θα είναι σίγουρα ναι μεν δημόσια αλλά όχι σε όλους προσβάσιμα. Όχι, τα περισσότερα, τουλάχιστον. Η Ελένα και η Σάντρα θα πάνε στην δημόσια βιβλιοθήκη να μαζέψουν πληροφορίες απ' τα ''παραμυθάκια'' και εμείς θα πάμε να δούμε τα έγγραφα έξω απ' το Σάλεμ. Υπάρχει μεγαλύτερη περίπτωση να βρούμε κάτι.'', λέει ο Ζάντερ κοιτώντας εμένα. Με ρώτησε κανείς αν θέλω να πάω μαζί του; Καλύτερα με την Ελένα παρά με αυτόν...

''Ωραία, ξεκινάμε'', ακούω την Σάντρα να λέει και απομακρύνονται με την Ελένα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το βλέμμα του Ζάντερ τις ακολουθεί για λίγο και μετά γυρίζει σε εμένα. Σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου και τον κοιτάω.

''Ωραία, πώς θα πάμε; Με ταξί;'', τον ρωτάω.

''Έχω την μηχανή μου λίγο πιο κάτω. Έλα'', μου λέει και αρχίζουμε να περπατάμε. Για τα επόμενα πέντε λεπτά δεν λέμε τίποτα. Ούτε και θέλω να ξεκινήσουμε συζήτηση. Δεν θέλω να ξεκινήσω τίποτα μαζί του, και νομίζω ότι το καταλαβαίνει. Σε απόσταση ενός μέτρου διακρίνω την αστραφτερή, μαύρη μηχανή του.. Ανεβαίνει στο κάθισμα και βάζει το κλειδί στην μίζα, και η μηχανή είναι έτοιμη να πάρει μπρος.

''Λοιπόν;'', λέει κοιτάζοντας με. Βλέπει την απροθυμία του και είναι έτοιμος να την σβήσει όταν ανεβαίνω μαζί του.

''Εύχομαι να ξέρεις τι κάνεις'', του λέω.

''Μην φοβάσαι, είμαι πολύ προσεκτικός οδηγός'', μου ψιθυρίζει. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω απ' την μέση του και κοιτάω ευθεία. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ο Ζάντερ πατάει το γκάζι και η μηχανή εκτοξεύεται στον δρόμο σαν αστραπή.

Μετά από μια ώρα δρόμο κατεβαίνω απ' την μηχανή και τεντώνω τα χέρια μου. Επιτέλους! Σε όλη την διαδρομή δεν σταματήσαμε καθόλου με αποτέλεσμα να πιαστώ. Ο Ζάντερ κατεβαίνει κι εκείνος και μόνο τότε προσέχω το μεγάλο ξεθωριασμένο κτήριο μπροστά μας. Βρισκόμαστε σε ένα μικρό θα λέγαμε χωριό έξω απ' το Σάλεμ. Βλέπω τους λιγοστούς ανθρώπους να πηγαινοέρχονται αργά στα μικρά καταστήματα. Κοιτάζω γύρω μου αλλά όλα φαίνονται παλιά. Μια απομακρυσμένη παλιά πόλη με λιγοστό πληθυσμό στα περίχωρα του Σάλεμ. Νιώθω τον Ζάντερ δίπλα μου και τον κοιτάω.