20 + kim , jeon , kim

77 11 0
                                    

yeorim's

" Saya okey je lah. Awak baliklah dulu. "

Jungkook menyilang kedua tangan ke dada. Wajah Jungkook bertukar cemberut dan dalam satu masa dia marah kepada aku.

Dah masuk 5 minit dah aku menyuruh Jungkook untuk balik ke rumah dia tetapi Jungkook tidak mahu. Alasan dia yang dia risaukan aku. Haih, kenapa Jungkook ni. Nak cendol ke hm.

" Saya suruh pergi klinik awak tak nak. Jomlah, saya hantarkan awak pergi klinik. Badan awak tu panas tahu tak? Bahaya kalau biarkan lama-lama. Saya taknak lah awak pengsan pula dalam rumah. Awak tu dahlah duduk sorang. Kang pengsan, siapa yang susah? "

Wah bukan kemain Jungkook bebel. Serupa seorang ibu yang risaukan anak. Jungkook mencebik acah merajuk sambil bersandar pada dinding.

" Amboi Jungkook awak bebel bukan kemain ya? Awak ingat saya ni budak kecil ke? Saya pandailah jaga diri saya. Kat rumah saya ada je ubat. Janganlah risau. "

" Yelah yelah. Dah kalau awak cakap macam tu. Jangan lupa makan ubat. Kalau nak apa-apa panggil saya kat rumah. Lagi satu saya nak nombor telefon awak boleh? Kita belum tukar-tukar nombor lagi kan? "

Jungkook mengeluarkan telefon dari poket seluar. Dia menyuruh aku untuk memberitahu nombor telefon aku kepadanya.

" Nanti saya mesej awak. Jangan lupa balas. Saya balik dulu tau. Jaga diri, Yeorim. " aku menggangguk. Selepas hilang kelibat Jungkook pintu rumah aku tutup.

Aku tipu sebenarnya yang pasal ubat tu. Ubat kat rumah aku dah lama habis. Aku tak naklah susahkan Jungkook. Nampaknya terpaksalah aku pergi farmasi beli ubat.

.

.

.

" Terima kasih. " selesai beli ubat aku keluar dari farmasi.

Apa lah nasib kedai farmasi ni pun terletak agak jauh sedikit dari kondo. Aku taknaklah bawa kereta risau takut apa-apa jadi pada aku masa bawak kereta nanti. Sudahlah kepala aku masih pening.

" Yeorim. " pergelangan tangan aku dipegang.

Macam yang aku cakap tadi. Aku ni masih pening tapi lepas tengok muka dia rasa sakit tu macam nak bertukar dengan darah tinggi.

" Awak nak apa lagi Mingyu? Lepaslah. "

" Kenapa awak keluar dari farmasi ni? Awak sakit ke? Yeorim, pandanglah saya. Sampai bila awak nak lari dari saya ni. Janganlah macam ni.. "

Sungguh sekarang ini aku rasa marah dan sakit aku bercampur. Bila bercampur jadilah gas karbon monoksida hasil dari pembakaran bahan organik- ouh bukan. Api kemarahan dalam kepala aku hampir meletus sekarang ni.

" Jangan kacau sayalah! Boleh tak awak jangan sibuk hal saya?! Saya tak nak tengok muka awaklah Mingyu! Lepaskan tangan saya! "

" Janganlah buat saya macam ni sayang. Awak bagitahu saya apa yang awak nak saya buat supaya awak maafkan saya. " soal Mingyu. Tangannya masih kemas memegang tangan aku.

" Jadi jangan berani munculkan diri awak depan saya lagi! Lepaslah Mingyu! "

" Awak cakap apa ni. Sayang janganlah macam ni orang tengok kita ni sayang- "

" Kenapa awak pergi jumpa parents saya?! Siapa izinkan awak?! Awak cakap apa dengan parents saya sampai mereka terima pinangan awak?! Saya taknak kahwin dengan awaklah Mingyu! "

Lantaklah kalau orang kat sini semua tengok adegan drama murah aku dengan Mingyu. Sekarang ni kenapa Mingyu taknak lepaskan tangan aku?! Sakit tahu tak?!

" Yeorim! " kedua bahu aku ditarik Mingyu sehingga aku berdiri di hadapan dia.

Ketika itu juga aku melihat seseorang tidak jauh dari kami.  " J-Jungkook... "

" Awak tak nak kahwin dengan saya ke Yeorim? Mana janji- "

" KAU BLAH LAH!! " badan Mingyu ditolak kasar oleh Jungkook.

" Huh, kat mana-mana memang muka kau je muncul. Jangan sibuk urusan aku lah! " Mingyu mencerlung tajam.

Jungkook tidak membalas tetapi lantas menarik aku pergi dari situ. Dapat aku dengar rengusan kasar dari Mingyu sebelum Jungkook menarik aku pergi dari dia.

" Jungkook lepaslah tangan saya sakit. "

Pegangan tangan dilepaskan. Aku melihat dia menjeling aku dengan muka tegang dia. Dia tidak mengeluarkan suara malah terus berjalan pergi meninggalkan aku di belakang.

" Jungkook tunggulah! " aku mengejarnya dari belakang. Sudahlah Jungkook tu kaki panjang dengan langkah besarnya, ibarat Jungkook tu kalau satu langkah dah 10 meter pergi.

" Kau ni suka menyusahkan orang. Dasar bengap. "

Semakin aku kejar Jungkook langkah aku makin lama makin perlahan dan akhirnya aku berhenti berjalan. Aku penat sangat. Kepala aku masih lagi pening.

Dia menoleh memandang aku dengan muka dingin dia. Ingat aku takut lah tu. Jungkook ni kenapa sekejap baik sekejap garang. Bipolar ke apa dia ni?

Kini Jungkook berdiri di hadapan aku. Aku dengan muka masam mencerlung Jungkook. Jungkook menunduk sedikit kepala dan dia juga ikut memandang aku dingin. Yelah aku ni pendek sikit dari dia sila diam-

Aku ni dahlah tengah sakit dia pula sibuk nak marah-marah. Menyampah!

" Mengutuk aku lah tu. "

" Awak cakap saya bengap boleh pulak. "

Secara tiba-tiba Jungkook membungkuk membelakangi aku. " Cepatlah naik. Nak tunggu kau berjalan pergi kondo silap-silap esok baru sampai. "

" Acah baik pulak. " balas aku pendek.

" Ok then. "

Selamba dia berjalan pergi tinggalkan aku. Kecik besar kecik besar je aku tengok mamat ni. Dasar bipolar-

" Jungkook! "

Dia menoleh dengan sebelah kening terjungkit naik. Aku ingatkan Jungkook nak pergi macam tu je tapi aku silap. Dia patah balik ke arah aku dan membungkuk.

" Cepatlah naik, bengap. "

Aku pun dah letih sekarang. Tak apalah orang kata rezeki jangan ditolak. Terus aku melompat naik ke belakang badan Jungkook. Kedua tangan aku melingkar di leher Jungkook.

" Awak ni ada bipolar ke Jungkook- "

" Aku Taehyung lah bukan Jungkook. "

Ohgosh mamat gatal! Aku nak turun!

tbc.

His Personality | JJKWhere stories live. Discover now