Kütüphanede kalıp ders çalıştım biraz. Seungmin çıkalı çok olmuştu ama ben eve gidersem o lanet adamı görecektim. Gitmesine daha vardı, en azından evde uyuyabilirdim… Nefes almak için okul bahçesine çıktığımda her zaman oturduğum ağacın altına bir beden gördüm. Loş bahçe ışığının altında kim olduğunu seçemedim. Yanına ilerledim, yaklaştıkça da hıçkırıklarını duydum, ardından ağlayanın Changbin olduğunu anlamamla dünyam sarsıldı. Hiçbir şey düşünmeden yanına gidip oturdum, kollarımı sırtına sardım.
~
Gözyaşlarım yanaklarımdan akarken burnuma gelen parfümü tanıdım. Bir yandan çok sevindim beni yalnız bırakmadığın için ama bir yandan da beni böyle görmeni hiç istemedim. Yine de doğrulup bende sıkı sıkı sarıldım karşımdaki bedene. Bir eli saçlarıma çıktı, diğeri sırtımı sıvazladı.
Kısık lambanın altında sarı saçları parlıyor. Gözlerinde bir endişe var..
Çok güzel…
Sırıtıyorum. “Neden gülüyorsun?” Çok güzelsin.
“İyi ki varsın.” Duygularımı anlatacak tek cümle. iyi ki varsın Felix. Kafamı göğüsüne bırakıp kısık kahakalar atmaya başladım.
“İyi ki…”
O gece, Changbin'in akan her gözyaşı annesineydi. Babasına olan sinirineydi. Eve iki günlüğüne gelip yine olay çıkarmıştı ve changbin artık dayanamıyordu. Annesinin yanında ağlamak istemediğinden kaçtı okul bahçesine. Tanrı onu koruması için en güzel meleğini görevlendirmişti o akşam.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
