Elini çıplak karnıma koyduğunda avuç içini bastırdı. "Dövüşmeyelim." dedi yalvarır gibi. "Zorla dövüştürülen küçük bir kız çocuğu gelsin istemiyorum gözlerimin önüne." sesi öyle kısıktı ki ben bile zor duydum. Beni daha çok kendine yasladı. Sanki ke...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Pamuk elleri göreyim biraz ya, üzülüyorum. 🥹
Buraya bir şarkı ismi alır mıyız?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Zamanın akmayı bıraktığı dakikalar vardı.
Sanki damalarında akan kan sekteye uğrar, sessizce atan kalbin sesi aniden kulaklarında uğuldamaya başlardı.
Ardımda duran adamın kalp atış sesleri yakınlığımızdan ötürü kulaklarıma doluyor bir put gibi durmama neden oluyordu.
Güvensizlik evin duvarlarını bir bütün gibi sarmışken üşüdüğümü hissederek silkelendim ve ondan önce adımlamaya başladım.
"Ne olmuş burada?" buz gibi çıkan sesimle Araf da nihayet ilk şoku üzerinden atıp hareketlenerek bana doğru geldi. Orta sehpanın üzerine konmuş zarf ilk hedefim olmuşken hızlı hareketlerle zarfı aldım. Kağıt parçasını yırtarak açtım ve içinde duran cihazı gördüm.
Bu evde ne olduğunu anlamamızın tek yolu bu zarf gibiydi.
Zarfı açtığım an içinden çıkan cihaza baktım. Sağını solunu çevirirken, "Düğmesine bas." diyen Araf'la hızlı davranarak düğmeye bastım. "Selam millet." Oldukça yüksek çıkan bir erkek sesi odayı doldurdu. "Ben Çengel. Siz de, Giz Karair olmalısınız." Kayıttaki ses bir süre duruldu ve çok geçmeden konuşmaya devam etti. "Bu size ilk uyarım olacaktır, bunu söylemeden geçmeyeceğim ki aynı zamanda son uyarım. Sizde olduğu bilinen o verileri istiyorum. Hem de en kısa zamanda ve inanın arkanızda olan Araf Şah'ı karşıma alacak olmam umurumda olmayacak."
Adam sinsi bir tonda konuşmaya devam ederken biz sessizdik. "Bir dahakine korumalarınızı ve sevdiklerinizi uyutmaktan daha can yakıcı şeylerle sınayacağım uyarılarım arasında. Hazır olduğunuz vakit sizleri evimde ağırlayacağım, süreniz çok uzun değil. Teşekkür ederim."
"Siktir, Aral." ikimiz de aynı anda bağırdığımızda, Araf koşarak merdivenleri tırmanmaya başladı. Ben de yerde yatan adamları kontrol ettiğimde hepsinin yalnızca uyutulmuş olduğunu anladım. Yukarıdan henüz bir sesler gelmediğinde Aral'ın da iyi olduğunu anlamıştım.
Çok geçmeden gözlerindeki ateşle Araf yanıma geldi. "Evime girmiş. Kapıdaki onca adama rağmen girmiş." Bağırdığında sakin gözlerle onu izliyordum. Telefonunu çıkartıp bir numarayı tuşladı ve kulağına yasladığı telefon saniyeler içerisinde açıldı. "Çengel iti de verilerin peşinde. Yetmiyormuş gibi evime girmiş Deha. Bizi tehdit etmeye kalkıştı." Araf her kelimesini oldukça yüksek seslerle ifade ettiğinde karşı tarafın anlamaması imkansıza yakındı.
