Neredeyse 18 yaşındayım ama bana ailemi sorsanız sadece yüzünüze bakar kalırım. Çünkü onlarla en son ne zaman beraber aynı yemek sofrasına oturduk, sohbet ettik, dışarı çıktık hatırlamıyorum bile.
Bana karşı hep mesafe takınmışlardır. Oğullarından önce gelen işleri vardı onların her zaman.
Küçük yaşlarımda da evdeki hizmetçilerin hiçbiri benimle ilgilenmedi. Yani ilgilendiler ama hep yemeklerle, temizlikle, benim temizliğim ile... Fakat hiçbirisi benimle oyunlar oynamadı, kitap okumadı, parka gelmedi, ağladığımda 'Sorun ne?'diye sormadı, korktuğumda 'Ben buradayım' demedi, anne ve babamın benimle ilgilenmediklerini bile bile 5-6 yaşlarında bir çocukla ilgilenmediler bile. Çünkü sadece çocuklarının varlığını unutan ebeveynlerin emirlerine uydular, biri bile 'Burada bir çocuk da yaşıyor, biraz onunla ilgilenelim, ailesi eve gelemiyor' demedi.
Demeyi akıl edemediler.
Tüm çocukluğum evin kütüphanesinde geçti. Kitap okuyup kendimi meşgul ederdim hep.
Evin bahçesinde oyunlar da oynardım arada. Yalnız başıma bile eğlenebiliyordum ama bu yalnızlığı sevdiğim anlamına gelmezdi. Yağmurlu gecelerde salonda televizyon açık uyurdum korkumdan. Akşam evde yalnızsam kendimi kütüphaneye kitler babamın plaklarını dinlerdim saatlerce.
Bu kadar yalnız büyümeme rağmen kötü ya da ilgisiz bir insan olduğumu düşünmüyorum.
Kendi kendime mutluluğu öğrendim ben.
Çevremdeki beni tanıyan insanlar beni severler. Cana yakın birisiyim, hatta eğlenceli olduğumu bile düşünüyorum. Ne yazık ki henüz hiç kimse benimle tam anlamıyla arkadaş olabilmiş değil. Yalnızlık üstüme yapışmış bir lanet gibi peşimi bırakmıyor ama ben de kimseyi benimle birlikte olması için zorlayamam, insanları satın alamam, dünyalar kadar param olsa bile.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
