lost in the lights (KOETTHY)

05

Ik vertrouw mezelf niet meer zo goed alleen

Ik durf Matty niet te vragen wat hij bedoelde. Vooral omdat het al laat was en hij er zo moe uit zag. Ondertussen slaapt hij al vredig. Terwijl ik nog wakker ben. Ik weet niet waarom, maar ik heb echt moeite met in slaap vallen. Mischien maakt mijn Hooft even te veel overuren. Ik weet dat het niet goed gaat met Mat. Maar het feit dat ik niet weet wat er niet goed gaat maakt me bang,bezorgden zelfs een beetje boos door elkaar. Bang: omdat ik dan niet wat hij zichzelf kan aandoen en ik misschien niet op tijd kan helpen. Bezorgd: omdat ik niet weet hoelang dit al is. En dan boos. Ik ben boos op mezelf. Omdat ik niet Zag hoe slecht het met hem ging. Ik had niet door dat het niet goed ging met mijn beste vriend.

Langzaam begin ik in te Dommelen. Ik draai me nog op mij zij en sla onbewust een arm rond Matthy's middel. En dan neemt de slaap mij over.

~

"Koen?"
"Koen?!"
"Hmm, ja?" "Wat is er Matt?"
"Kan je me los laten?" "How ja sorry." Ik laat mijn armen van rond zijn middel gaan, en ik zet me recht op in zijn bed. "Heb je goed geslapen Matty?" Vraag ik hem met een zware ochtend stem. "Jaw viel mee. Het was wel heel warm" ik grinnik zachtjes als ik me bedenk dat ik hem waarschijnlijk de hele nacht warm heb gehouden. "Moet ik ontbijt maken ?" Vraagt hij opeens. "Ja, is goed." Langzaam stapt hij uit bed. En ik volg zijn acties. Maar wanneer hij naar de deur wilt stappen struikelde hij over zijn broek die nog op de grond lag. Gelukkig ging ik hem net op en belande hij in mijn armpjes. "Haha, opletten he Matt!" "Sorry" verontschuldigt hij zich snel. "Matt, je hoeft je hier absoluut niet voor te verontschuldigen" zeg ik hem snel. Ik laat hem los en we stappen samen naar beneden. In de woonkamer zegt Matt dat ik al aan tafel mag gaan zitten en dat hij snel met eten komt. Veel zin in discussie heb ik nu niet, ook al ben ik het oneens met dat hij dit alleen moet doen.

~

Vandaag hadden we een dag vrij van kantoor dus konden we op ons gemak wakker worden.
"Hey,koen" "ik ga even gaan hardlopen, ik ben binnen een half uurtje terug."
" is goed Matt, tot straks."
Binnen de minuut hoor ik de deur open gaan en sluiten. Ik was echt oprecht vergeten dat hij aan hardlopen deed. Ik eet snel nog mijn laatste broodje op en dan ga ik mij wassen.

~

Eigenlijk begrijp ik wel waarom Matthy zich hier zo alleen voelt. Zijn huis is echt leuk samen met mensen. Maar als je alleen bent geeft het je de sfeer dat je niet alleen bent maar eenzaam. Eenzaam EN alleen.

Langzaam stap ik de trap op naar zijn of nu onze kamer en pak ik een setje kleren. Als ik in de badkamer ben zie ik dat er nog een kastje onder de wasbak open staat. Ik bij me om het kastje te sluiten wanneer ik zie dat het helemaal vol staat met pillenflesjes. Ik pak een doosje uit de kast en bekijk wat voor pillen het zijn. Het doosje dat ik vast heb zijn pillen om te vermageren. En nog een ander doosje is slaappillen. Ook stond er een doosje antidepressiva in.
Ergens begin ik me schuldig te voelen. Er is een reden waarom hij dit niet verteld. En als hij Ok dat ik het wist zou hijs ze zelf zeggen. Nu heb ik een soort van inbraak gedaan op zijn privacy. Dus zet ik de potjes terug en bekijk ik de andere tien potjes niet. Ik sluit het kastje en maak me klaar om te wassen.

~

Ik zit nu ongeveer al ene half uur op de bank naar tv te kijken. Matthy zij dat hij er een half uur over zou doen. Maar elke minuut die hij langer weg blijft maak ik me meer zorgen.
Ondertussen is hij al 50 minuten weg. Net als ik van plan was om hem te bellen hoor ik de deur open gaan.
Ik sta snel op en ga naar de gang waar ik een helemaal uitgeputte en bezwete Matthy vind. No g voordat ik iets kan vragen of alles ok is, valt hij op de grond. Snel laat ik me naast hem neer zakken en laat ik zijn hoofd op mijn schoot rusten. Hij is nog niet buiten bewustzijn, maar het lijkt alsof het niet lang meer zal duren. Wanneer zijn ogen dan naar achter rollen en hij echt helemaal slap word begin ik echt te panikeren.
Snel pak ik hem op en loop ik naar de bank. Daar leg ik hem neer en ga ik naast hem op de grond zitten. Snel pak ik mijn GSM en zoek ik op wat ik moet doen.

Wachten.
Wachten is het enige wat ik nu kan doen. Als hij niet binnen de drie of vijf minuten wakker word moet ik 112 bellen. Want dan is hij niet flauw gevallen en is er iets ergers aan de hand.

Minuut één gaat wervend langzaam vooruit. En minuut twee weer snel.
Na vier minuten hoor ik matt zachtjes grommen. Hij knippert zachtjes en probeert zijn ogen te openen.
"Hey, Matt." "Je hebt mee echt laten schrikken maatje"

Ik kreeg bijna een hartaanval.

Comfortbankz™