“Just because flowers... just because I love you.”
Red roses placed on my lap as he sit beside me. Pinatakan niya ng halik ang pisngi ko at ngumiti sa akin. Punong-puno na naman ang puso ko. Manu never fail to make me feel important and loved by him.
“You’re spoiling me too much.” I pouted.
“But I really appreciate it. Thanks, love.”
Lumawak ang ngiti niya. He settled himself, humiga siya at umunan sa hita ko. My hands immediately dropped on his soft curl hair, my favorite stuff to play with. Hinuli niya ang kamay ko at pinasadahan ng halik ang mga daliri.
“Thoughts about marrying me?”
“Grade ten pa lang tayo, Manu, anong tanong ‘yan?” I pouted. “Ten years from now, of course... but I want you to know, ngayon lang, sigurado na ako sa ‘yo.”
Ten years... sana umabot.
“Ewan ko lang sa ‘yo, baka matauhan ka tapos ma-realize mong hindi pala ako worth the risk, hindi kamahal-mahal at —”
He sighed. Napalunok ako at napatigil dahil doon. Humigpit ang hawak niya sa kamay ko. Akala ko ay galit ito, ngunit nang tumingin siya sa akin ay malamlam ang hitsura niya.
“Am I not assuring you enough? Bakit parang duda ka pa rin na mahal kita?” He softly asked.
I bit my lower lip. “Hindi naman sa gano’n...”
“Magagalit ako kapag nag-isip ka pa ulit ng ganiyan.”
I sighed and nodded.
Hindi naman gano’n ang nararamdaman ko. Walang duda na mahal na nga niya ako. Pero paano kung may gawin si Mrs. Escobar? What if, she made Manu realize I am not the girl for him? That I’ll just bring trouble to their family?
I shook my head and dropped my stares to him. I love Manu so much.
•••
