067

17 2 0
                                    

“Is my love still isn’t enough to make you feel that you are more than enough for me, Maui? Palagi mo na lang ibinababa ang sarili mo, alam mo namang hindi ka ‘iyon’ lang, ‘di ba?”

Pinili kong hindi tumugon doon.

“Your mother told me you’re moving to US after Junior High...” I confessed.

“Hindi ako umalis ng bansa.” Napalingon ako sa kaniya sa sagot nito. “I stayed in Baguio for Senior High, Maui. Lumipat lang kami ng bahay pero nasa Baguio pa rin kami.”

Napabuga na lang ako ng hangin.

“Wow...” I uttered breathelessly. “Inilayo ka talaga niya sa akin.”

Naiintindihan ko ang nanay niya, pero gano’n niya ba talaga akong kinamumuhian?

“Dalawang buwan kitang hinanap, Manu, kasi hindi na kinakaya ng konsensiya kong saktan ang tulad mong wala namang ibang ginawa kung hindi ang mahalin ako... gusto kong magsumbong sa ‘yo pero sinang-ayunan ko pa rin ang gusto ng nanay mo.”

Hindi ko hinayaang umalpas ang mga luha ko. Hindi ko gustong umiyak ngayon.

“Hindi rin kami nagtagal sa Baguio. Lumipat kami rito, two years ago, palipat-lipat naman talaga kami, e. Pero alam mo, naiwan ang puso ko sa Baguio, dahil naroon ka.” I smiled weakly.

Nagkita kami, ilang araw matapos ang nangyaring hiwalayan. Lumuhod ako’t nagmakaawa sa harap niya pero hindi niya na ako pinakinggan.

“M-Manu... tayo na lang ulit...”

He smirked as he stared at me coldly. Para akong dinudurog. What the fuck are you doing, Maurely? You bring so much pain and troubles in his life, do you think, he still loves you after all?

I begged. Ako naman ang lumuhod sa harap niya, nagmamakaawang balikan ako ng nag-iisang taong yumakap sa buo kong pagkatao.

“P-Please, I’m sorry... hear me out, m-magpapaliwanag a —”

He scoffed. “Para saan pa? Kung kaya mong magtapon ng isang taong pinagsamahan, kakayanin ko rin.”

“Maui...” He called as he embraced me. “I’m sorry... if you have to make the hardest decision just for my sake.”

Finally. After two years of waiting, I am back in his arms again. I can feel the love again. I cried burying my face to his neck. God knows how much I miss Manu, and how my love for him grew even from a far.

“Mahal kita... gagawin ko ang kahit ano para sa ikabubuti mo.”

I felt him nodded. “Naiintindihan ko... kung bakit hindi mo ako ipinaglaban.”

•••

(vi) glimpse of usWhere stories live. Discover now