Doğa Vural'ın babası Kayhan Vural, en büyük düşmanı Karan Karademir tarafından öldürülür ve bunun ardından Doğa Vural'ı tutsak olarak evine kapatır. Doğa artık, hayatını altın kafesteki kuş misali tutsak bir şekilde yaşamaya başlar. Sonunda bir kar...
İkinci bölüme hoşgeldiniz. Lütfen oy kullanıp, yorum atmayı ujutmayin. Keyifli okumalaar❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
👠
Kahretsin! İnanmayarak ona bakmaya devam ettim. Onun yüzünde hiçbir suçluluk ya da pişmanlık yoktu, sadece konuştuğumuz süre boyunca suratında aynı sırıtış devam ediyordu..Bundan keyif alıyor. Bunun sorumlusunun kendisi olduğunu biliyor ve bunu seviyor! Kahretsin, sikik herif! Beni şuan bildiğin avucunun içinde tutuyor, istediğini yapabileceğini yaptırabileceğini sanıyor!
Bu onun için oyundan başka bir şey değildi. Ayrıca bu oyunun kullarını koyan da kendisiydi. Bense sadece bir kukladan fazlası değildim. Sahip olduğum tek ailemi elimden almıştı, babamı vurmuştu.
İçimdeki öfke köpürüyordu. Kanımın kaynağını hissedebiliyordum. Yumruklarımı sıktım, ona öldürücü bir bakış attım. Ama o sadece güldü, piç bir şekilde güldü. Daha fazla dayanamadım, elimi kaldırdım ve suratına sert bir tokat attım.
"Orospu çocuğu! Yaptığın herşeyi sana ödeteceğim!" Onu doğru yüzümü yaklaştırdım. Ve yavaş ve öfkeli bir şekilde söylendim:
"Söz veriyorum, bunu yapacağım!"
Karan tek kelime etmiyordu. Sadece eliyle yanağını tutup, gözleri ile bana bakıyordu. Kızgındı, bundan şüphem yoktu. Attığım tokat onu öfkelendirmişti. Aniden bana doğru yürümeye başladı. Refleks olarak bende geriye doğru yürümeye başladım. Ne yapıyor? Siktir, belki de bunu yapmamalıydım. Beni öldürecek mi?
Beni duvara yaslayıp aramızdaki mesafeyi kapattı. Büyük, iri vücudu benimkine baskı yapıyordu. İki elini de duvara bastırarak çıkış yolumu kapattı. Gözlerini üzerimde hissedebiliyordum. Beni tarıyor ama ben aşağıya bakmaya devam ediyordum. Nefesim hızlı ve düzensiz, avuçlarım korkudan titrerken, ter tüm cildimi kaplamıştı.
"Bana bak!" Bunu alçak ve tâlepkar bir sesle söyledi. Nefesim kesildi, sonra ona baktım, itaatsizlik etmekten korkuyordum. Sonuçta onu tanımıyordum, ölmek istemiyordum..
Gözleri gözlerimi delip geçiyordu. Karanlık, tehlikeli ve öfke ile doluydular. Sadece nefesimi tuttum.
"Bu bana el kaldırmaya cesaret ettiğin ilk ve son sefer! Bir daha bunu yapmayacaksın. Anlaşıldı mı?"
"Evet.."
"Bunu bir kez daha yaparsan, seni kendi ellerimle öldürürüm." Boğazımda oluşan yumruyu yutkundum, sonra başımı yavaşça salladım. Daha da üzerime doğru yükselmeye başlarken, vücudum titremeye başladı.
