Not Me /Yoonseok

5- AFFETME

~Hoseok

"Yenge, abim bunu sana gönderdi."

"Ya istemiyorum kardeşim! İs-te-mi-yo-rum! İstemiyorum ya! Getirmeyin! Yenge filan da demeyin bana!"

"Ama yeng-"

"Ya sus! Kaybol şurdan!"

Jungkook elindeki çiçek buketini bırakıp kampüse girdiğinde bizimkiler yine gülmeye başlamıştı.

"Ya ne gülüyorsunuz?! Komik mi?"

"Bence çok komik! Sabahtan beri kaçıncı buket bu?"

Doğruydu. Dün restoranttan çıktığım gibi derse girmiştim. Ders çıkışı Yoongi kolumdan tuttuğu gibi dışarı sürüklemişti beni. Ben tabi dediklerini dinlememiş çekip gitmiştim eve.

Bugünde sabahtan beri bi Jungkook, bi Namjoon. Bi Jungkook bi Namjoon. Kaçıncı buket kestiremiyorum artık. Oturduğum bank çiçek buketleriyle doldu taştı. Atmaya da kıyamıyorum ki!

"Ya Hoseok affetmeyecek misin?"

"Hayır Jimin! Dünki rezilliği bir türlü unutamıyorum ki! Oysaki Eunwoo bana tek kötü bir şey bile söylemedi."

"Aman Jimin! Affetmese affetmesin! Bak bize de eğlence çıkıyor!"

"Ya Minho! Bari sen yapma!"

"Şaka be güzelim."

"Benim dersim var. Gidiyorum ben."

Çantamı alıp ayaklanmıştım. Önce çiçek buketlerini tek tek arabama taşıdım. İşim bitince de psikoloji dersine gitmiştim. Bu derste bir şey anlamıyorum ki! Psikolojim bozuk olduğu için olmasın?

Sınıfa giderken Eunwoo'yu gördüm. Yanına gidip gitmemek arasında kalıp etrafa göz gezdirdim. Koridorda tanıdık kimsenin olmamasıyla parmak ucumda seke seke gidip kolundan tuttum.

Nereye gitsem diye düşünmeden koştuğum için boş bir yer arıyordum. Durakladığımda bu sefer Woo kolumu tutmuş beni çekiştiriyordu.

Sonunda tıp bölümüne geldiğimizde durmuştuk. Nefes nefese kalmış bir şekilde koridorda duruyorduk.

"Ne oldu Jung?"

"Ben...dün için özür dilemek istemiştim."

"Senin bir suçun yoktu."

"Doğru. Ama yine de o dağ ayısı adına özür dilerim."

"Peki affettim."

"Bir de teşekkür ederim."

"Ne için?"

"Senin yerinde başkası olsa...aynı şeyleri düşünmezdi."

Sırt çantamdan sabah aceleyle yaptığım çikolatalı kurabiye dolu kabı uzattım. Tamam belki 'hello kitty' desenli olabilirdi ama garip garip bakması yersizdi.

"Neden öyle bakıyorsun? Alsana."

"Ne bu?"

"Teşekkür hediyesi."

Kabı eline alıp açtı. Bir tanesini bütün bir şekilde ağzına attığında beğenmesini diledim. Kurabiyeyi yuttuğunda biraz durdu. Ben ona sabırsızlıkla bakarken, o kolumdan tutmuş duvara yapıştırmıştı.

Ya yazar neden her kitabında birileri beni duvara yapıştırıyor? Ya sırtım acıyor diyorum sonra.

"Beğenmedin mi?"

"Hayır. Bana teşekkür hediyesi olarak çileklerini sunman yeterdi."

"Ne çileğ- yoksa!"

"Benden başka biri daha mı söyledi?"