Doğa Vural'ın babası Kayhan Vural, en büyük düşmanı Karan Karademir tarafından öldürülür ve bunun ardından Doğa Vural'ı tutsak olarak evine kapatır. Doğa artık, hayatını altın kafesteki kuş misali tutsak bir şekilde yaşamaya başlar. Sonunda bir kar...
Herkese merhaba bu hikayenin kurgusu birkaç gündür aklımda ve bende artık bunu buraya dökmeye karar verdim. Lütfen okurken bazı şeyleri ciddiye almayın, keyfinize bakın. Hepinize keyifli okumalar, yorum bırakmayı unutmayın!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
👠
Silah sesleri her yerdeydi. Bu duruma alışık mıydım? Sanırım..Babam mafyaydı evet, ilk defa silah sesi duymuyordum ama ilk defa duyduğumda ki korkuyu her defasında yaşıyordum.
"Sakin ol, Doğa! Sadece babanın sana öğrettiği gibi davran."
Kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Arkamdaki pencereye doğru yürüdüm, temiz havanın ciğerlerimle buluşmasına izin verdim. Ama işe yaramıyordu, panikliyordum.
"Kahretsin! Ya babama bir şey olursa? O ailemden geriye kalan tek kişi."
Derin bir nefes daha aldım. Bu sefer bunu göz ardı edemezdim. Tüm cesaretimi topladım ve aşağıya babamın yanına, onu kontrol etmeye karar verdim.
***
Salona indiğimde babamın yüzünde korku, endişe ve hüzün duyguları birer maske oluşturmuş gibiydi. Yavaşça ona doğru yaklaştım.
"Baba?" dedim endişeli ve titrek sesimle.
Sesimi duyar duymaz irkildi. Diken üstünde olduğu çok belliydi, benim sesimden bile korkmuş gibi görünüyordu.
Gözleri bana doğru döndü, bir süre anlamsızca suratıma baktı ama kaşlarını çatması da çok uzun sürmedi.
"Burada ne işin var, Doğa?"
"Seni kontrol etmeye geldim, baba. Ben çok korkuyorum."
"Şuan duygusal olmanın sırası değil, Doğa. Ne yapman gerektiğini biliyorsun."
"Git ve saklan! Çabuk ol!"
Bunu istemiyordum. Bu çatışmada, bu silah seslerinin yağmurunda onu yalnız bırakmak istemiyordum. Ona doğru yaklaştım, ellerim onun ellerini bulurken, gözlerimi onun gözlerine kilitlendi.
"Lütfen, baba! Bana bunu yapmamı söyleme. Bunu bana seçenek olarak sunma. Burada senin yanında kalmama izin ver."
Babamın gözleri her an patlayacak bir yağmur dolu bir bulut gibiydi adeta. Ama saklıyordu, susuyordu. Beni seviyordu, beni korumak istiyordu. Karanlığa bulaştırmak istemiyordu, masumluğuma leke bulaşsın istemiyordu.
Derin bir iç çekti. Ellerini, ellerimden kurtardı. Onun yerine iki elini yanaklarıma koydu.
"Sadece dediğimi yap, kızım. Her şey güzel olacak, daha öncekiler ki gibi. Güven bana!"
