lost in the lights (KOETTHY)

01

Daar lig je dan. In je bed, niks te doen.
Hopend dat er misschien iemand wilt afspreken. En dan vraag je je zeker af: " Koen? Waarom vraag je echt zelf niet?"
Omdat het dan al de 7de dag is dat ik vraag. Ik wil niet wanhopig overkomen. Ik weet dat de enige persoon die altijd ja zou zeggen Robbie is. Maar ja, wat doe je dan met zo een kleine Brabander.
Drinken.
Naar de club gaan.
Restaurant.
Weet ik veel. Ik wil gewoon bij iemand zijn. Niet Persée die drukte.
Omg, nu klink ik echt als Mat. Ik zou met hem kunne afspreken, maar hij is druk bezig. Met wat? Geen idee. Die gast heeft het opeens druk ofzo. Ik ga hem natuurlijk niet storen maar het is wel jammer.

Ik draai me op mijn zij en scroll een beetje door Tiktok en check nadien Instagram.
Na een paar uurtjes word dat ook weer een beetje saai en lag ik mijn GSM neer.
Tot ik opeens word gebeld.

K: hallo met koen. Met wie spreek ik?
?: Met Mat...
K: Matthy?
M: ja, sorry. Ik bel met mijn nieuwe gsm.
K: geen probleem. Is er iets ?
M: nee,ik wou gewoon effe checken of dit nummer van jou was.
K: ah ok...heb jij nog iets te doen vandaag?
M: nee niet persé. Waarom?
K: ik...zou... Zou je langs willen komen?
M: euhm...
K:je hoeft niet. Echt niet.
M:jawel dat is het niet. Maar mijn auto is stuk dus die is in de garage.
K: euhmm...mag dannn...zou ik dan bij jou langs mogen?
M: ja, tuurlijk.
K: ok, ik kom er dan binnen 5 minuutjes aan.
M:wil je anders blijven slapen. Het is namelijk al laat. Dan kunnen we morgen samen naar kantoor.
K: is goed. Joop
M: joo

Gesprek beëindigd

Ik pak op mijn gemak mijn slaap kleren en mijn tandenborstel. Ik weet niet waarom, maar ergens ben ik hier redelijk exited over. Dan ben ik niet alleen. Ik weet dat mat dat net ietsje liever heeft dan mij, maar ik heb de laatste tijd niet veel mensen om me heen buiten kantoor. En dat word een beetje eenzaam.

Wanneer ik mijn spullen heb en mijn sleutels heb gepakt, vertrek ik naar Mat. Het verbaasd me ergens dat ik gewoon zo mag langskomen. Normaal gezien zou hij het raar vinden. Maar deze keer niet. Geen idee waarom.
Ik start mijn auto en vertrek naar Ameide. Onder weg naar daar luister ik nog even naar NIKS. En een beetje andere muziek.

Wanneer ik eindelijk toekom en mijn auto geparkeerd heb, bel ik aan bij Matthys thuis.
Het duurt een tijdje voordat hij open doet.  Als de deur open gaat glimlacht hij zwakjes naar me. Hij gaat aan de kan zodat ik binnen kan komen. Ik doe mijn schoenen uit en stap naar de woonkamer.
Pas wanneer Matthy onder in het licht staat vallen zijn rode ogen en zij wallen op. Hij is bleek en het lijkt alsof hij al maanden zijn kamer niet uit is gekomen en geen zonlicht meer gezien heeft. Wat natuurlijk niet kan want hij was eergisteren nog op kantoor.

Alles ok? Hmm,ja...ik ben een beetje verkouden. Probeerde hij zo overtuigend mogelijk te zeggen. Ik hoef maar mijn ogen bezorgd te laten kijken en er vallen tranen uit zijn ogen.
Ohg, Mat toch. Ik trek hem in een knuffel en hij legt zijn hoofd neer op mijn schouder. Zijn tranen blijven stromen en mijn trui word nat. Ondertussen is hij al aan het snikken. Op een gegeven moment begin hij een beetje door te zakken.
Heyyy,..hey Mat. Het is goed. Wanneer ik hem op zijn zetel wil laten zitten houd hij me harder vast, alsof ik zou verdwijnen.
Wanneer hij dan neer zit en ik naast hem is hij helemaal in mijn armen gekropen. Ik blijf hem sussen. Als hij dan rustig is geworden en hij amper tot niet meer snuit wrijf ik rustig rondjes over zijn rug.

"Wat is er aan de had Mat?" Vraag ik zachtjes. Er komt alleen een klein bromgeluidje uit zijn mond en ik zie dat hij zijn ogen langzaam aan het sluiten is.

Ik had deze avond anders verwacht. Gezellig in de zetel aan film kijken of onnozel doen. Niet dit. Maar ik heb er geen spijt van.  Want misschien was hij dan helemaal alleen op dit moment. En ik ook.
Dan had hij alleen Moetten huilen.  Nu ben ik er voor hem. Ook al is het niet zoals ik verwacht had.

Comfortbankz™